Lesbók Morgunblaðsins - 20.06.1937, Blaðsíða 7
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
101
I ár eru liðin 25 ár síðan íslandsmót í knattspyrnu var fyrst háð. — Sigurvegarar í 25. íslands-
mótinu, sem háð var nýlega, urðu Valsmenn og birtist hjer mynd af kappliði Vals, ásamt tveim bresk-
um þjálfurum, sem fjelagið hefir ráðið hingað til lands, til að þjálfa knattspyrnumenn sína. — Talið
frá vinstri, aftari röð: Mr. Bert Jack, æfingastjóri, Egill Kristbjörnsson, Gísli Kærnested, Hrólfur
Benediktsson, Bolli Gunnarsson, Jóhannes Bergsteinsson, Björgúlfur Baldursson, Mr. Murdo
Mae Lean Mac Dongall, þjálfari. Fremri röð, frá vinstri: Ellert Sölvason, Grímar Jónsson,
Hermann Hermannsson (með knattspyrnubikar íslands), Frímann Helgason og Guðm. Sigurðsson.
ar lítillátu íslensku klukkur
brugðu upp fyrir heilluðum aug-
um mínum furðulegum hetjusög-
um. Jeg sá Eirík rauða, þegar
hann fann Grænland, komu Leifs
Eiríkssonar til Ameríku, löngu,
löngu á undan Kristófer Kolumb-
usi, sem hlaut þó allan heiðurinn.
Jeg sá Sæmund Sigfússon safna
saman Eddukvæðunum, sem Nifl-
ungarnir eru síðan runnir frá. Og
jeg sá líka Tristan og ísoddu og
örlagaþrungna ást þeirra, sem var
sterkari en dauðinn . . . En nú
gekk lítil klukka fram úr röð ís-
lensku sveitarinnar og sagði:
„Jeg á að flytja þjer kveðju
frá eyðilega og mikilláta landinu
mínu, þar sem ríkir ís og snjór og
þögn, því að það þekkir ást þá,
sem þú berð í brjósti til þess. Og
jeg er einnig með kveðju til þín
frá ungu stúlkunum, sem þú hefir
sagt frá í bókum þínum, Arnheiði,
Sigríði og svo frá Guðrúnu litki,
sem sendir þjer sínar bestu kveðj-
ur frá stóru sljettunni við Ölfus-
árbrú, en þaðan er tveggja daga
gangur til Heklu . . .“
„En hvað það er langt“, sagði
jeg.
Boðberinn frá hinu ágæta Thule
misskildi orð mín og hafði yfir
orð Norðurlanda skáldsins og
sagði: „Þegar meistarinn kallar
— getur enginn skorist úr leik —
og hvar sem myrkrið skellur á —
skelfir það okkur ei —“.
„Því gleymdi jeg alveg“, sagði
jeg vandræðalegur og dapur.
„Það gerir ekkert til“, sagði
hún. „Og komdu nú og kystu mig.
Jeg sje að þú ert að deyja af löng-
un til þess . . .“
Og nú kom skriður á hópinn.
En áður en endanlega var flogið
af stað, kyrjaði hersingin upp
lofkvæðið og ferðasönginn: „Ó,
þú gamla, frjálsa, fjöllótta norð-
læga land, hið þögula, glaðværa,
fagra — jeg heilsa þjer, eftirsókn-
arverðasta land á jarðarríki — sól
þinni, himni þínum og þínum
grænu engjum —“.
Frú Lund árnaði mjer gleði-
legra páska og hjelt síðan á sinn
stað í broddi fylkingar. Sterkur
gustur sópaði hafnargarðinn, og
á næsta augnabliki var hann jafn
ömurlega nakinn og áður. Lengst
úti yfir hafinu mátti greina dauf-
an skugga, sem varð að óljósum
depli og hvarf svo með öllu.
„Búið“, sagði Fricquet. „Við
getum farið heim“.
Sólin, sem var að enda hring-
ferð sína, stakk sjer fljótt í haf-
ið til þess að geta sem lengst rent
sjer eftir hinum huldu brautum
Norðursins. Stundin var komin, er
kveikja skyldi á vitanum. Og þeg-
ar vitavörðurinn kom að skrúfu-
stiganum, nam hann staðar, sýni-
lega undrandi, horfði alt í kring-
um sig, þefaði lengi út í hlýja gol-
una og sagði við sjálfan sig, eins
og þeirra er vandi, sem búa einir:
„Það var skrítið. Það er engu
líkara en hafið sje ilmandi“.
Björn L. Jónsson
þýddi úr frönsku.