Lesbók Morgunblaðsins - 27.06.1937, Blaðsíða 2

LESHÓK MORGUNBLAÐSINS
Smásaga eftir
Kristmann Guðmundsson.
194
að var , dansskemtun í litla
kauptúninu. Sunnudagskvöld
og fagurt haustveður. Hver einasti
fiskimaður fór Jrangað, og allar
ungar stnlkur þorpsins. Vjelbát-
arnir ætluðu í róður á miðnætti,
svo um var að gera að nota tím-
ann.
Laglegasta stúlkan í salnum var
Ingigerða, lítil búðarstúlka, rjett
tvítug. Margir ungir menn litu
hvrum auprum út í hornið, þar
sem hún sat milli vinstúlkna
sinna. Þeir voru allir ástfangnir
af henni.
Jón spilari sat og fiktaði við
harmonikuna góða stund. Svo
ræskti hann sig alt í einu, svo
lievrðist um allan salinn, og byrj-
aði síðan á fjörugu jazzlagi.
I sama augnabliki stóðu tveir
piltar fvrir framan Ingigerðu.
Þeir komu alveg jafnsnemma, svo
henni var ómögulegt að dansa við
annan, án þess að móðga hinn.
Hún stóð á fætur og vissi ekkert
hvað hún átti að gera, gat ekki
ákveðið sig; vildi mjög gjarna
dansa við þá báða, til þess að
særa hvorugan. Annar þeirra,
Haraldur, var stærsti og sterk-
asti pilturinn í öllum firðinum.
Hann stóð þarna hnarreistur og
öruggur með þykka brúna hárið
niður á ennið, og augu hans leiftr-
uðu. Skyrtan var óhnept í háls-
inn og sást niður á breitt brjóstið,
brunt af sól og vindi og vaxið
dökkum hárum. — Hinn, Árni,
var hæglátur og ljóshærður, með-
almaður á hæð, með góðleg blá
augu.
„Eftir hverju í dauðanum eruð
þið að bíða strákar“, kallaði Jón
spilari. „Þarftu að biðja hennar
fyrst, Haraldur, eða hvað?“ Jón
spilari hló, og hjelt svo áfram
laginu.
„Taktu annað hvort mig eða
hann“, sagði Árni stuttlega.
„Jeg varð fyrri“, sagði Harald-
ur og leit hvasst á hinn frá hlið.
En Ingigerða leit af einum á
annan og sagði ekki neitt. Það
komu tvær illúðlegar hrukkur á
enni Haraldar, og hún vissi vel
hvað þær þýddu. Svona varð
hann altaf, þegar skapið kom upp
í honum. — Hún skyldi vel að nú
varð hún að velja, og það fljótt,
en hún varð bara ruglaðri og rugl-
aðri. I rauu og veru vildi hún
heldur dansa við Árna, já, ef hún
liugsaði sig vel um, þá var það
hann. En það var bara ómögu-
legt að neita Haraldi, hann var
svo óttalega uppstökkur og myndi
áreiðanlega gera uppistand.
„Hann eða mig“, endurtók.Árni,
enn stvttri í spuna en áður.
„Já — jeg — veit ekki?“ stam-
aði Ingigerða.
„Ognarðu stúlkunni, rokkurinn
þinn!“ æpti Haraldur, og bjóst
til að fara iir jakkanum. „Bíddu
bara, jeg skal kenna þjer manna-
siði“, hvæsti hann milli tannanna.
Svo kastaði hann frá sjer jakk-
anum, og sneri sjer að Árna:
„Komdu ef þú þorir!“
Kalli, vjelamaðurinn á bát Har-
aldar, kom þjótandi: „Blessaður
vertu rólegur Haraldur“, sagði
hanu. „Ekki farið þið að slást,
sem eruð á sama bát“.
„Hvað varðar þig um það!“
Haraldur horfði öskuvondur á
hann.
„Látið þið stúlkuna sjálfa
kjósa“, hjelt Kalli áfram dálítið
spakari.
En hnefi Haraldar hitti vjela-
manninn í öxlina, svo að hann
kastaðist langa leið eftir gólfinu.
Svo hló Haraldur hátt og hvellt.
„Jeg skal segja ykkur, strákar,
að það er sá sterkasti sem vinnur
hjer, hann fær það sem hann vill.
Og hjerna, piltar, sjáið þið þann
sterkasta!“ Hann barði sjer á
brjóst, og sneri sjer aftur að
Árna: „Svona, komdu nú, ef þú
ert ekki blauður!“
En Árni ljet sem hann heyrði
það ekki. Hann starði rólegur á
Ingigerðu. „Kjóstu“, hvíslaði
hann. Það var eitthvað í rödd
hans sem fekk stúlkuna til að líta
upp gljáum augum.
„Þegiðu, strákur, hjer er það
jeg sem ræð!“ æpti Haraldur. í
sama bili greip hann í handlegg
Ingigerðu og dró hana hranalega
að sjer.
Hann hjelt henni svo fast að
hún gat ekki hreyft sig, rjett með
naumindum að hún náði andanum.
Sá sterkasti vinnur, hafði hann
sagt, og það var víst enginn efi
á því, liver var sterkastur hjer.
Hvað gat hún eiginlega gert?
Þessi merkilegi óþekti ylur frá
breiðu brjósti hans gerði liana svo
undarlega, að hián gat hvorki veitt
mótspyrnu nje sagt neitt.
„Nú verðurðu að koma og taka
hana, annars geturðu farið til hel-
vítis“, sagði Haraldur glottandi.
Árni horfði á þau. Ingigerða
sneri sjer undan, svo hann sæi
ekki framan í hana. Það leit ekki
út fyrir annað en að henni liði
vel, þar sem hún var.
„Þú sjerð líklega hvar hún kann
best við sig!“ sagði Haraldur ertn-
islega.
Þá gekk Árni rólega út að dyr-
um. Þar stóð hann um hríð og
horfði á. — Og Haraldur gekk í
dansinn með Ingigerðu í faðmin-
um.
„Jæja, hvað sagði jeg“, kállaði
hann til hinna. „Er það kannske
ekki sá sterkasti sem vinnun í líf-
inu, eða hvað?“ Svo sneri hann
sjer á hæl og lyfti stúlkunni upp
í háa loft.
En nú var Ingigerðu farið að
líða miður vel. Það var nú víst
ekki Haraldur, sem hún hefði átt
að dansa við? — Af hverju stóð
Árni þarna svona rólegur og tróð
í pípuna sína, eins og honum kæmi
þetta ekkert við?
KEPPI-