Lesbók Morgunblaðsins - 19.02.1933, Síða 3

lesbók morgunblaðsins
53
orða og máttkastra, að lijeðan af
skal liamingja þín---------
í sömu andrá brá Ima sverð-
inu öðru sinni og veitti honum
banasár. Var það jafnsnemma, að
Surtur sökk og Náttfari komst
upp í bátinn. Óð hann þar sjó
upp fyrir hnje. íma rjetti lionum
blóðugt sverðið, hvarf til hans
og brosti. Náttfari myntist við
hana og mœlti: — Haf þökk fyrir
að þú hjóst til þrælsins, er hann
leitaði uppgöngunnar. Hefði hann
ella orðið mjer full erfiður, því
að jeg er enn þjakaður nokkuð
eftir högg hans.
Vissi jeg fyrr, en veit nú enn
betur, að þú ant mjer, er þú
barst vopn á mann þinnar eigin
þjóðar, vegna mín, eins af vík-
inguin þeim, sem rændu ykkur
f,ie og frelsi. Nú mun jeg reyna
að launa þjer þetta, og annað,
sem þögnin hefir geymt, og fæ
jeg þó aldrei fullgoldið, því að
til þess myndi æfi min hrökkva
skamt, þótt jeg yrði vta elstur.
— — En nú munum við reyna að
forða lífi okkar, og er engin
önnur leið opin en sú. að varpa
sjer fyrir borð og freista að synda
tii lands, því að bátnum hvolfir
innan skams, rekur hann og und-
an með hverri örskotstund, sem
líður.
Varpa þau sjer nú fyrir borð
og leggjast til lands. Var það
hin inesta þrekraun, er þau áttu
móti vindi og sjó að sækja.
Sóttú þau leiðina knálega og
Tma engu miður, enda var Nátt-
fari þreyttur mjög eftir viður-
eign Surts.
Er þau komu upp undir landið,
dapraðist honum sundið, svo að
hann mátti eigi lengur floti halda.
Pjell þá á hann ómegin. Greip
íma til hans um leið og hann
misti sundsins og svam með'hann
til lands.
Er hann raknaði við aftur. laut
bún að honum.
Á meðan víkingar sigldu aust-
ur með landi, svo að gnast í
bverri rá, drukku þau full ham-
ingju sinnar.
Þetta er sagan um hina fyrstu
elskendur á Islandi.
—••••
Handavinnukensla í
barnaskólum
Eftir Halldóru Bjarnadóttur,
sáust ekki frá knerrinum, því að
bylgjuhrygg bar á milli. Sulgu
þeir loftið stórum, er þeir komu
úr kafinu.
Surtur braust um fast og reyndi
að slíta sig lausan, entókst hvergi.
Náttfari var syndur sem selur
og hafði tamið sjer að taka löng
köf og djúp. Hafði það oft komið
honum að góðu haldi í sjóorustum,
ef hann var í liði því, er ósigur
beið, og óvinir hruðu skipin, uns
ekki voru aðrir eftir uppistand-
andi en nokkurir menn á skipi
foringjans, sem svo vörpuðu sjer
fyrir borð og reyndu að bjarga
sjer á sundi, er alt annað þraut.
Surtur var og syndur ágæta vel,
þótt eigi hefði hann tarnið. sjer
þolkaf, öðru fremur.
Nú þrífur Náttfari til þrælsins
og færir hann í kaf. Hjelt hann
kafinu alllengi, svo að liann
bugði, að þrællinn myndi dasast
við. Er þeir komu upp, vildi hann
sleppa Surti og synda frá honum,
en nú var það Surtur, sem hjelt.
Var ekki að finna, að af lionum
væri dregið. Náttfari fer þá enn
í kaf, og heldur því svo lengi
sem framast mátti liann. Og er
hann kemur íir kafinu, fær hann
slitið sig af þrælnum og syndir
nokkurn spöl. Leitaði hann nú
eftir* sverði sínu, er liann hugði
hanga við ltuflinn, en það hafði
slitnað úr böndum við atganginn
í bátnum. Nú sjer Náttfari bátinn
sem marar í liálfu kafi, fullur
af sjó, örskamt undan. Syndir
liann þar að. en samtímis kemur
Surtur auga á liann og leitar
eftir sem ákaflegast. Náttfari
stingur sjer þá niður og kafar
undir bátinn, kemur þar upp,
þrífur í öldustokkinn og vill vega
sig upp. í sömu svipan kemur
þrællinn að borðinu hinum megin
og freistar uppgöngu. tma. sem
hafði horft á viðureign þeirra frá
byrjun, greip nú sverð Náttfara
og hjó á hendur þrælsins við
borðstokkinn, svo að af tók fing-
urna.
Misti Surtur taksins, en leit
lieiftaraugum til ímu og mælti:
— 111 a gerðir þú nú, er þú
gekst í lið með kúgaranum. Arg-
vítug frilla! Það mæli jeg hinstra
Handavinna þykir nii orðið
sjálfsögð námsgrein í barnaskól-
unt kaupstaða og kauptúna bjer
á landi og mörg fræðsluhjeruð
ltafa líka tekið liana upp á seinni
árum. Börnunum þykir mjög
vænt um þessa námsgrein, það
er tilbreyting og hvíld frá bók-
lega náminu og þau börn, sent
eru lítíð gefin fyrir bókina. en
myndarleg til handanna, fá þarna
tækifæri til að nota hæfileika
sína.
Almenningur er farinn að við-
urkenna, að það sje gott, að börn-
in fái að læra til handanna í skól-
unum, því heimilin eru, af ýms-
um ástæðum, ekki jafnfær og þau
áður voru til að hjá.lpa börnunum
i því efni.
Tíminn, sem til kenslunnar fer,
er ekki mikill, þar sem börnin bafa
handavinnu aðeins einu sinni í
viku, tvær stundir í senn.
Það er ekki langt síðan þessi
námsgrein var tekin upi> í barna-
skólana okkar, rúm 25 ár (Reykja
vík og Akureyri), og því varla
við að búast, að hún sje búin að
ná þeim þroska og þeirri festu.
sem hún þarf að fá, til þess að
verða ao sem mestum notum.
Uppeldislega hefir handavinnu-
kenslan margt til síns ágætis. —
Nemandinn æfir engu síður huga
en hönd við handavinnuua, hann