Lesbók Morgunblaðsins - 07.03.1937, Blaðsíða 2

66
því, að þeir kastist í þilið og stokk
inu, þegar illa lætur. Og svo eru
þau altaf við hendina, ef eittkvað
bjátar á.
Það má því segja, áð skip-
verjar sofi flestir í björgunar-
beltum þann hluta æfinnar, sem
þeir eru á sjónum — og er þeim
það síst láandi. Því aldrei er svo
gott í sjó eða skip nærri landi,
að ekki geti orðið þeirra þörf!
*
Það getur stundum verið nógu
gaman að blýða á samræður
hásetanna, um hversdagslegar á-
hyggjur þeirra, lífsskoðanir, við-
horf og endurminningar, að fornu
og nýju, á meðan tveir eða fleiri
þvo sjer um hendurnar upp úr
sömu vatnsfötunni, undir vatns-
dælunni.
Það væri synd að segja að mál
þeirra væri skrúfað og skreytt
skáldlegum líkingavaðli. Sje það
ópersónuleg frásögn byrjar hún
vanalega á þessa leið: Það var
einu sinni á Gylfanum, eða einu
sinni var íslenskur sjómaður út
í Hull! En sje æfintýrið endur-
minning sögumannsins sjálfs er
ekki ólíklegt að það sje eitthvað
á þessa leið — .... — og svo
rauk blókin á mig og jeg gaf hon-
um sinn undir hvorn og kíkir á
báðar glyrnurnar............ Síðan
löbbuðum við upp á „Koparhaus-
inn“ og þjóruðum þar, það sem
eftir var kvöldsins!
En stundum hverfur æfintýra-
blær hins liðna fyrir dægurmál-
unum og er þá óspart kastað
hnútum koll af kolli uns orðnar
eru ærumeiðandi skammir og sví-
virðingar. En það undarlega skeð-
ur, að enginn reiðist öðrum —
sumir brosa, aðrir skellihlæja og
bíða rólegir hins rjetta tækifæris
fyrir nýja svívirðingu. Þetta er
íþrótt andans í fjarveru hlaðanna,
sem daglega gefa fólki beint og
óbeint tækifæri til að verja hug-
sjónir sínar með því að ausa sjer
yfir þann, sem er á gagnstæðri
skoðun — jafnvel þó hann sje
besti vinur manns og fjelagi.
Jeg vil taka þeim vara fyrir því,
sem í fyrsta sinn gista í lúgar,
að þeir mega ekki kippa sjer upp
við það, þó hart sje kveðið að
orði og óvægilega að mönnum
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
veist. Þetta er græskulaust gam-
an á sjónum, eins og það er
græskulaust að keppa í glímu og
knattleik fyrir þá, sem aðstöðu
hafa til þeirra hluta. Og þar, sem
menn eru opinskáir í orðum er
vondur jarðvegur fyrir baknag og
undirferli.
Stundum, og ekki sjaldan, ræða
menn alvarleg mál og svo er þag-
að um það, sem hverjum og einum
er kærast. Heimili hvers og ein-
staks eru friðhelg og undanþegin
öllum umræðum, og þegar minst
er á konuna, unnustuna eða móð-
urina þá er gætt meiri virðingar
en títt er, þar sem samverustund-
irnar eru fleiri og meira lagt á
altari ástarinnar, en þessum mönn-
um er unt.
Líttu á þiljurnar. Yfir hverju
nimi hangir konumynd — það er
mynd af „konunni minni“.
Uppi í horninu við fótagafl-
inn er lítill kassi, sem hefir
að geyma handklæði, sápu, rak-
áhöld og tannbursta. Tannburst-
inn hefir náð mikilli útbreiðslu á
togurunum, segja kunnugir.
*
Jeg spurði marga skipverja eft-
ir því, hvort þeim leiddist ekki
sjómenskan — eða hvort þeir
kysu sjer ekkert annað frekar.
Öllum bar saman um það, að
ekkert væri þeim kærara en að fá
einhverja vinnu í landi, sem líf-
vænleg væri. — Það er þreytandi
til lengdar að koma heim eins og
gestur, og vera þá eltur á röndum
með skuldaskilareikninga frá öll-
um mögulegum og ómögulegum
stofnunum. Bráðum verðum við
skyldaðir til að borga hálft kaup-
ið okkar í tekjuskatt og útsvar!
sagði einhver. En eins og alt
virðist nú komið á landi, sjó og í
lofti þá megum við þakka fyrir
að hafa vinnu. ---------
*
Það er víst alment litið svo á,
að sjómenn sjeu ekki trúaðir
menn, og það eru þeir víst held-
ur ekki í þröngum og hvers-
dagslegum skilningi þess orðs —
en þó segir mjer svo hugur, að
eitthvað á þessa leið muni þeir
hugsa, þegar þeir halla sjer á
koddann, þreyttir og svefnþurfi
eftir 16 stunda vinnu:
Þú mikli, eilífi andi, sem stýrir
hamingju okkar og ræður yfir
hverju fótmáli okkar manna, viltu
vera þeim nálægur, sem mjer eru
kærir og leyfa mjer enn lengi að
dvelja samvistum með þeim?
Eða skjátlast mjer?
En þegar lúgarbúinn — koju-
vaktmaðurinn á Jökuldjúpi —
dregur rekkjutjaldið fyrir, þá
segir hann ekki meira daginn
þann.
En lítil er lifrin í kolanum!
Góða nótt.
Api skorinn upp.
Læknir einn í Köln, v. Haberer
að nafni, hefir nýlega skorið upp
5 ára gamlan Orangutangapa og
tekið úr honum botnlangann.
Cirkusstjóri einn átti apann.
Hann hafði gleypt nagla og stóð
naglinn í botnlanganum. Þetta
sást á röntgenmynd og því var
apinn skorinn upp. Annars var
honum dauðinn vís.
Uppskurðurinn fór fram með
mjög svipuðum hætti og venju-
legir botnlangauppskurðir, að
öðru leyti en því, að apinn var
bundinn á skurðarborðið. Aðgerð-
in tókst vel, og hresstist apinn
fljótt eftir.
Sál ostranna.
Japanskur auðmaður, Kobicki
Mikimota að nafni, er oft nefnd-
ur „perlukóngurinn“ af því að
hann hefir safnað auði sínum með
perluveiðum úr ostruskeljum.
Hann á mikil ostrumið.
Eftir japönskum hugsunarhætti
lítur hann svo á, að alt sem menn
hafa gagn af, skuli menn tigna
sjerstaklega.
Þar sem það eru ostrurnar, sem
hann á auðlegð sina að þakkn, þá
tók hann upp á því að fela
Buddha sál ostrunnar til verndar.
Hann hjelt hátíðlega veislu og
bauð þangað öllum vinum sínum.
Þar færðu prestar Buddha fyrstu
ostruna, sem Mikimota hafði veitt,
og fólu hana, ásamt öðrum heims-
ins ostrum, Buddha til varðveislu.