Lesbók Morgunblaðsins - 02.06.1935, Page 7

LESBÓK MOBGUNBLAÐSINS
175
MALORCA.
Töfraeyjan í Miðjarðarhafi.
Palma, höfuðborgin á Malorca.
Járnbrautarlestin, sem á að
fara til Barcelona, er að leggja á
stað frá París. Ekki heyrist vagn-
stjórinn þeyta flautu, ekkert
merkí er gefið með veifum um
burtförina. En maður finnur það
þó að lestin er í þann veginn að
leggja á stað, því að ys og þys
eykst altaf og altaf verða kveðju-
köllin háværari og fleiri. Vjer er-
um að leggja á stað til hinnar
suðrænu dýrðar.
Það er orðið kvöldsett. Og
vegna þess hve illa fer um mann
á glerhörðum bekkjum lestarinn-
ar, er maður ekki í skapi til þess
að horfa á landslagið, flatneskju
með einstaka trjám og stórum ökr
um, sem eru skuggalegir í rökkr-
inu. Endrum og eins bregður fyr-
ir ljósum —r þá brunar lestin í
gegn um eitthvert þorp.
í kiefa með mjer er franskur
undirliðsforingi og kona hans.
Hann >er að fara til herþjónustu
í Aigier. Jeg hefi ekkert nesti með
mjer, en þau hafa nóg og bjóða
mjer að borða með sjer. Matur-
inn er: laukur, sardínur og
hveitibrauðssneið, og þessu skol-
um við iþður með rauðvíni með
lauk í. Og svo höllumst við hvert
að öðru á glerhörðum trjebekkn-
um og sofnum öll.
Klukkan 6 um morguninn erum
við komin hálfa leið til spönsku
landamæranna —• komin í stið-
rænu fegurðina. Yfir oss hvelfist
fagurblár himinn. Sólin kemur upp
og geislar hennar eru brennandi.
Pálmaeikur þeysast fram hjá og
á einstaka stað sjer maður tvo
hvíta uxa draga gamlan trjeplóg
og stýrir honum sólbrendur æsku-
maður.
Barcelona er fögur. Breiðar
götur, skrautleg gistihús og ótelj-
andi hrýr. En borgin hefir ekki
á sjer spanskan svip.
Skipið, sem fer þaðan til Mal-
orca, er ekki nema nótt á leiðinni.
Vjer komum til Palma, höfuð-
borgarinnar á eynni. Þetta er ný-
tískuborg á að líta. Þar eru ágæt
og falleg gistihús fyrir ferða-
menn, kvikmyndahús, vagnar á
ferðinni fram og aftur. Þar eru
fyrirmyndar hafnarvirki, toll-
verðir og smyglun. Þar eru búð-
ir, sem versla eingöngu með minja
gripi, og þar eru kaffiveitingar á
götum úti og þar ganga sísyfjað-
ir þjónar um beina.
En ef maður bregður sjer út af
hinum stóru götum miðborgar-
innar, sem ferðamenn skoða ein-
göngu, þá kemur maður í alt ann-
að umhverfi, þar sem tíminn
stendur í stað. Þar verður ekki
vart neinna framkvæmda, og þar
er málshátturinn „Tími er pen-
ingar“, algjörlega óþektur.
Fæstir eyjarskeggjar hafa kom-
ið til meginlandsins. Þeir tala sína
eigin tungu, sem er mjög frá-
brugðin spönsku. Hún er hlýrri
og hljómfegurri heldur en spænsk
an; að minsta kosti lætjir hún svo
í eyrum útlendinga.
Eyjarskeggjar lifa aðallega á
möndlurækt og olíuviðarrækt.
Oiíuviðirnir geta orðið óskaplega
gamlir. Þarna eru ti*je, sem menn
vita méð vissu að eru 1000 ára.
Eftir því sem þau eldast verða
þau skringilegri og furðulegri á-
sýndum. Mestur hluti þessara
gömlu og kræklóttu trjáa er
feýskinn, en einhvern veginn er
það svo, að þau hafa kraft í sjer
til þess að ná lífskrafti úr jörð-
unni og skjóta grænum greinum
inn á meðal hinna visnu. Og elli-
hrumustu og kræklóttustu trjen
bera hjer ríkan ávöxt.
Hjer vaxa einnig vínber og
sítrónur. Af sítrónunum mettast
kvöldloftið af svo dýrlegri ang-
an, að manni finst sem hann sje
kominn í einhvern ævintýraheim.
Malorcabúar eru friðsamir og
rólegir. Morgundagurinn heitir hjá
þeim manjana — og það orð er
mest notað á eynni. Öllu er skot-
ið á frest td manjana. Þeir þurfa
heldur ekki að leggja mikið á sig
nje bera kvíðboga fyrir komandi
stund. Húsin mega vera ræfils
kofar, hurðarlausir og glugga-
lausir, því að veðrið er svo milt
allan ársins hring, að það sakar
ekki. En þegar skýfall kemur —
og skýföll koma þar tvisvar eða
þrisvar á ári — þá flýja menn
heimili sín, fara í kaffihúsin og
bíða þar þangað til blessuð sólin
hefir þurkað húsið aftur.
Malorcabúar fara gjarna í veit-
ingahús og drekka þar bjúgaldina-
líkjör og heimabruggað sterkt
vín, sem kostar ekki meira en 40