Lesbók Morgunblaðsins - 07.03.1937, Blaðsíða 7
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
71
^ A liveravöllum. ^
Hjer er niður brotinn bær, í brunastorku,
forn má líta furðumerkin,
Fjall’-Eyvindar handaverkin.
Hjerna stóð ’ann hagvirkur og hóf til veggja
kletta þá, er kyrrir liggja
í kofatóft, sem fyr við byggja.
Einmana og eirðarlaus í útlegð sinni;
flakkaði vitt um fjalla ranna,
flýði návist allra manna.
Fylgdi honum fast og lengi um fjöllin Halla,
örlaganna ógn og villa
ekki máttu skapið stilla.
Banhungraður braust hann út til bjargar, hræddur
Svömnn eyddi, silung veiddi,
sauði stolna að hreysi leiddi.
Finst mjer eitthvað ömurlegt í atburð slíkum,
og jafnvel sjálfan sorgarleikinn
sje jeg gegnum hverareykinn.
Eitt var þó, sem enginn mátti af ’onum vinna,
það, að hafa í kyrþey kunnar
kærleiksraddir náttúrunnar.
Sá hann oft á síðkveldum í sólarleysi,
upp af jökulgnýpum gjósa
geislavendi norðurljósa.
Gladdi hann fögur sólarsýn um sumarmorgun,
þegar rofin rönd á hjarni
roðnaði eins og kinn á barni.
Á oddaflugi sá hann svani söngva glaða,
svífa frjálsa ljóss á leiðum
löngum yfir jökulbreiðum.
Hylt’ ’ann vorsins háfamál og hulduómar,
inst við fjallaauðnir geima
átti bjarta draumaheima.
Þegar aftanglóey gylti græna hálsa,
gleymd’ ’ann sínu farna frelsi,
flóttalífi og þrælahelsi.
Páll á Hjálmstöðum.
Ilmefni úr hákarlslifur.
Framleiðendur ilmefna nota
mjög margskonar efni í fram-
leiðslu sína, sem kunnugt er,
bæði úr dýra- og jurtaríkinu.
En það mun þykja saga til
næsta bæjar, þegar hákarlinn
kemst svo til vegs og virðingar,
að hann er notaður í ilmefnagerð.
En efnafræðingarnir leysa
margar þrautir nú á tímum. Nú
hafa þeir að sögn fundið það út,
að hægt er að vinna dýrmæt ilm-
efni úr hákarlslifur, og er ilmur
þess engu líkari en hinni bestu
blómaangan.
Lengi vel var hákarlinn veidd-
ur til þess eins að vinna lýsi úr
lifrinni — ekki sjerlega vellykt-
andi efni. En nú er hákarlinn
notaður í fiskimjöl, skrápurinn í
leðurvörur — og lifrin til þess að
framleiða ilmvörur.
Ástarsorg.
Margar sögur eru sagðar um
það, hvernig ástarsorg lýsir sjer.
Ein sú nýjasta sem heyrst hefir,
er um prentnema einn.
Unnustan hafði yfirgefið hann,
og hann fann þá uppá því, að
setja nafn hennar með smá let-
urstöfum, og gleypti þá síðan.
Til allrar hamingju hafa nú
læknar sjeð fyrir því, að stafirnir
í nafni hennar hafa líka ,,yfir-
gefið“ hann.
Lappinn og- síminn.
— Hvítvín eða rauðvín, herra?
—> Mjer er sama — jeg er lit-
blindur.
Bóndi einn í Lapplandi, sem
aldrei hafði sjeð síma, kom inn í
búð í Finnmörk, til þess að fá að
tala við kunningja sinn símleiðis.
Honum gekk ekki sem best að
gera sig skiljanlegan, og símastúlk
an sagði stöðugt:
„Talið þjer hærra!“
„Hærra“, sagði Lappinn að lok-
um fokvondur. „Haldið þjer, að
jeg hefði farið að nota þetta bann-
sett verkfæri, ef jeg gæti kallað
alla leið!
—-—<m>-----------
— Gætuð þjer ekki sett gáfu-
legri svip á manninn minn?
— Frú, jeg er listamaður, ekki
galdramaður.