Lesbók Morgunblaðsins - 04.10.1936, Side 4
316
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
Fögnuður í Grikklandi. bwjarlífinii:
Nóttina næstu á eftir er hátíð
um þvert og endilangt Grikkland,
en þó mest í Aþenu sjálfri. Fólk-
ið syngur og hlær, dansar og
drekkur alla nóttina og langt fram
á morgun. Allar íþróttir sem áttu
að fara fram um kvöldið falla nið-
ur, þjóðdansar eru dansaðir á göt-
um úti, hljómsveitir leika á
stærstu torgunum, blysfarir halda
eftir götunum, flugeldum er skot-
ið og fallbyssuskot dynja.
— ðer af ðen store Höð
með Hammeren maa foruanðle
ðen haarðe Sten til Bröð.
leppe Rakjcer.
Sigurvegarinn hverfur.
Á meðan öll gríska þjóðin
heiðrar Spiridon Luis og dásamar
íþróttaafrek hans, hverfur liann
um kvöldið einsamall á brott
svo enginn veit af, hann hverfur
upp í einveru heimkynna sinna,
þar sem fátækir foreldrar og vin-
gjarnlegar geitur bíða hans. Þar
fyrst getur hann notið sín, þar
getur hann glaðst yfir sigri sín-
um — sigri sem gerði nafn hans
frægt um gjörvallan heim.
PANNIG er saga liins gríska
bónda sem jeg mæti í Neue
Kantstrasse. Frægð hans var fall-
in í gleymsku og hann var sjálf-
ur búinn að gleyma sigri sínum,
stærsta sigri sem Grikkir hafa
unnið á Olympíuleikum síðari
^íma. En dag nokkurn fekk hann
brjef heim í sveitina sína. Það var
heimboð frá þýsku stjórninni á
Olympíuleikana í Berlín. Gamli
maðurinn þáði boðið, hann fór í
eimlest til Þýskalands en flaug til
baka. í Berlín var honum tekið
með kostum og kvnjum eins og
höfðingja, hann hafði bæði bif-
reið og flugvjel til eiginumráða
og afnota, hann hafði heiðursvörð
og túlk hvert sem hann fór, hann
sat í veislum með þjóðhöfðingjum
og lifði sem konungur.
En mjer er spurn hvort gríska
bóndann hafi ekki langað heim til
bús og barna — heim í einveru
heimkynna sinna, ekis og hann
langaði þangað forðum, eftir;'
stærsta sigur lífs síns. Og ef tiljjh
vill er það einveran — hin þögulaEt
kyrra einvera — sem hefir mest
gildi fyrir hvern einstakling, og
sem — ef alls er gætt — eru eft-
issóknarverðustu auðæfi mann-
lífsins. Þorsteinn Jósepsson.
Benedikt og grjóthrúgurnar hans.
AÐ eru ejtki ýkja mörg ár stórgrýtisurð, á fögrum sumar-
síðan að Skólavarðan gnæfði^dögum, með börn sín og nesti til
yfir Reykjavík, og þaðan var feg-
urst útsjón yfir bæinn og ná-
grennið. Þangað sóttu þá erlendir
ferðamenn til þess að fá fegursta
víðsýn hjeðan, um fjallahringinn
fágra, vestan frá Snæfellsjökli,
um allan fjallgarðinn á Snæfells-
nesi, Kolbeinsstaðafjall, Akrafjall,
Esju, Súlur, Tindaskaga, Hengil,
Vífilfell, Lönguhlíðar, Helgafell,
Gæsafjöll, Keili. Skólavarðan stóð
þá á háholti, og engin bygð um
kring.
Þangað fóru ekki aðeins ferða-
menn og vísindamenn, heldur
einnig konur úr Austurbænum.
Þær gengu þangað upp eftir, yfir
•þess að njóta sumarsælunnar.
' Þegar upp að Skólavörðu var
komið, eða upp fyrir hana í holt-
ið, var sest í skjól undir steini að
snæðingi. Dregnar voru upp brauð
sneiðar, annað hvort haft heitt
kaffi með á könnu ellegar hitað
þar 1 hlóðum milli steina. Og svo
þóttist alt fólkið vera komið
„langt upp í sveit“, og naut þar
friðsælu sveitalífsins.
NÚ er Skólavarðan horfin.
Bygðin þrengdi að henni ár
eftir ár, og nú er Skólavörðuholt-
ið umkringt af húsum. Breitt og
óunnið torg er þó þarna enn og
Benedikt Jóhannesson