Lesbók Morgunblaðsins - 24.12.1934, Side 16

416
LESBÓK MÓRGUNBLAÖSINS
Klukkurnar kalla.
Á þeim stað, þar sem munnmæli herma að Kristur hafi fæðst
í Betlehem, Ijet Konstantin mikli reisa kirkju. Og nú er það
orðin venja að þegar klukkur þessarar kirkju hringja inn jó'a-
helgina, er hringingunni útvarpað, svo að allur heimur geti
hlustað á. — Hjer að ofan er mynd af kirkjunni, og líkist hún
mest kastala. Neðri myndin er tekin inni í kirkjunni.
Um hæðir og dal berast dýrðlegir ómar
frá drottins húsi um aftanstund.
t kvöld eru þessir klukknahljómar
að kalla vor hjörtu á drottins fund.
Hinn hreini og mjúki klukknanna kliður
sem klýfur í rókkrinu heiðloftin blá,
hin himneska kyrð og kvöldsins friður
nú kalla á hjartans dýpstu þrá.
Og bylgjurnar titrandi berast að fjöllum
með boðskap sinn fegurri’ og hærri sól.
Hann bendir oss hátt upp í blámann öllum,
hann bendir oss ofar — að drottins stól.
í blikandi stjarnanna augum vjer eygjum,
eilífðarsál — bak við tímans haf.
í lotning og tilbeiðslu hnje vjer hneygjum
að hásæti þess er oss lifið gaf.
J.
Jólcikvöld.
Eftir Böðvar frá linifsdal.
Það Ijómaði logskær stjama
á loftsins bláu tjöldum,
þá voru hirðir á verði,
það var fyrir nítján öldum. —
í lítilli kofa-kytru
kona sveinbarn ól
og vafði reifa-voðum.
Þá voru hin fyrstu jól.
Þá fæddistu, Hvíti Kristur,
konungur alls hins góða.
Þú komst með nýja kenning
og kærleik til allra þjóða.
Hundruð og þúsundir hreifstu
og hrífur enn — í kveld.
Þú lagðir á lífsins arin
leiftrandi jóla-eld.
Þú svalaðir þyrstum sálum
og syndarann vafðir að hjarta.
Alla, sem leituðu Ijóssins,
þú leiddir á vegu bjarta.
Þú sagðir þeim dæmisögur
með sannleikans djörfu raust.
Þú komst í kærleikans nafni,
en krossinn að launum hlaust.
Þú fluttir fagnaðarboðskap,
en fár þína kenningu skildi,
þó eru öll þinna orða
enn þá í fullu gildi,
en enn þá er sömu sögu
að segja — því er ver,
að fordæmi þínu fylgja
fáir — á jörðu hjer.
Komi þitt ríki, Kristur,
konungur himins og jarðar.
Kendu þjóð að þekkja
það, sem mestu varðar.
Gef þú oss hjarta, er hafi
þitt heilaga orð í minnum.
Gef þú oss sorg, ef af sorgum
sjáandi verða kynnum.
Ljós þinnar eillfu ástar,
allan geiminn fyllir, —
brúar hnatta hylji
heimsendanna milli.
Ó, þig vjer þreyttir biðjum.
Á þig vjer særðir köllum,
á þig, sem ert mestur manna
og mestur af guðum öllum.