Lesbók Morgunblaðsins - 01.10.1933, Side 6

302
LESBÖK MORGUNBLAÐSIN8
við almenning, var sá þáttur
uppistaðan í föllu sjálfstfórnar-
starfi hennar í opinberu lífi. Eins
og áður er sagt, hafði hún gerst
lærisveinn frú Blavatsky, en við
lát hennar tók hún við fræðslu-
starfi af henni. Þúsundir manna
í öllum löndum hafa í mörg ár
haft samband við dr. Besant og
skoðað hana sem fræðara sinn í
andlegum efnum. Þeir sem þektu
hana best vissu, hve langt hún
hafði komist í Yogavísindum og
að hún notaði dularkrafta Yog-
ans í ýmsum rannsóknum sínum,
sjerstaklega við athuganir á
æðri tilverustigum. Skygnirann-
sóknir hennar á ýmsum element-
um efnafræðinnar eru mjög svo
merkilegar, — en það rannsókn-
arstarf heldur enn áfram undir
forustu þeirra, sem störfuðu með
henni. Um dulfræðileg efni hef-
ir hún ritað margar bækur, enda
var hún mikilvirkur rithöfundur
á ýmsum sviðum.
Það, sem fyrst og fremst ein-
kendi skaplyndi dr. A. Besant,
var það, að hún var bardaga-
maður. Hún var örgeðja, fljót að
átta sig og að ákveða, djörf, fram
kvæm'dasöm — hafði stórar hug-
sýnir, var framsýn og víðsýn. —
Persónan var áhrifamikil og að-
iaðandi — þó ekki of áberandi
nje ráðrík. Hún skildi manna
best málsbætur andstæðinga
sinna. Hún var í senn logheit í
skapi og þó skapstillt. Hún átti
ekki til andúð til þeirra, sem
veittu henni mótstöðu, — hún
trúði því, að allir leituðust við að
gera skyldu sína samkvæmt sínu
viti. Hún hafði stórt viðhorf, eða
yfirlit yfir aðalatriðin — aðra
lét hún um það, að fást við auka-
atriðin. Hún var listamaður í
vinnubrögðum sínum. — Altaf
hefir hún verið æskunnar megin,
aldrei slegið köldu vatni á eld
áhugans með lítilsvirðandi um-
mælum í garð hennar.
Á Indlandi var hún nefnd
,,Móðir“ af tignum jafnt og
smælingjum. Hún hefir reynst
„móðir“ margra um allan heim.

Bræðraást.
Óli W. Nielsen Kolberg heitir
Norðmaður, sem hefir átt heima í
Bandaríkjunum í 33 ár, og er nú
búsettur í New York. Hinn 31.
mars í vetur símaði bróðir hans
til lians og bað liann að finna sig.
Bróðirinn er skipstjóri á steinolíu-
flutningaskipi og var þá staddur
í Pall River. Þeir bræðurnir höfðu
ekki sjest í 35 á.r, því að skip-
stjórinn hafði farið i siglingat-
tveimur árum áður en Óli fór til
Ameríku.
Óli tók nú bíl sinn og ók til
Fall River og varð þar auðvitað
fagnaðarfundur með þeim bræðr-
ununi. Yar nú sest að drykkju og
drukkið við sleitur i tvo sólar-
hringa. Skipstjórinn vildi að Óli
sigldi með sjer til næstu liafnar,
en það kvaðst Oli ekki mega, því
að hann ætti konu og börn heima.
En nú kom að því að skipið átti
að leggja á stað. Óii var þá orðinn
þreyttur og sofnaði. Skipstjóri
ljet þá flytja bíl hans um borð og
sigldi á stað. Hugsaði liann seni
svo, að bróður sínum mundi þykja'
gaman að því að skreppa með sjer
svona viku ferð.
Skipið átti að fara til Curaco á
hollensku Vestindíum. Þegar það
lcom til Newport vaknaði Óli. —
Hann afrjeð af fara i land með
hafnsögumannsbátnum, en þá var
það bíllinn; hann komst ekki á
bátinn. Óli varð því kyr um borð.
í Curaco ætlaði hann að fara í
land og sigla þaðan til New York.
En engin skipsferð var þangað þá,
nje fyrst um sinn. Og bróðir haiis
fekk þá skipun um að sigla til
London. Óli afrjeð að fara með
lionum þangað. I London dvöldust
þeir bræðurnir fáeina daga, og
Óli var að hugsa um að bregða
s,]er yfir Norðursjóinn heim til
Noregs, en hitti ekki á. neitt skip,
,em vildi taka bilinn hans. Og
bróðir hans fullvissaði liann um að
hann mundi bráðum fá skipun um
að sigla til New York. En í þess
stað fekk hann skipun um að sigla,
til Curaco. Og næst fekk hann
skipun um að sigla til Hamborgar.
En áður en skipið færi þangað
hepnaðist Óla að ná í skip, sem
ætlaði að sigla til Bandaríkjanna
og tók hann og bílinn með sjer-
Ur hinni stuttu heimsókn Óla á
olíuflutningaskipinu, varð tveggja
mánaða sjóferð.
Grindadráp
í Atlantshafi.
Skipverjar á færeysku skútunni
„Mathildu“ sendu „Tingakrossur“
eftirfarandi brjef frá Grænlandi
í sumar:
— Vjer lögðum á stað frá Vági
hinn 19. júní. TTpphaflega var
ætlast til þess að vjer færum ekki
fyr en eftir Jónsmessu (Joansvöku)
— en svo kom kallið óvænt, að
vjer ættum allir að vera komnir
um borð liinn 19. júní. — Ungu
mennirnir voru ekki í góðu skapi,
því að þeir höfðu Idakkað mikið
til þess að vera á Jónsmessuhá-
tíðinni: Lítt grunaði oss þá að
forsjónin hafði geymt oss að
minsta kosti þrisvar sinnum betri
skemtun.
Vjer fengum ágætan byr vestur
haf. Svo var það Jónsmessumorg-
un, og var þá ekki laust við að
margir öfunduðu þá, sem lieima
voru og‘ gátu verið á hátíðinni.
En þá heyrðist alt í einu kallað:
„Grind!“ Allir þutu upp á þiljur
og sumir gáfu sjer ekki tíma til
þess að klæða sig. Þegar upp kom,
sáum vjer að skipið var umkringt
af stærri grindartorfu en vjer
höfðum nokkuru sinni áður sjeð.
Og hvalirnir voru eins spakir og
heimalnings lömb. Vjer settum
þegar bátana á flot, og vel út
búnir að skutlum lögðum vjer til
bardaga við hópinn. Þá var nú
ekki verið að súta það!
Á augabragði höfðu allir bát-
arnir fest í hval, og þá „b.vrjaði
nú ballið“. Hvalirnir tóku sprett-
inn og drógu bátana á eftir sjer
svo að freyddi yfir stefni. Hval-
irnir rjeðu ferðinni og vjer urð-
um bara að reyna að stýra og
láta svo skeika að sköpuðu. Einn
báturinn hafði fest í gríðar stór-
um hval og hann var ekki lambið
að leika við. Þetta minti á hval-
veiðar forðum, þegar menn skutl-
uðu stórhveli af bátum og ljetu