Lesbók Morgunblaðsins - 21.03.1937, Side 3

LESBÓK MORGTJNBLAÐSINS
83
Sjófufflamir.
PAÐ eru til sjónarvottar að
öllum skipstöpum og mann-
sköðum, sem verða á sjó úti!
Þessir sjónarvottar eru sjófugl-
arnir, sem í blíðu og stríðu fljúga
á undan, yfir og eftir hverju skipi,
hvert sem það stefnir.
S. B. með
Gulltoppi
á
Jökuldjúpi
við skipverja, að þetta væri nú
meiri fuglamergðin, en þeir ljetu
lítið yfir því og sögðu, að ekki
væri nú þetta mikið hjá því, sem
væri á Halanum á sumrin, þegar
ekki sæi til sólar fyrir fugli!
Þannig var það jafnan, að alt
voru það smámunir hjá þv; sem
I dýraríki togaramanna.
Fuglar kváðu vera allra dýra
forvitnastir og þó þeir sjeu stöð-
ugt að reka sig á það undarlega
fvrirbrigði, að jafn þunglamalegir
og mennirnir eru, og eins hráð-
ómögulegir og þeir virðast vera
til að fljúga um himininn, og
synda á hafinu, þá sje það hrein-
asta furða hvað þeir komist svona
margir samna á þessum ferlíkum,
sem fljóta þangað til þau sökkva!
Og finst ykkur ekki fuglarnir
hafa ástæðu til að undrast og
furða sig á verkum mannanna,
þegar við sjálfir skiljum hvorki
upp nje niður í Öllum þeim dóma-
dags skelfingum sem við- getum.
— Ó, þú almáttugi maður!
En svo er það annað, sem laðar
fuglana að skipunum. .
Þeir þurfa að nærast eins og
alt, sem lifir, og fyrir viðurværi
sitt verða þeir oft og einatt að
leggja á sig mikið erfiði, en stund-
um hafa þeir harlalítið upp úr
velkomnir á 90. gráðu“ Þessar
góðu óskir, sem við alt í einu rák-
umst á, glöddu okkur ósegjan-
lega. Þær voru undirskrifaðar af
Beck og Rönne. Þeir þáru mikið
traust til okkar.
Eftir að við orum húnir að
þessu fórum við út og tjalddyrnar
voru traustlega hundnar aftur svo
það var engin hætta á að vindur-
inn næði taki á þeim.
Og svo kveðjum við „Polheim".
Það var hátíðleg stund þegar við
tókum ofan og kvöddum heimili
okkar og þjóðarfána. Síðan var
ferðatjald okkar tekið niður og
húið á sleðana. Nú átti heimförin
að hyrja. Heim, heim, fet fyrir fet,
mílu eftir mílu, þar til loks að
komið var á leiðarenda.
krafsinu. En einum nægir það,
sem annar getur ekki nýtt, og
sjófuglarnir eru svo harðánægðir
með alt, sem sjómenn fleygja fyrir
borð, að til slíks eru engin dæmi
um nokkurn annan úrgang. En
einu sinni só jeg þó digurbarkaleg-
an grámáv verða hálf sneipulegan á
flugi, því þegar hann hafði lagt
á sig margar og kröftulegar svif-
beygjur, með vindi og móti, hjó
hann nefinu í Baulu-mjólkurdós.
Það voru mikil vonbrigði.
Á þessum tíma árs her mest á
ritunni, en mikið er og af grámáv-
um og súlu. Ritan er á stærð við
dúfu, og því mjög lítil samanbor-
ið við máinn og súluna, en hún
er með afbrigðum fylgin sjer og
kæn. Einu sinni varð mjer litið á
fjóra máva, sem af mikilli heift
börðust um að plokka augun úr
Ijósrauðum smákarfa, sem hafði
orðið fyrir því óhappi að vera
dreginn inn í dilk eilífðarinnar
ásamt nokkrum stæðilegum þorsk-
um. En af því hann var bæði
rauður og lítill þótti ekki viðeig-
andi að bjóða hann Bretum, og
þess vegna var honum aftur varp-
að fvrir borð. Lítið ritukríli sveif
sakleysisiega yfir óeirðarseggun-
um nns hún stakk sjer beint niður
osr hafði á svinstundu burt með
sjer annað karfaaugað, os að
nokkrum andartökum liðnum
stakk hún sjer eftir hinu. Máv-
arnir börðust enn um stund — en
ritan flauer saklevsisleg sína leið.
Kannske hefir hún líka farið að
svinast um eftir lifrarkörfunum á
þilfarinu — en það skal þurfa
hugrekki til að stinga sjer niður
í lifrina fyrir augunum á háset-
unum!
Jeg hafði stundum orð á því
menn áttu að venjast á Halanum.
Það hafa verið mínar bestu á-
nægjustundir í lífinu að hand-
fjalla skotvopn, og einu sinni
impraði jeg á því við skipstjór-
ann hvort engin byssa mundi vera
til um borð. Hann kvaðst ekki
vita til þess, að svo væri, enda
væri það þýðingarlaust, því hann
mundi aldrei leyfa nokkrum
manni að skjóta fugl af þiljum
þessa skips á meðan hann rjeði
fyrir. Fuglarnir eru vinir okkar
sjómannanna og við viljum hvorki
drepa þá nje hræða.
Þó himininn sje fullur af fugl-
um má jeg samt ekki skjóta eina
ritu!
Seinna heyrði jeg á mál manna,
sem ræddu drauma sína. Suma
hafði dreymt fugla og það var
góðs viti!
Stundum eru fuglarnir háværir
og garg þeirra og skrækir renna
saman í einn allsherjar gný,
sem mjer finst volgurslegur og
ruddalegur í senn og láta óþægi-
lega í eyrum. En þó hefir ritan
það til, sjerstaklega á kvöldin og
nóttunni, að gefa frá sjer angur-
blíð, biðjandi hljóð, eins og værð-
arhljóð grátandi ungbarns. Og þá
er hún hógvær og bljúg! Þá er
hún kanske að syngja ástaróð til
næturinnar, og mín!
En það má einu gilda hvað
fuaiarnir eru að segja, því við
skiljum þá ekki. Og um aldur og
æfi munu þeir líta niður til mann-
anna og öfunda þá af matnum —
en mennirnir líta upp til fuglanna
og öfunda þá af frelsinu í
Hvert heldur þú að sjómaður-
inn mundi fljúga, ef hann hefði
vængi?
FRAMH. A BLS, 87.