Lesbók Morgunblaðsins - 07.03.1937, Blaðsíða 6

70
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
Hið óvænta (framh.)
eru ólæstar, hvíslaði hann. — Jeg
þori að sverja, að jeg læsti þeim,
þegar við fórum út. Hjer hafa
verið þjófar að verki! Að svo
mæltu ruddist hann inn. Þegar
þangað var komið rak liann upp
öskur.
Kona hans kom veinandi á hæla
honum. I stofunni var ljótt um
að litast. Allur silfurborðbúnað-
urinn var horfinn af borðinu.
Skrifborðið brotið upp og skúff-
an lá tóm á gólfinu.
— Guð, silfrið! stundi frúin.
— Og peningarnir okkar! hróp-
aði hann. Þetta hafa þá verið inn-
brotsþjófar! Hvar er síminn?
Hann þaut að símanum og náði
sambandi við lögreglustöðina. Að
því loknu smelti hann hevrnartól-
inu á og leit til konu sinnar. Hún
starði á hann á móti. Þarna stóðu
þau hreyfingarlaus og hlustuðu.
Þeim heyrðist einhver liggja inni
í svefnherberginu og bvlta sjer
af kvölum. Þau litu aftur hvort
á annað, síðan varð þeim báðum
á að skotra augunum að borðinu.
Þá var gengið hratt um anddyr-
ið og í sömu svifum stóð lögreglu-
foringi í dyrunum, ásamt tveim-
ur lögregluþjónum.
— Frá Scotland, sagði sá sem
næstur stóð og sýndi lögreglu-
þjónsmerki sitt. Síðan fór hann
líka að hlusta.
— Hann er þarna inni, sagði lög
regluforinginn, og allir þrír rudd
ust þeir inn í svefnherbergið.
Skömmu síðar kom einn þeirra
fram aftur. — Það er Malony
Jack, sagði hann og gekk að sím-
anum. Okkur þykir nú fengur í
þeim fugli.
— Og á hann nú að fara í stein-
inn? spurði söngvarinn.
— Nei, á sjúkrahús fyrst, sagði
lögregluþj ónninn. Hann hefir jet-
ið eitthvað, sem hann þoldi ekki,
sagði hann. Mjer heyrðist hann
vera að röfla eitthvað um gæsa-
steik.
Söngvarinn leit á konu sína.
— Hún hefði nú getað orðið
dýr, gæsin sú, Elsa, sagði hann.
— Ja, úr því sem komið er
held jeg að hún muni borga sig,
sagði lögregluþjónninn, því til
höfuðs þessum bófa er sett stór
fje, hundrað pund. Og að mínum
dómi hljótið þjer og frú yðar að
fá þá peninga.
— Þetta var það óvæita númer
tvö, sagði frú Elsa og vafði hand-
leggjunum um hálsinu á manri
sínum.
Á. Þ býddi.
Vorí varplandi.
FRAMH. AF BLS, 60.
til vill átt þrjá eða fjóra. Komið
getur og fyrir, að ein æður sölsi
undir sig alt að þrjátíu ungum.
Synda þeir þá að jafnaði í hala-
rófu í kjölfari hennar, og sumir
jafnvel sitja á baki hennar. —
Versti óvinurinn á sjónum er
veiðibjallan. Hún jetur ungana
oft unnvörpum. Komið hefir það
fyrir, að veiðibjöllur hafa fundist
dauðar af ungaáti, og dæmi eru
til þess, að í þeim hafi fundist
18—20 æðarungar. Mun síst að
furða, þótt þeim verði bumbult
af slíkum málsverði.
Varpinu er að þessu sinni lok-
ið. Fuglinn er horfinn úr varp-
landinu og þar er aftur kyrð og
tóm. Hreiðrin standa opin og ein-
staka dúnhnoðri, sem dúnleitar-
manninum hefir sjest yfir, liggur
í hreiðurbotninum eða blaktir á
strái á barmi þess. Hann er fljótt
á litið einasti votturinn um það
líf, og þá ötulu baráttu, sem ný-
lega var háð á þessum slóðum.
En bráðum fýkur hann líka, og
varplandið er autt og tómt — þar
til aftur vorar á nýju ári.
(Myndirnar sem fylgja grein
þessari eru úr ferðabók þýska
fuglafræðingsins Schonger, er
hjer var á ferð fyrir nokkrum ár-
um. í bók þeirri er fjöldi ágætra
mynda úr íslensku fuglalífi og
eru margar þeirra framúrskarandi
vel teknar).
------<«t>—-------
Var boðin prinsessan
og ríkið.
Margt kemur fyrir á langri
leið, segir máltækið. Þetta hefði
ljettadrengurinn getað sagt með
sanni, sá er talaði í breska út-
varpið um daginn og sagði frá
ferð sinni umhverfis jörðina.
Hann hafði verið 4 ár í ferð-
inni. Eitt sinn kom skip hans að
lítilli eyju, sem telst til Filips-
eyja. Pilturinn fjekk að fara í
land, til þess að vera viðstaddur
mikil hátíðahöld við hirð blökku-
manna, er búa á eynni. Segir ekki
af hátíðinni.
En daginn eftir var pilturinn
vakinn með þeim skilaboðum, að
konungur eyjarinnar væri þang-
að kominn og vildi tala við hann.
Hinum dökka Filipseyjakon-
ungi hafði litist svo vel á svein-
inn, að hann vildi fyrir hvern
mun géfa piltinum dóttur sína og
láta hann erfa ríkið eftir sinn
dag.
En eftir mikið stapp gátu skips
menn fengið hann til þess að
sætta sig við, að pilturinn vildi
ekki prinsessuna.
*
Fyrir hundrað árum hefði eng-
inn látið sjer til hugar koma, að
lögð yrði járnbraut yfir þvera
Canada. Landnemar börðust þá
við hungurdauðann þar sem nú
eru stórar og blómlegar borgir.
Og það er ekki nein fjarstæðu-
kend bjartsýni að spá hinum ó-
ræktuðu og órannsökuðu auðnum
Norður-Canada þjettbýlis og vel-
megunar.
Það er þessi litur, sem jeg á við.