Lesbók Morgunblaðsins - 24.12.1934, Side 19

LESBÓK MORGUNBLAÐSIfíS
419
gengur fram hjá fólkinu með
mestu varúð.
Það er greinilegt, að hún vill
ekki koma of nærri því, og
þreifar sig áfram að rúminu.
Hún strýkur hendinni yfir það,
þreifar, leitar og dregur andann
eins og snuðrandi hundur. Þeg-
ar hún hefir gengið úr skugga
um að rúmið sje mannlaust,
muldrar hún eitthvað í óánægju
hreim.
— Pabbi, það er hún!, hróp-
ar Magnhildur. — Mamma var
veik, þegar hún týndist fyrir
10 árum. Hún er að gá, hvort
hún sje í rúminu.
Það er eins og hún viti ekki
hvert hún á að snúa sjer. Hún
strýkur hárið frá andlitinu til
að líta í kring um sig, og nú
getur alt fólkið greint náfölt
og skinið andlit hennar.
Gifta dóttirin snöktir hástöf-
um. Hún hefir altaf óttast þá
stund, að Urður kæmi aftur,
en því gleymir hún nú. Hjarta
hennar kemst við. Hún hugsar
um þær þjáningar, sem hún
hefir orðið að líða áður en hún
varð svona útlits. Það var ekki
hægt að segja, að hún hefði
mist viíið með öllu, en það var
augljóst, að hún var ekki eins
og venjulegt fólk. Það var eitt-
hvað dýrslegt við hana.
— Hver hefir farið svona
með hana? Hjá hverjum hefir
hún verið? Ókunna veran held-
ur áfram að ganga um stofuna.
Þefar og snuðrar.Hún hefir aft-
ur byrgc andlitið. Magnhildur
gengur til hennar, leggur hend-
ina á handlegg henni og spyr:
— Er það þú, Urður? Jeg sje
að það er þú? Hún hrekkur í
kút, hleypur út í horn og kúrir
þar.
Hún gengur aftur fram á
gólfið. Það má sjá, að hún er
leita að einhverju ákveðnu. —
Hún gengur frá einu til ann-
ars, þefar og þefar, og er fe.rð-
arlaus.
Að lokum gengur hún að ofn-
inum, og börnin og gömlu
vinnukonurnar hrökkva undan
henni. Það er eðlilegt. Hún er
engri manneskju lík, heldur
dýri.
Hún fer höndum um ofninn.
Hún muldrar aftur óánægju-
lega, en heldur áfram að leita.
Hún þefar enn og kemst að
bökunarofninum og lýkur hon-
um upp. Um leið og hún gerir
það rekur faðirinn upp óp.
Það er vandi að opna hann,
en þessari manneskju hefir
hepnast það strax, eins og hún
hefði vitað það áður, hvernig
ætti að opna hann.
En hvemig gat þetta verið
Urður?
Hún rjettir hendina inn í
bakarofninn, og þá heyrist illi-
legt hvæs innan úr honum. —
Gamli kötturinn kemur fram í
ofndyrnar. Hann er í keng og
hárin rísa á honum.
Hún rjettir fram hendumar
og tekur köttinn, strýkur hon-
um og sest niður við reykháf-
inn með hann í kjöltu sinni.
Faðirinn verður alveg for-
viða, þegar hann heyrir að kött-
urinn fer að mala. Þekkir kött-
urinn hana? Er það þá Urður?
Og svo fer hún að tala við
köttinn.
Fólkið í stofunni verður svo
hissa, að það hrekkur við.
Það hefir haldið, að hún gæti
ekki talað, a. m. k. ekki svo að
það gæti skilið hana.
En *það er heldur ekki svo
auðvelt.
Rödd hennar er svo hás og
óþjál, að það er eins og háls-
inn væri ryðgaður af æfingar-
leysi.
Það heyrir að það er manns
mál — orð, en þeim fylgir garg
og óp, svo að ómögulegt er að
greina einstök orð.
Gifta dóttirin læðist að og
legst á hnje við hlið hennar til
þess að heyra betur. Hún talar
svo hratt, systirin, eða hvað hún
nú er. Eins hratt og barn þylur
óðast þulur. Magnhildur skilur
ekki hvað hún segir. En hún
heyrir það, að hún endurtekur
það sama, hvað eftir annað.
Stundum finst henni alt sem
hún segir vera óskiljanlegt óp
og garg. Það er ekki betra að
skilja það en fuglakvak.
Hún vill samt ekki gefast
upp. Hún v^rður að fá skýr-
ingu á öllum þessum ógnunum,
sem hana grunar. — Þetta er
kannske eina tækifærið, sem
býðst.
Nú skilur hún eitt orð — og
annað — og svo koll af kolli.
Hún fylgist með heilum setn-
ingum. Eftirvænting hennar er
áköf. Hún finnur, að hún hlust-
ar ekki lengur með eyrunum
einum, heldur af öllum vilja,
af öllum huga sínum.
Hitt fólkið kemur að og fer
að hlusta, en það skilur ekki
neitt. Faðirinn spyr Magnhildi
hvað eftir annað, hvort hún
heyri nokkuð, en hún gefur
honum bara merki um að vera
rólegur.
Að lokum hættir hún að
sinna spumingum hans, því nú
er hún farin að skilja, hvað
veran segir.
— Jeg segi kisu það alt, eng-
um nema kisu — þannig byrj-
ar þulan. — Jeg hefi aldrei
lofað því að segja kisu það
ekki.
— Jeg segi kisu það, að viku
áður en jeg ætlaði að gifta mig,
var mjer rænt af ræningja-
flokki.
— Jeg segi kisu, að þeir fóru
með mig til hellis síns í fjöll-
unum, og þar byrgðu þeir mig
inni. Þeir ljetu mig halda lífi,
þegar jeg lofaði því, að jeg
skyldi ekki ljósta upp hvar þeir
væru.
— Jeg segi kisu, að jeg hefi
verlð vinnukona hjá þeim síðan
jeg komst í hendur þeirra. Jeg
segi kisu, jeg veit ekki hve
langt er síðan, en síðan jeg fór
burtu hefi jeg alið ræningja-
foringjanum sjö börn, sem hann
hefir drekt í ánni.
— Þið eruð ræningjar, ódáða-
menn. Þið lifið á að stela, og
skemtið ykkur á því að drepa
menn. Þeir búa í helli í fjallinu,
þar hefir engum hugkvæmst að
leita þeirra.
— Jeg segi kÍ3u, að jeg hefi
safnað ertum og grjónum til
að strá á leiðina, frá stóra stein-
inum við munnann og að bæj-
ardyrunum.
Það er stórt fjall og stór á.
Jeg veit ekki hvað þau heita.