Lesbók Morgunblaðsins - 26.05.1935, Blaðsíða 6

166 LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
ftalski flugherinn. ítalir hafa bjr"t nýa borg, sem heitir Gu-
donia og var hún nýlega vígð. Borg þessi er bygð fyrir ítalska
flugmenn, og þar eiga ekki aðrir heima en þeir og skyldulið þeirra.
Þarna er saman safnað öllum flugher Itala. Borgin var vígð fyrir
skemstu og þá var þessi mynd tekin.
Heysáturnar.
Eftir Verner von Heidenstam.
Það var um bjarta Jónsmessu-
nótt endur fyrir löngu. Grasið
angaði og allur skógurinn vakti.
Strákurinn hennar stélvísu Kötu
hafði laumast niður að herragarð-
inum til þess að horfa á dansinn
og var nú einn á gangi uti á tún-
inu. Einn hafði hann staðið alt
kvöldið við hlöðuhornið langt frá
öllum öðrum. Enginn talaði til
hans, nje skipti sjer af honum,
nema þá til að grípa í eyrað á hon-
um og segja: Best gæti jeg trúað,
að þú hefðir hnuplað eplunum
mínum í nótt. Nú. skaltu fá það
borgað. Og það kvein og glumdi
í kjálkunum á honum, svo að hon
um sortnaði fyrir augum.
Móðir hans bjó í litlum, hrör-
legum kofa inni í skóginum. Þar
í kring var ekkert að sjá nema
eggjagrjót. Hún flakkaði um sveit
ina eineygð og lotin, með stóran
hrísvönd á bakinu. Hún talaði fátt,
en augað skimaði. En tæki ein-
hvér frá henni hrísvöndinn og
leysti hann sundur, þá, — já, þá
leyndist þar altaf eitthvað smá-
vegis, sem hún átti ekki neitt í.
En því meira, sem hún stal, því
fátækari varð hún, og högg og
barsmíð, grátur og illyrði voru
daglegt brauð heima í bænum
hennar,
Strákurinn hennar stelvísu Kötu
var svartur í framan af skít, og
kartöflunefið hans var eins og
kirsuber á botninum á sótugum
potti á hvolfi. Hann gekk út á
túnin. Þar hafði nýlerga verið sleg-
ið, og heyið síðan sett upp á grind-
ur til þurkunar. Hann varð
smeikur. Honum fanst heyklúk-
urnar vera forynjur, þar sem þær
stóðu með trjespót sín í löngum
röðum, úfnar og með langt skegg.
Hann tók sprettinn og hljóp með
öndina í hálsinum. Á hverju
sumri hafði hann sjeð þær koma
og búa um sig á ökrunum, og alt
af kallaði hann þær hreint og
beint heysáturnar, en aldrei höfðu
þær hrætt hann eins og núna í
hálfrökkrinu. Þegar hann hreyfði
sig, lögðu þær einnig af stað og
hlupu í kapp við hann, sitt
hvoru megin við veginn, víst
2—3 hundruð talsins, Hú, hú,
hvernig það brakaði og skrjáfaði,
þruskaði og þrammaði. Loks varð
hann að nema staðar til þess að
ná andanum og þá staðnæmdust
forynjurnar líka. Auðvitað hafði
honum sýnst þær hlaupa, af því
að hann hljóp sjálfur. Ha, ha.
Hann náði sjer fljótlega, páraði
með fætinum í sandinn, bjó til
flautu úr sóleyjarlegg, liljóp jafn-
fætis yfir skurðinn, settist og stóð
á fætur aftur, gekk fram og aft-
ur sitt á hvað og ljek margskonar
listir.
Heysátur, hrópaði hann. Hey-
sátur, hvers vegna komið þið
aldrei heim til hennar mömmu.
Þegar hann var kominn upp á
hólinn við kirkjuna, settist hann
á dj’raþrepið við kirkjugarðinn.
Linditrjen þar fyrir innan stóðu
grafkyr, kirkjugluggarnir glóðu
í birtu Jónsmessunæturinnar, og
klukkuturninn var að sjá eins
og geisistór öldungur með hatt
á höfðinu, en strákurinn varð ekk-
ert hræddur við hann.
Heysátur, heysátur, hrópaði
hann. Hversvegna komið þið aldrei
heim til hennar mömmu minnar.
Hann hrökk við og starði fram
fyrir sig. Heysáturnar voru farn-
ar að hreyfast þótt hann sjálfur
sæti kyr. Þær studdust við trje-
spjót sín og komu þrammandi og
másandi. Það brakaði í heyinu.
Hægt og silaléga komu þær vagg-
andi ein eftir aðra upp að stjett-
inni og söfnuðust í kring um hann.
Þar stungu þær allar í einu trje-
spjótum sínum í jörðina, og
stærsta og úfnasta heysátan
hneigði sig og sagði: Þú kallaðir
á okkur. Hvað vilt þú barn?
Veist þú ekki að jeg er Solvolme,
hinn mikli konungur heysátnanna.
Þá var drengnum hennar stel-
vísu-Kötu aftur öllum lokið. Hann
sat og leit ekki upp, en nagaði
hnúann á öðrum sleikjufingrinum.
Og ekkert gat hann sagt annað en
þetta sama: Heysátur, heysátur.
Hversvegna komið þið aldrei heim
til hennar mömmu?
Solvolmé hjelt áfram að tala,