Lesbók Morgunblaðsins - 26.11.1933, Blaðsíða 7

á fóðrunum og live mikill hagur
væri að því að nota fíl til jarð-
ræktar í staðinn fyrir hesta. Að
lokum svaraði Barnum öllum í
einu með smáklausu í dagblöð-
unum,
— Binn fíll er jafn þungur á
fóðrunum og hundrað asnar. Hann
er jafn ónýtur til plæginga og
kanína. Hann er til alls óhæfur
fyrir bændur, og er ekki til neins
nýtur nema vera auglýsing fyrir
Barnum.
Blíkar sögur eru í hundraða tali
til um Barnum.
Mark Twain var líka fundvís á
góðar og ódýrar auglýsingar. Einu
sinni var hann ritstjóri að litlu
biaði í Missouri. Þá fekk hann
brjef fr,á einum kaupanda blaðs-
ins og skýrði hann frá því, að
könguló hefði setið á blaðinu sínu
um morguninn og vildi’nú fá að
vita hvort það boðaði happ eða
óhapp. Mark Twain svaraði þegar:
— Það boðar hvorugt. Könguló-
in hefír aðeins verið að gæta að
því hvort í yðar bæ findist ekki
einn kaupmaður, sem ekki aug-
lýsti í blaðinu mínu, og ætlaði
síðan að fara til þess kaupmanns,
vefa vef sinn fyrir dyrnar og lifa
þar síðan í ró og næði.
Fyrir nokkrum árum var mað-
ur að nafni Modley dæmdur til
dauða í einu. af Suðurríkjum
Bandaríkja. Samkvæmt lögum þar
átti aftakan að fara fram á bæjar-
torginu, en nú stóð svo á, að torg-
ið var í aðgerð og verkamennirnir
höfðu gert verkfall. Var því ekki
hægt að fullnægja dómnum. Mod-
ley byrjaði nú að skrifa blaða-
greinar í fangelsinu, og barðist
fyrir rjettmæti verkfallsins í al-
þýðublöðum borgarinnar. Honum
var um að gera að verkfallið stæði
sem iengst.
En undarlegast þótti það hvað
liann helt sig ríkmannlega í fang-
elsinu. Hann gerði’ klefa sinn að
liinni fegurstu stássstofu og svo
fekk hann sjer þjón, til að stjana
við sig. Vakti þetta svo mikla at-
hygli að fjelagsskapur var stofn-
aður til þess að fá hann náðaðan.
En þá varð hann fokvondur og
sagði;
— Ætla þessir heimskingjar að
LESBÓK MORGUNBLÁÐSÍNS
taka frá mjer atvinnuveg minn!
En fólk var forvitið og vildi
endilega komast að því hver væri
atvinna hans.
— Það fáið þið ekki að vita fyr
en um leið og jeg dey, sagði Mod-
ley. —
Þetta hefði hann aldrei átt að
segja, því að það varð til þess að
flýta mjög aftökunni. Undir eins
og það frjettist að hann ætlaði að
leysa frá skjóðunni á aftökustaðn-
um, var fólki það mest í mun að
aftakan gæti farið sem fyrst fram.
Verkfallsmenn hættu verkfallinu
og á einni nóttu var gert við torg-
ið og gálgi reistur þar.
Fjöldi fólks kom til þess að vera
við aftökuna. Modley gekk liik-
laust upp á aftökupallinn og setti
sjálfur snöruna um háls sjer. Svo
fekk hann dálitla lióstakviðu, en
er hann náði andanum aftur, sneri
liann sjer að áhorfendum og hróp-
aði hátt:
— Ef þjer hóstið — þá notið
Evans hóstatöflur!
Hann hafði lofað firmanu, sem
bjó til þær töflur, að auglýsa þæh
svo eftirminnilega, að það gleymd-
ist aldrei, gegn því að firmað ljeti
hann lifa konunglega fram til
seinustu stundar.---------
Eftirfarandi smáauglýsingar
birtust nýlega í frönskum blijðum.
Onnur var frá hanskafirma og
stóð undir fyrirsögninni ,,tapað‘‘
— Dýrmætt hálsband hefir
horfið, og ennfremur hanskar frá
undirrituðu firma. Finnandi má
eiga hálsbandið í fundarlaun, ef
hann skilar hönskunum, sem eru
óbætanlegir vegna sniðs og hvað
þeir eru sterkir.
Hin var frá bóksala, sem vildi
losna við biblíur, sem hann átti ó-
seldar:
— Hinn vondi mundi skjálfa af
hræðslu ef hann sæi hvað við selj-
um biblíurnar ódýrt.
í Ameríku eyða menn meiru í
auglýsingar en nokkurs staðar
annars staðar. Þegar líenry Ford
kom með nýjan bíl á markaðinn
eyddi hann 4^/2 miljón dollara í
auglýsingar á 5 dögum. Og það er
enginn efi á því, að hann græddi
vel á þessu og fekk þessar 41/á
367
míljónir margfaldlega endurgreidd
ai —-
Ensk sápuverksmiðja auglýsti á
torsíðu í einu stærsta blaði Eng-
lands og kostaði sú auglýsing 35
þúsund krónur. Með þessu var
sápan orðin kunnug um land alt,
og þegar fyrsta daginn streymdu'
pantanir til verksmiðjunnar úr
öllunl áttum.
Nú eru ensk blöð tekin upp á
því að senda út seinustu frjettir,
sem elcki ná að komast í blöðin,
með gríðarstórum ljósstöfum á
lofti, og inn í milli frjettanna eru
settar auglýsingar með ljósletri.
En amerískir auglýsendur eru
nú farnir að taka ilman í þágu
auglýsinganna. Hugmyndina fekk
eitt bJaðið þegar það vildi ná
prentsvertulykt af blöðunum, og
stráði því ilmvatni yfir þau, en
náði um leið í stórar auglýsingar
frá ilmvatnsverksmiðjum, sem
sögðu frá því hvaða ilmvatn nú
væri notað til þess að ná hinuin ieið
inlega prentsvertuþef af blöðun-
uin. Þessi liugmynd hefir síðan
farið sigurför um alla Ameríku.
Appelsínusali í Kaliforníu notar
nú t. d. eingöngu brjefapappír sem
angar af appelsínulykt, og ýmsir
aðrir nota brjefsefni, sem anga af
lykt þeirrar vöru, sem þeir fram-
leiða. En það er brunatryggingar-
ljelag í New York, sem á metið á
þessu sviði. Það hefir látið svíða
alla jaðra á brjefsefnum sínum og
k brjeísefnin er prentað:
— Sviðalyktin af þessum pappír
ætti að minna yður á, að hús yðar
og innanstokksmunir er ekki vá-
trygt gegn eldsvoða. Útfyllið kort-
ið sem vjer sendum hjer með frí-
merkt, og sendið það til vor.
Firmað hefir efl.st stórkostlega.
fyrir þessa auglýsingaaðferð.
Maður kaupir frímerki og sleik-
ir það.
- Heyrið þjer, segir hann, það
er ekkert ]ím á þessu frímerki.
— Jeg veit það. Þjer eruð tí-
undi maðurinn, sem reynir það í
dag.
.... —m ••••