Lesbók Morgunblaðsins - 11.07.1937, Blaðsíða 3

LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
I
?
|
i
¥
1
¥
|
!
!
♦
?
I
i
?
i

LAUFVINDAR
Unpur var jeg og upgir
austan um land á hausti
laufvindar bljesu ljúfir;
. ljek jeg mjer þá að stráum.
Svo kvað Jónas Hallgrímsson um það er hann var að alast
upp í Öxnadal. — Annað skáld, Hulda, hefir kveðið um
laufvindana — en hún sagði mjer, að hjer sunnanlands þekti þá eng-
inn og fóék tryði því ekki að þeir væri til á íslandi. Þó eru laufvind-
arnir til — dásamlegasta tíðarfarið norðanlands. En í Þingeyjarsýslu,
þar sem við erum upp alin, koma þeir ekki úr austri, heldur iir suðri.
Dag eftir dag og jafnvel viku eftir viku á haustin, hlása þessir ljúfu
vindar, hlýrri en nokkur vorblær, og hera með sjer angan af föllnum
fjólum, holtasóleyjum, vallhumli, reyr og bliknandi fjalldrapa, og
hafa fangið fult af visnuðu birkilaufi. Þaðan er komið nafnið lauf-
vindar. —- Eftir köld vor og vota sumarveðráttu hlökkuðu allir til
laufvindanna, börnin, sem nutu þeirra vegna þess hvað þeir voru un-
aðslegir, og fullorðna fólkið vegna þess, að bæði daga og nætur þurk-
uðu þeir heyið, sem hrakist hafði vikum saman, því að jafn hlýir voru
þeir daga og nætur. — Þess vegna þykir okkur öllum, Norðlending-
um, vænt um laufvindana — enda þótt enginn þekki þá hjer sunnan-
lands. Þeir verða þá einkaeign okkar Norðlendinga. Árni Óla.
Er leið á sumar og lækkaði daga
hófst laufvinda sælutíð,
þeir komu frá suðri og kvölddöggum vörðu
og kulvísi engjar og hlíð.
Þá nætur lengdi og töfrandi tunglið
við turnborgum klettanna hló,
þeir fóru með hlýsúg um heiðar og dali
og liaustboð frá óbvgð að sjó.
Þeir komu að sunnan — með seið og drauma
um suðursins óþektu lönd,
um hafið — og öræfin suður af sveitum,
um svanaver, eldfjöll og strönd,
um drangana syðstu, þar síðast er tafið
af svipulli farfuglaþröng.
Um duldustu álfa og útlaga bygðir
við uppsprettuvatnanna göng.
Úr Ódáðahrauni barst ómvir af hói,
frá eldfornri Sprengisandsleið
kom berginál af þúsundum blossandi hófa
í biskupa og þingmanna reið.
— Einn riddari prúður sjer reyk upp stíga
úr rjóðri í brunahraunsgeim
og leynist vvr flokknum, um laungötur ríður
á litla kotbæinn heim.
Og máninn í austrinu, fullur og fagur
ljær frið til að dreyma í ró
um alt, sem að ske kann — og skeð hefir forðum
við skin hans í síðaftans fró.
í lyngi þýtur og lágum viðum
og laufin hníga í svörð.
Það er, sem að gjörvalt sje æfintýri,
— sem eitt sjeu himinn og jörð.
Og næsta morgunn — þvi máske óttast
að muni þá alt vera breytt:
dögunin hversdagsgrá, draumarnir flúnir
og daglífið unaði sneitt,
nei, ekkert þvílíkt: um þekjuna streymir
sá þj7tur, er sofnað var frá,
þú vaknar í haustsól og vindhörpuniði
og veist það, að loft eru blá.
Svo líða dagar í laufvindatíðum. —
Hve löngun mig hugtók og sorg
þá síðustu fjallvindar flognir voru
fir fjarlægri suðursins borg,
og lognið og nátthrímið lagðist yfir
með lamandi stórviðragrun.
Ei langt var þá yfir í hríðar og hörkur
og hamrammra froststorma dun.
— Jeg' minnist og sakna þín, laufvindur ljúfi
mig langar hvert ár á þinn fund
er ágústmáninn í heiði hækkar
og haustfuglar hvarfla yfir grund.
Þá veit jeg í Norðurlands djúpu dölum
af dýrðlegri unaðarstund:
sunnlægu vindanna frjálsa flugi
og fegurð í tunglbjörtum lund.
Hulda.
:-x-:~:-x-:“X-:-x-x-:-x-x-x-:-x**x-x-x-x-x-x-:-x-x-x-x-x-x-:-x-x-x-x-x-x->*:-x-:*x*: