Lesbók Morgunblaðsins - 22.09.1935, Blaðsíða 6
302
LESBÓK M 'KGITNBLAÐSTNS
Skemtiskipið brunaði hrað-
skreytt út úr hafnarmynninu. Um
borð var fjöldi farþega, sem það
átti að skita af sjer í ýmsum höfn-
um. — Allir voru þeir í góðu
skapi, gerðu sjer vonir um ótal
œvintýri og viðburðarík í sum-
arleyfinu.
Þegar ferðafólkið var búið að
veifa nógu lengi til kunningjanna
í landi og dáðst að bænum, sem
var fagur í fjarska, og blasti við
ljómandi sundinu, hópaðist það
upp á efstu þiljur. Þar mátti
láta fara vel um sig í legu-
stólunum, sem þjónninn setti
upp og seldi til umráða á leiðinni
— fyrir fimm krónur.
Þar var staður og stimd til þess
að njóta hressandi sjávarloftsins,
kynnast samferðafólkinu — og
horfa á máfana, sem flugu livíld-
arlaust á eftir skipinu. Þessa sí-
svöngu gesti, sem vörpuðu sjer
skrækjandi yfir fenginn, ef kastað
var matarleyfum fyrir borð. Síðan
hófu þeir sig óðar á flug aftur og
eltu skipið í von um nýtt æti.
Meðal þeirra, sem veittu máf-
unum sjerstaka athygli var ung
og lagleg stúlka. Hún var óvenju
aðlaðandi, þar sem hún stóð
hugsandi á svip, hallaði sjer út
fyrir borðstokkinn og fylgdi hin-
um hvítu fuglum með alvarlegum
augum. Vindblærinn ljek sjer að
lokkum henar og sólin kjassaði
brúnt hörundið. Það brá fyrir
gáskafullum glampa í hreinum
og skærum, himinbláum augum
hennar, í hvert sinu og hún brosti.
Piltarnir sveimuðu líka í kring
um hana og drógu ekki dul á
hrifningu sína. Þeir ljetu hana
ekki í friði nokkra stund.
Að lokum datt henni í hug að
leita til skipstjórans. Hann var
gamall og reyndur víkingur. Alt
unga fólkið um borð leit upp til
hans og var farið að elska hann
eing og góðan föður.
Þarna stóð hún alt í einu í
klefadyrum hans. Það var alls
ekki laust við að hún væri dálítið
feimin, þegar hann horfði á hana
staðfestulegum augum sínum.
— Skipstjóri, byrjaði hún, en
svo vafðist henni tunga um tönn,
og hún vissi ekkert hvernig hún
átti að byrja.
— Get jeg gert nokkuð fyrir
yður, ungfrú?
— Já, en, jeg veit ekki vel,
hvernig jeg á að koma orðum að
því. Jeg ber mikið traust til yðar
— eins og reyndar allir farþeg-
arnir — mig langaði til þes's að
leita til yðar. —
— Jeg er réiðubúinn að Hð-
sinna yður eftir megni, sagði
skipstjórinn uppörfandi.
— Þakka vður fyrir, skipstjóri.
Svo er mál með vexti — æ — jeg
kem mjer samt ekki til þess að
segja það-
‘ ’ — Þjer getið örugg sagt alt
við mig, ungfrú. Jeg er þögull
sem gröfin. Það er kannske eitt-
hvert ástarævintýri, sem —
— Einmitt rjett. Þarna hjálp-
uðuð þjer mjer af stað — En jeg
ætla ekki að orðlengja þetta. —
Svoleiðis er, að hjer eru þiúr yng-
ispiltar um borð, sem altaf eru að
biðja mín! Þeir fóru eingöngu með
þessu skipi ,af því að þeir vissu
að jeg ætlaði með því. Mjer geðj-
ast eiginlega að þeim öllum. Þeir
eru allir svo dæmalaust hugsun-
arsamir við mig og vilja alt gera
til þess að þóknast mjer —- en
nú er svo komið, að-------
— Þjer vitið ekkert hver er
sá rjetti, botnaði skipstjórinn
hlæjandi.
— Jeg veif satt að segja ekki
mitt rjúkandi ráð.
— Þjer viljið gjama fara að
ráðum reynds manns? Gott og
vel. Það er engu síður hættulegt
að taka skakkar ákvarðanir í
hjónabandinu en sigbngafræðinni.
Við reynum biðlana yðar!
— En hvernig?
— Nú skuluð þjer heyra. Næst
þegar blæjalogn er, og þjer eruð
að hoi'fa á máfana, eins og þjer
gerið svo oft, skuluð þjer lialla
yður svo langt út fyrir borðstokk-
inn, að þjer fallið útbyrðis. —
Jeg skal sjá um, að björgunarbát-
urinn sje til reiðu, og að yður
verði ekkert meint af. — Að
öðru leyti skulum við láta örlögin
ráða. — Falbst þjer á uppá-
stungu mína?
Stúlkan brosti til samþykkis og
kvaddi skipstjóra.
Næsta dag var sjórinn spegil-
sljettur. Alt fór eins og ætlað var.
Þegar flestir farþegarnir voru á
gangi uppi á þilfari, heyrðist
skyndiega veikt óp. Án þess að
nokkur gæti gert sjer grein fyrir
með hverjum bætti slysið vildi
til, var stiilkan komin fyrir borð
og út í sjó!
Skipið var þegar í stað sett aft-
ur á bak og með æfðum höndum
var björgunarbát rent í sjóinn-
En hann var varla kominn á flot,
er tveir yngispiltar köstuðu sjer í
sjóinn á eftir stúlkunni.
Eftir fáein augnablik voru þau
öll komin upp í björgunarbátinn,
og hann var dreginn upp á skip
aftur. En „sjóhetjurnar" þrjár,
hurfu óðar tH þess að draga hin
votu klæði af sjer.
Hálfri stundu síðar stóð stúlk-
an enn í klefa skipstjóra.
— Jeg þakka yður fyrir hjálp-
ina, sagði hún hálf vandræðaleg
En jeg er jafn nær! Tveir þeirra
hættu lífi sínu fyrir mig. Hvora
á jeg að taka?
— Kæra ungfrú. Jeg var að
vona, að þjer skilduð mig betur.
En ef jeg má ráð, takið þjer hvor-
ugan!
— Er yður alvara, skipstjóri?
— Bláköld alvara. Og nú skal
jeg segja yður hvers vegna. Báð-
ir þessir ungu menn fóru eftir
augnabliks hvötum og gönuðu út
í óvissuna. Þeir hugsuðu ekkert
um hvað þeir vora að gera, nje
hvað af því kynni að hljótast.