Lesbók Morgunblaðsins - 27.06.1937, Blaðsíða 3

LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
195
Haraldur dansaði vel, hann
næstum sveif yfir gólfið með hana.
En samt-------nei, þarna var Árni
að fara! Já, þarna fór hann —
aleiun út í náttmyrkrið!
Árni labbaði niður að sjóbúð-
inni og fór að lagfæra lóðir undir
róðurinn.
*
Nóttin var bæði björt og dimm.
Máninn óð fullur í stormskýjum,
kom fram og hvarf á víxl. Það
þaut í fjöllunum. Inni á firðinum
var ennþá alveg logn, þegar
„Svanurinn“, litli vjelbáturinn
hans Haraldar, lagði af stað um
miðnæturskeið. Þeir voru þrír á:
Haraldur sjálfur, formaðurinn;
Árni og svo Kalli .vjelamaður.
Árni stóð við stýrið. Haraldur
sat á lestarhleranum og tugði tó-
bak, en Kalli var niðri í vjelar-
rúminu.
Það var þögn um borð. Harald-
ur horfði í gaupnir sjer, dimmur
og ógnandi. Árni gaf engu gaum,
nema stjórninni og sjónum fram-
verðan sjó. í röstinni úti við Horn-
ið fengu þeir fyrstu verulegu á-
gjöfina. Nokkru síðar rann síðasti
báturinn fram hjá þeim. Það var
Jón gamli frá Strönd.
„Hvert ert þú að fara, Harald-
ur?“ æpti hann gegnum storm-
inn. „Er ekki runnið af þjer enn-
þá, eða heldurðu að þessi mann-
drápsbolli þinn sje hafskip?“
Vindur og sjór ukust strax og
þeir komu út úr f jarðarmynninu.
Brátt stóð sjórinn í hvítum skafli.
En „Svanurinn" var góður bátur,
og Árni var sagður besti stjórn-
ari í öllum firðinum. Hann hall-
áði sjer í vindinn og hjelt stýris-
taumunum með báðum höndum;
báturinn hlýddi honum og var al-
veg á hans valdi. Særokið ýrði í
andlit hans, og gegnvætti hann.
Haraldur var líka orðinn renn-
votur. Hvorugur þeirra var í sjó-
klæðum.
En brátt varð ómögulegt að
verja bátinn alveg. Stór sjór
dundi yfir þilfarið, annar og þriðji
NAUTAR
undan. Það leit nú ekki út fvrir
sem best veður, svartir skýflókar
þutu upp á norðausturhimininn,
og fyrir utan fjarðarmynnið milli
hárra fjallanna var að sjá sem í
gráan vegg í hálfbirtunni.
„Hann er víst ekki blíður þarna
úti í dag“, sagði Kalli er hann
stakk hausnum upp úr vjelarhús-
lúkunni.
Hvorugur hinna svaraði.
„Jeg held hann ætli að rjúka
upp á norðaustan?“, sagði hann
nokkru hærra.
Þögn.
Úti í fjarðarmynninu mættu
þeir þrem bátum, sem voru á leið
heirn aftur.
„Við snúum allir aftur“, æpti
rödd frá einum bátnum. „Hann er
að fara í norðaustan ofsa!“
Þeir mættu bát eftir bát. Flestir
þeirra kölluðu yfir á „Svaninn",
en enginn fekk svar. Árni hugsaði
ekki um annað en stýrið. Vjela-
maðurinn einn var eitthvað að
muldra við og við.
Þeir voru þegar komnir í tals-
fylgdi á eftir. Svo varð hlje uin
hríð. Haraldur sat enn þver og
þvkkjuþungur á lestarhleranum,
og sjórinn streymdi af honum.
Loksins leit hann upp, spýtti út
úr sjer tóbakstölunni og fekk sjer
nýja.
„Vendið!“ skipaði hann stutt-
aralega.
Á næsta augnabliki lá bátur-
inu í kafi. Þegar hann var aftur
kominn upp úr, stefndi hann. á
fjörðinn.
Hafið var eitt freyðandi löður
svo langt sem augað eygði. Hver
aldan af annari reið yfir bátinn.
En Haraldur sat kyrr, tugði tóbak
eins óg berserkur og var súr á
svip. Sjóhatturinn var farinn af
honum, og hárið hjekk rennvott
niður á andlit hans.
*
I miðri röstinni utan við Hornið
reið stór alda yfir bátinn. Þegar
hann rjetti sig aftur, sat Harald-
ur ekki á lestarhleranum lengur.
— Alllangt fyrir aftan bátinn'
sást eitthvað svart á sjónum.
Aftur var báturinn á kafi í sjó,
og angistaróp frá vjelarmannin-
um kafnaði í stormhvininum.
„í miðri röstinni manneskja!
Guð minu góður, okkur er dauð-
inn vís!“ æpti Kalli fölur sem nár.
„Við getum ekki bjargað honum
hvort sem er. — Gættu að þjer
vmaður!“
En Árni heyrði það ekki. Hann
hafði tekið stýristaumana um
herðaruar, og veik bátnum undan
hræðilegum sjó. Svo stefndi hann
aftur á svarta depilinn. Og nú
brosti hann.
Það logblæddi úr lófunum á
honum, og saltið sveið í sárunum,
en hann gaf því engan gaum, og
brosti eftir sem áður.
Þarna úti, aðeins nokkra metra
frá, var Haraldur og buslaði alt
hvað af tók, til að halda sjer uppi.
í næsta augnabliki var hann við
hlið bátsins.
Vjelamaðurinn rak upp angist-
aróp, því að Árni hljóp alt í einu
frá stýrinu. Rjett á eftir heyrðist
Haraldur bölva hressilega, Árni
slengdi honum frá sjer á þilfarið,
og stóð í næsta augnabliki róleg-
ur á sínum stað við stýrið.------
Er þeir voru komnir gegnum
röstina, fekk Haraldur sjer stóra
tóbak’stuggu, gekk svo til Árna og
tók stýristaumana úr blóðugum
höndum hans. — Þeir horfðust
þögulir á um stund.
„Fjandinn hafi að jeg hefði þor-
að að venda þarna úti!“ sagði
Haráldur síðan lágt og hörkulega.
Hann ræskti sig nokkrum sinnum
og skirpti langar leiðir. Svo hjelt
hann áfram háum og ákveðnum
rómi, um leið og hann tók þjett í
hönd fjelaga síns:
„Þú hefir mi unnið samt,
skrattakollurinn þinn. ,Þú verður
víst að fá Ingigerðu!“
Læknirinn: Nú getið þjer farið
á fætur, en munið eftir því að
neyta ekki tóbaks eða áfengis.
Sjúklingurinn: Til hvers á jeg
þá að fara á fæturf
*
Kennarinn: Ilvað lijetu hinir
12 synir Jakobs, Óli?
Óli: Hvað þeir hjetu . . . bræð-
urnir Jacobsen.