Lesbók Morgunblaðsins - 22.03.1936, Page 5
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
93
GuOmundur „dúllari".
Hjer bætir kona ein úr Rangárþingi við frásagn-
ir þær, sem áður hafa birst í blöðum um þenna sjer-
kennilega mann, þenna „glaðlynda og góðlynda" flakk-
ara.
Þegar je'g fyrir nokkru las í Fálk-
anum grein dr. Guðbrands Jóns-
sonar, um Símon Dalaskáld, grein
sem bæði var skrifuð af þekk-
ingu og snild, þá hlakkaði jeg til
að heyra eitthvað frá sama höf-
undi, um gamla kunningja minn,
Guðmund dúllara. En je'g verð að
segja það, að jeg varð fyrir von-
brigðum, ennþá meiri vonbrigð-
um en þegar jeg í fyrra las grein
Odds Oddssonar í Lesbók Morgun-
blaðsins, um þenna sama mann.
Mig furðar annars á því hvað báð-
ir þessir höfundar hafa lítið þekt
hann, karlsauðinn, sem bar þó að
allra dómi að öllu eða flestu af
sínum stjettarbræðrum, flökkur-
unum. Dr. Guðbrandur gerir hann
að Hnappdæling og segir að hann
hafi verið sönghneygður eins og
ættmenn hans, Hnappdælingar!!
Hvernig er ættfærslan 1
Það gæti nú einhve'r sagt sem
svo að litlu máli skifti um ætt
Guðmundar dúllara. En það er
misskilningur. Það skiftir ætíð
miklu, að rjet.t sje farið með heim-
ildir og það verður að gera þá
kröfu til þeirra sem skrifa fyrir
fjöldann, að þeir að minsta kosti
geri sjet far um að vita hvað
þeir eru að fara með.
Guðmundur dúllári var Arna-
son, fæddur í Rangárvallasýslu af^
góðum ættum þar, hann var syst-
ursonur Tómasar Sæmundssonar
prests á Breið,abólsstað. Föður-
ætt Guðmundar þekki jeg minna,
faðir hans, Árni, var Hjartarson
prests að Gilsbakka. Guðmundur
var upphaflega góðum gáfum
gæddur og er ekki hægt að bre’gða
honum um að hafa farið illa með
þær, en um tvítugt kendi hann
heilsubilunar og leitaði sjer við
því lækninga, til skottulækna þó,
og eitthvað munu þeir hafa reynt
að bæta úr lasleikanum, því etftir
því sem Guðmundur sagði sjálfur
frá, þá var honum tekið 9 sinnum
blóð, á einu ári. Geta læknar
frætt fólk á því hvort það hefir
verið honum heilsubót.
En hvort sem það hefir verið
þessum lækningatilraunum að
kenna eða ekki, þá fór svo að Guð-
mundur varð gersamlega truflað-
ur, þó ekki um langan tíma, en
jeg heyrði hann oft minnast á
þetta ástand sitt. En upp frá því
varð hann hraustur og kendi sjer
aldrei nokkurs meins í neinu.
Hann er sá eini maður, sem jeg hefi
haft kynni af sem var að öllu leyti
fyllilega ánægður með lífskjör sín
og má í því líkja honum við hinn
skyrtulausa, sem allir kannast við.
Hann var þakklátur fyrir það sem
honum var gott gert, og sagði eitt
sinn við Guðmund kíki, sem einn-
ig var flakkari, en talaði eitthvað
ógætile'ga í áheyrn nafna síns:
„Það hæfir ekki mönnum í okkar
stöðu að sýna mikla heimtu-
frekju".
Guðmundur var aufúsugestur
þar sem hann kom og bar margt