Lesbók Morgunblaðsins - 26.05.1935, Blaðsíða 1
Jón Þoríáksson,
borga rstjóri.
Óuænt frjett um álfur barst
utan úr veldi náttar:
Jörð hefir tekið i faðminn fast
foringja mikils háttar.
Frjettin bergmáls ömur-óm
yfir bygðir leiddi.
Engi um þenna örlagadóm
aldurtila beiddi.
Enn sem fyrri undan dró
ónytjunga, er státa.
Miklu höfum vér meir’ en nóg
miðlungs eftirbáta.
Ýms til hálfs eru unnin störf,
einn fyrir hinum tefur.
Mikils-háttar manna þörf
móðir okkar hefur.
Unni Jón af heilum hug
hverri dáða-breytni,
visaði I jmsku og vatt á bug
vaðalshœtti og skreytni.
Visku hans í verki naut,
vel fyrir mistök girti,
málin sjálf til mergjar braut,
mest um kjarna hirti.
Þó i rœðu fleygur, fær
fimlega vopnin bæri,
orðin sparaði oftast nœr
eins og gullmynt vœri.
Manna, er stunda mistök œ,
metorð litil gerði —
þeirra, er kasta gulli á glœ,
gáfur fella í verðí.
Gerði undir höfði hátt
hug sem býr að viti,
að því studdi: aukinn mátt
einn og sjerhver hlyti.
Brekku þekti og brattan stig,
bæði af reynslu og sögum;
vildi að hver um sjálfan sig
sœi — frjáls að lögum.
Árla dags og undir kvöld,
elskur að göfgum frama:
hreinan bar á hólmi skjöld,
hjálminn slíkt hið sama.
Myrkri nátengd máttar völd:
mat hann þess: að fjelli;
her sinn vildi að heiðblá tjöld
hefði á orrustu velli.
Hlutu ekki ’ins hljóða manns
hylli, er sat að völdum,
þeir sem fyrir lýðum lan’s
leika tveimur skjöldum.
Honum vel í hendi fór,
hlýðinn forsjá, lykill;
virtist ekki á velli stór,
var þó fyrir sjer mikill.
Að þvi studdi Ijóst og leynt,
lagði í sölur mikíð:
öndvegi þjóðar heldist hreint.
Hann á þökk fyrir vikið.
Nú, þegar œfi-sól er sest,
sjálfur lagður á beðinn,
heyrði’ meir en hjeraðs brest:
harmur að þjóð er kveðinn.
Enn til vor eru gyðjum geng
grjót og lendi fannar.
Blessar hniginn dáðadreng
dis, er valinn kannar.
Við þá signing hœversk, hljóð
hún að Jóni lýtur;
atlot þessi’ eru góð
einstaklíng, sem hlýtur.
Verndar líka merkismanns
minning Heima-sorgin . . .
Orðið hefir við andlát hans
ekkja — Höfuðborgin.
Því skal fagna, er viium vjer
vinir og frœndur Braga:
orðstir Jóns fyrir eyðing ver
eilif drotning — Saga.