Lesbók Morgunblaðsins - 11.07.1937, Blaðsíða 4
LESBOK MORGUNBLAÐSINS
l>12
Lífið
á nr.
19-.
Samtal við tvo gamla
menn á Elliheimilinu.
Ilierbergi númer 19 í kjallaran-
um á Elliheimilinu bvia tveir
gamlir menn. Þeir heita Pjetur og
Jón. Báðir eru þeir ættaðir „að
austan“ og báðir blindir.
Þessir herbergisf jelagar hafa
margt sameiginlegt, t. d. kunna
þeir mesta sæg af rímum og ljóð-
um og skemta sjer oft við að
þvlja hvor sín fræði. En þegar
betur er aðgætt ber þeim Pjetri
og Jóni margt á milli. Maður
skyldi nú álíta, að tveir gamlir
menn, sem báðir eru blindir, hefðu
svipaðar skoðanir á sjónleysinu —
en því fer fjarri um þá fjelaga
á nr. 19.
Pjetur er altaf að dásama þessa
^blessuðu'* birtu, sem alveg ætli
að gera útaf við hann. En fyrir
Jóni er sjónleysið eins og löng
og myrk nótt, og lionum leiðist,
að senn skuli ekki renna upp
bjartur morgunn!
Pjetur hefir orðið:
— Það var fvrsta daginn í síð-
ustu vikunni á undan vetrinum,
sem var í hitteðfyrra! Jeg stóð
á blettinum norðaustan við þetta
hús, og sólin skein í heiði. Eitt-
hvað var jeg að stússa — jeg man
ekki hvað það var. En alt í einu
verður mjer litið upp, og sje jeg
þá blessaðan, elsku frelsarann
minn koma einliversstaðar langt
að handan — eða neðan úr bæ —
og stefna svona skáhalt fram hjá
Jón og Pjetur.
„Hvar er hendin á þjer?“
unum handa })jer, uns þú kemur.
englarnir aftur ljósin sín!
Svo vjek hann frá mjer, bless-
aður frelsarinn. En nokkru seinna
kom hann til mín aftur og kvaðst
ætla að biðja mig bónar. Þá hnuss-
aði jeg svona við og sagði:
— Það má ekki vera mikið, góði
minn, ef jeg á að geta gert það, —
blessaður frelsarinn minn.
Þá kvaðst liann bara vera kom-
inn til að vita hvort jeg myndi
nokkuð af því, sem okkur hefði
farið á milli.
Jeg fór að Inigsa mig um og
sá ])á alt í einu, eins og loga letri
skráð, fvrir framan mig, alt, sem
hann hafði beðið mig að muna og
bre.vta eftir. Svo bvrjaði jeg að
þylja ]>etta upp fyrir honum — og
mikið þótti honum vænt um þetta.
Fyrst klappaði hann mjer og kysti
á mjer hendina, og mælti síðan:
— Jeg liefi farið víða um jörð-
ina og spurt mennina um það,
sem jeg hafði kent þeim og beðið
])á að breyta eftir. Og enginn
mundi neitt. Þvi ert fyrsti maður-
inn, Pjetur minu.
Jón:
— En þvættingurinn í honum
vini mínum Pjetri! Þetta eru bara
draumar — en þeir eru fallegir
g hefir dreymt líkt
og þetta — en líka ýmislegt ann-
að, eins og t. d.
mjer. Jeg brá hönd vfir augu og
ætlaði að virða hann fyrir mjer, Þá fá
um ieið og hann færi fram lijá.
— En hvað heldurðu hann hafi
gert? Hann gekk beina leið til
mín, rjetti mjer hendina og lijelt
hendi minni í iófa sínum „jeg
giska á svona korter til hálftíma".
Og þegar hann hafði horft á mig
góða stund, tók hann mig tali og
sagði:
— Þú ert þreyttijr orðinn, Pjet-
ur minn. Hættu að vinna og hvíldu
þig, það sem eftir er. Þú hefir
verið trúr í starfinu og gert
skyldu þína.
— Þú, minn náðugi herra! sagði
þá jeg. Hvernig fer það ef jeg
hætti að vinna?
— Það fer vel, Pjetur minn —
það er stutt þangað til þú kemur
til okkar!
Þá kunni jeg mjer ekki læti fyr-
ir fögnuði og fór að hlaupa fram
og aftur. En áður hafði jeg verið
svo latur og lumpinn. Jeg spurði
hann síðan, hvort hann vildi ekki
hjálpa mjer til að hverfa hjeðan,
sem skjótast, og upp í alsæluna.
— Það er ekki hægt, Pjetur
minn, ekki fyr en þinn tími er
kominn.
— Af hverju stafar þessi mikla
birta og ljómi, sem umvefur mig fyrir ]>ví. Mi
allan? spurði jeg.
— Þetta ljós var tekið frá engl-