Lesbók Morgunblaðsins - 07.05.1933, Blaðsíða 7

lesbók morgunblaðsíNs
álkuna til þess að svipast um,
braut svo ísinn nokkra metra og
stakk sjer aftur.
Bjarndýrið komst upp á skör-
ina svo sem 50 metra frá bústað
vorum og tók þá fyrst eftir bon-
um. Það stóð nokkra stund og
snuggaði, og kom svo röltandi í
liægðum sinum. Hundarnir höfðu
sjeð það og byrjuðu að gelta æðis-
lega og rífa í bönd sín. Bn bjarn-
dýrið skeytti ekkert um þenna há-
vaða og læti, gaf hundunum þó
auga við- og við og strunsaði fram
hjá þeim þangað sem vjer geymd-
um selakjöt vort. Jeg lagði það
að velli með einu skoti þegar það
var komið nógu nærri. Þetta var
feitiir björn, og sá, stærsti sem
vjer höfðum veitt, nokkuð á annað
þúsund pund.
Langloka.
Hrygg er mín lundin,
hrærist hjarta þreytt.
Aðeins gettir einveran
unað mjer veitt.
Seint því jeg gleymi
er saklaust barn jeg var.
Hugurinn á sveimi
með hendingar.
Margt gott jeg geymi
um gamlar minningar.
Nú er komin önnur öld,
öllu breyta tímans völd-
Líður undir æfikvöld.
Jeg er þreyttur. Lundin köld;
því mörg hefir skollið skúr á mig
í heimi.
Bróður hyrgir leiði.
Fer að rofa fyrir nýrri heiði?
Stundir áfram streyma hratt,
styttist mótgangs kífið.
Seinast koma launin fyrir lífið.
Dagarnir dvína;
daprast lífsins fjör.
Glötuð æfi mæðir lundu mína.
Jeg var þó í anda frjáls,
engin snara mjer um háls-
En allir mega æsku sinni týna.
Meðan hrærist hjartablóð,
hlýir geislar skíná —
unaðsblítt utr æskudaga mína.
Hugurinn reykar hjer og þar,
horfið er það sem áður var;
siglir út á andans mar,
með æsknvon í stafni.
Sækir þangað seim í drottins nafni.
Jeg vil kveða’ og. yrkja ljóð,
ef óðargyðjan leyfir.
Guð er sá sem hörpustrengi lireyf-
ir. —
Kveða vildi jeg kraftaljóð,
knýja’ úr mínum strengjum hljóð;
syngja kjark og kraft í þjóð,
svo kvöl ei lengur dafni.
Því er best jeg böli og kvíða hafni.
Sárt er ]>að. að sjá ei neinn
sólargeisla skína-
Enda þannig æfigöngu sína.
Það er grátlegt gæfu sinni að týna.
Hristi jeg af mjer hugarkvöl
herði á strengjum snjöllum.
Nú skal líka bjóða byrginn öllum.
Því er best að herða upp hug.
hefja sál á; andans flug,
sýna hreysti’ og sannan dug,
syngj’ á hörpur snjallar;
áður en dimmur dauðinn hurt mig
kallar.
— Syrtir að haustið.
Sól á lofti hnígur.
. Allir dagar eiga kvöld“.
Æfin burtu flýjgur.
Svoua líður ár og öld,
alt í d.júpið sígur.
Röðull þó af rökkri dauðans stígur.
Valur.
lidskólafyrirlcstrar
um hjónabönd.
Hjónaskilnaðir fara mjög í vöxt
í Bandaríkjunum og þykir sumum
horfa til hreinna vandræða út af
því. Þess vegna hefir nú Butler-
háskólinn í Indianapolis hafist
handa um það að reyna að afstýra
þessum faraldri og kenna fólki
hvernig það á að búa saman, svo
að hjónabandið geti orðið farsælt.
Hefir verið stofnaður þar sjer-
stakur kenslustóll í þessum fræð-
um og fengnir til lians frægir
kennarar og vísindamenn, svo sem
prófessor Metzger, dr. Thurmann
Rice, tveir nafnkunnir sálfræðing-
ar dr. Rosenstein og dr. Mary
Young, og enn fremur Frank
Wickes, dómkirkjuprófastur við
„Allra sálna kirkju“ Únítara.
Að fyrirlestrum þeim, sem
haldnir verða, hafa allir aðgang,
bæði hjón og ógift fólk. Er þetta
fyrsta tilraunin, sem gerð er í
135
þessu efni, en búist er við því að
fleiri háskólar í Bandaríkjum
muni fara að dæmi Butler-háskól-
ans, til þess að leiðbeina þeim.
sem hikandi eru við ]>að að leggja
út á hjúskaparbrautina, eða orðið
fyrir vonbrigðum í hjúskaparlíf-
inu. —
Prófessor Metzger segir að far-
sæll hjúskapur byggist ekki ein-
göngu á ást og tilfinningum,
heldur þurfi vísindi og hugsjón
að hjélpa til þess.
-----------------
Draugagangur í Towcr,
Það ganga margar draugasögur
um Tower-kastalann í London.
Lord Granwell hershöfðingi hefir
sagt frá einni. Hann var ])á ungur
liðsforingi í varðliðinn í Tower og
bjó í lierbergi því þar sem Anna
Boleyn var seinustu nóttina, áður
en hún var tekin af lífi. Fyrir ut-
an gluggann á þessu herþergi var
varðmaður á hverri nóttu. Ein-
íiverju sinni fanst varðmaðurinn
meðvitundarlaus. Þegai- liann rakn-
aði við, skýrði hann frá því, að
hann hefði sjeð einhverja hvít-
klædda veru koma til sín. Hann
kallaði og skipaði henni að stað-
næmast, en er hún hlýddi því ekki,
rjeðist hann í móti henni og rak
byssustinginn af öllu afli í hana.
En þar varð ekkert fyrir, og brá
varðmanni þá svo, að það leið yfir
hann. Var hann nú dreginn fyrir
herrjett og dæmdur fyrir það að
hafa verið ölvaður.
Granvell hyggur að dómurinn
hafi ekk; verið rjettlátur. Margir
aðrir varðmenn hafi sjeð þessa
hvítu veru og kvað svo ramt að
hræðslu manna við hana að til
vandræða horfði að fá nokkurn
varðmann til að vera þarna. Sag-
an hefir stöðugt endurtekið sig
og nú fyrir skemstu er sagt að
varðmaður hafi orðið var við hvítu
veruna.
—• En, Kalli minn, það er stund-
um sannarlega erfitt að þegja um
leyndarmál.
— Hvað veistu um það, kona ?
Þú hefir aldrei reynt það.