Lesbók Morgunblaðsins - 19.02.1933, Side 2

52
hvergi svo farið, að í liði mínn
væru menn, er þrælsblóð rynni
í æðum, — og mun ei að heldur.
Skaltu því kjósa um tvo kosti,
þann annan, að láta af ætlan
þinni með ambáttina, liinn, að þú
gangir iir flokki vorum, og muntn
þá eftir verða, er vjer siglum.
Niáttfari spratt á fætur og svar-
aði: — Vel veit jeg, að ambáttin
er þín eign, en nú vil jeg spyrja,
ef þú vilt selja?
— Hvergi mun jeg selja, mælti
Garðar, — því að jeg skil, hvað
þú hygst fyrir. Muntu nú kjósa
um tvo kosti þá er jeg bauð.
Þá sagði Náttfari: — Eigi mun
jeg skerast úr liði og sitja eftir
einn í óbygðu landi. Hefi jeg og
ekkert val annað, slíka afarkosti,
sem þú setur. og má vera, að við
finnumst síðar í öðrum leik.
Lustu þá víkingar upp hlátri
miklum.
— Þessi hefir fengið ofurást á
ambáttinni, er vera skyldi frilla
Surts, en engra annara.
Reiddist þá Náttfari, brá sverði
og hjó liart til manns þess, er
næstur stóð. Kom höggið á öxlina
og sneið þegar af annan handlegg-
inn og fletti síðunni frá, að
mjöðm niður. Fjell víkingurinn
dauður, en blóð flaut um skála-
gólfið. En er Náttfari reiddi
sverðið öðru sinni gekk Garðar
á milli og mælti: Reiður ertu nú
Náttfari og óvita. , Skaltu nú
hyggja af frekari hefndum, en
maður sá, er þú hefir hjer vegið,
skal óbættur liggja, fyrir því að
þeir egndu þig til vígsins. Bar
hann svo gerð þessa undir hina
víkingana og kváðu þeir já við.
En nú vil jeg kunngera yður ætl-
an mína, lijelt hanii áfram. Verði
ófriður um ambáttina í annað
sinn, mun jeg drepa hana, heldur
en að þið fallið liver fyrir öðrum.
Liðu nú fram stundir ög lítið
bar til tíðinda. Eigi urðu þeir
varir við, að þau íma og Náttfari
hefðu nokkra samfundi eftir þetta
og var því alt kyrt um það mál.
--------Loksins kom vorið —
hin langþráða lausn frá vetrinum.
Nú var tekið til starfa að búa
skipið. Víkingarnir höfðu enga
tjöru, en í þess stað ruðu þeir
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
lýsi um samskeyti. Lýsið höfðu
þeir af selum, er þeir drápu sjer
til matar um veturinn.
Einn góðan veðurdag hrixndu
þeir svo knerrinum á flot og
bjuggust til brottferðar: Lá knörr-
inn skamt undan landi, en þeir
fluttu um ixn-ð á bátnum. Þegar
farangur þeirra var aRur kominn
til skips og ennfremur grjót það,
er þeir höfðu til seglfestu, skip-
aði Garðar að leysa festar og
draga bátinn upp á þiljur.
En samstundis urðu menn þess
varir, að hvorugt var um borð,
þrællinn eða ambáttin. Vindur
stóð af landi og var aRhvass. —
Garðar spyr, ef nokkur viR freista
að róa í land eftir þeim. Náttfari
bauðst til að fara.
— Skuht þá einhverjir fara með
þjer, segir Garðar, — því að það
er einskis eins manns færi að róa
bátnum í land, móti vindi þeim,
sem nú er.
Náttfari kvaðst einn fara -eður
aRs eigi. St.eig liann svo niður í
bátinn og lagðist fast á árar, og
með því að maðurinn var tröR
að afii, en leiðin stutt, náði hann
ströndinni, áður langt um leið.
Voru þau þar fyrir, Surtur og
íma. Stigu jiau nú iit í bátinn, en
Náttfari skipaði Surti undir árar.
Gekk nú báturinn óðfluga, er
vindur stóð á eftir, og var innan
skamms kominn fram að knerr-
inum.
Garðar stóð í lyftingu. Þótti
honum biðin iR og vildi fyrir
hvern mun liomast af stað hið
bráðasta. Skipaði hann nú að
varpa taug til Náttfara og jafn-
framt að draga upp festar knarr-
arins.
Náttfari stóð frammi í bátnum
og greip taugarendann. En í sama
biR stendur Surtur upp þrífur
aðra árina og slær um þverar
herðar honum. Var það svo mikið
högg, að Náttfari misti taugarinn-
ar og fjeR áfram, svo að höfuð
og herðar hengu utanborðs. Vík-
ingur einn, er stóð aftan til á
knerrinum, sá aðfarir þessar og
hugðist koma Náttfara til Rðs,
en þá var ekki annað kastvopna
nærri en steinn einn af seglfest-
unni, er lá þar rjett hjá.
Þrífur víkingur steininn, hefur
hann á loft og sendir af hendi í
haus þrælnum. En Surtur sá send-
inguna og sneri höfði undan, svo
að steinninn lenti niður í bátinn
og- braut þar á gat. FjeR þá inn
kolblár sjór.
Nú veður Surtur þar að, sem
Náttfari lá, tekur undir fætur
lionum og hygst varpa honum
útbyrðis. Náttfari var því nær í
óviti eftir höggið og varð Rtið
um varnir, þó náði hann í úlpu-
ermi þrælsins og hnykti að svo
fast, að báðir hrukku fyrir borð.
Nú, þegar knörrinn var laus
orðinn, rak hann fljótara undan
en bátinn, því að hann var hærri
á sjónum og tók meira á sig. —
Báturinn hinsvegar þyngdist brátt
af lekanum. Skipverjar sáu, að
Ima leysti klæði sín og reyndi með
því að koma í veg fyrir, að bát-
urinn fyltist, en hvergi sáu þeir
Surt eða Náttfara. Töldu ])eir víst,
að hvorugur myndi upp koma
framar.
— Nú tókst ver til en skyldi.
mælti Garðar. Höfum vjer mist
cinn vorra hraustustu manna og
svo bátinn. Er það aRilt að leggja
bátlaus í haf, en þó munum vjer
]>að gera.
—- Ná mættum vjer ambátt-
inni og bátnum, ef vjer freist-
uðum, sagði einn skipverja.
— Má vera, svaraði Garðar —
og þykir mjer þó tvísýna á, þai'
sem vjer höfum engan bátinn,
en veður fer vaxandi og oss ber
brátt undan.
— En ambáttin? sagði skip-
verjinn.
Garðar leit hvast til hans og
mælti: — Eigi munum vjer tefja
för vora eður leggja menn í
hættu, sökum ambáttar einnar.
Dragio segl að hún! Flugu nú
upp segl á knerrinum og sigldi
hann hraðbyin til hafs,
2.
Þegar Náttfari fann sjóinn
hripa gegnum fötin og fara ís-
kulda um hörundið, raknaði hann
jfyrst við að fullu. Hjelt hann nú
sem fastast í Surt. á með.an þeir
voru á niðurleið. Eftir nokkra
stund skaut þeim upp aftur, en