Lesbók Morgunblaðsins - 01.08.1937, Blaðsíða 4

236
LESBÓK MORfllUNBLAÐSINS
]>á“. Og hvar er hann nú? spurði
M.
Konunni varð felmt við. Hún
fölnaði upp sajrði: Kæri herra.
Það er víst best að jeg segi yðuy
upp alla stigu. 1 mörg ár hefir
maður nokkur leigt J>etta herbergi.
Ilaim var mjög hæglátur og kurt-
eis. Við reyndum að gera honum
alt til geðs sem við gátum. — A
hverju ári fór hann til Monte
Carlo. Hann fór síðast fyrir mán-
uði síðan. Kl. 8 í morgun fengum
við skeyti. ]>ar sem sagt var að
hann hafi skotið sig til bana í
nótt. Þetta skeði fimm mínútum
fyrir miðnætti......
Það var nákvæmlega á sama
tíma, sem M. sá manninn með
liauskúpuna ganga inn í húsið.
ÓVENJULEGUR
FERÐAFJELAGI
Maður nokkur steig upp í járn-
braut í London snemma að morgni
dags. Ekki er getið um nafn iians.
Fátt farþega var í lestinnt Hann
fann sjer klefa, þar sem enginn
farþegi var fyrir. En rjett í því,
sem lestin var að leggja af stað,
kom aldraður maður inn í klefann
með farangur sinn. Hann settist
niður og gerði sig mjög heima
kominn. Brátt tókust með þeim
viðræður um heima og geima. Það
kom í Ijós í viðræðum þeirra, að
gamli maðurinn var forstjóri fvrir
járnbrautarfjelagi, er var að
byggja nýja járnbraut. Hann
sagði frá því, að hann hefði með-
ferðis 70.000 sterlingspund, sem
átti að nota við brautarlagningu
þessa.
Þykir yður það ekki varhuga-
vert, sagði samferðamaðurinu, að
liafa svo mikla fjárhæð meðferðis.
Sei.sei *nei, sagði hann. Það veit
enginn að jeg er með ]>essa pen-
inga.
Hver ætti að láta sjer detta í
hug að ræna mig.
Samtalið hjelt áfram og barst
að öðrum efnum. Alt í einu sagði
maðurinu með 70.000 pundin: „Jeg
]>ekki fólkið, sem ]>jer ætlið að
heimsækja. Ilúsmóðirin er frænka
mþi. Viljið ]>jer bera henni kveðju
inína og segja henni, að í næsta
auiwaa~mnn . .
skíftL sem ,)eg kem að hennsækja
•to ,íiiinn0BK7 T ,
hana, megi hun ekki kynda arin-
ittíi .'iuot riBlMin B J
eldinn í Bláa herberginu svo af-
skaplega, eins og síðast, því ]>á
ætlaði hún alveg að steikja mig.
En nú verð jeg að fara“, sagði
hann, þreif farangur sinn og rauk
út. En áður en hann skildi við
samferðamann sinn, ljet hann
eftir nafnspjald sitt. A því stóð:
,,Dwerringhouse“.
Ferðamaðurinn liorfði nú út um
vagngluggann á eftir hinum aklr-
aða manni. En í því kom liann
auga á vindlingaveski, sem lá fyr-
ir framan fætur hans í klefanum.
Ilann tók upp veskið, og sá að
á ]>ví stóð nafnið „Dwerring-
house“.
Lestin átti að staðnæmast í
nokkur augnablik, og því hljóp
nú maðurinn út á brautarstjettina
til þess að kotna veskinu til skila
til eigandans. Ilann sá Dwerring-
house út á enda stjettarinnar og
var liann þar að tala við annau
mann. Sá maður var Ijóshærður,
óg skein lugtarljós beint í andlit
honum, svo svipurinn sást greini-
lega. Ferðamaðurinn hljóp nú í
áttina til ]>eirra, til þess að koma
af sjer veskinu. En alt í einu
liurfu þeir honum sjónum og liann
sá ekki urmul af þeim.
Um kvöldið leuti hann í veislu
hjá gistivinum sínum. Meðan á
borðhaldinu stóð, sneri hann máli
sínu til húsmóðurinnar og sagði
henui frá því, að hann hefði orðið
satnferða frænda hennar um morg-
uninn frá 1o udon. Síðan kom
hann tneð skilaboðin frá gamla
manninum.
Hxismóðurinni varð orðfall. Hún
fölnaði. — En húsbóndinn
livesti á hann augun, svo skilja
mátti að skilaboð ]>essi voru óvel-
komin.
Er borðhaldinu var lokið, kall-
aði húsbóndinn á gest sinn, og
sagði honuin hverskyns var.
Þessi frænka húsmóðurinnar var
horfinn fyrir mánuði síðan. Og
]>að sem ísltyggilegra vaf. Hann
liafði haft meðferðis 70.000 ster-
lingspund er hann hvarf. Lögregl-
an hafði blandað sjer í málið. „En
eins og þjer skiljið“, sagði hús-
bóndinn, „tölum við sem minst uni
þetta mál“.
Tveir forstjórar frá sama járn-
brautarfjelagi voru meðal gest-
anna. Ferðamaðurinn sagði þeim
upp alla sögu, hvað fyrir hann
hafði komið.
Þeir veittu því alveg sjerstaka
atliygli, er að því kom að lýsa
manninum, sem hann hafði sjeð
tala við Dwerringhouse á járn-
brantarstjettinni. Þeir báðu niami-
inn um að koma á skrifstofu
þeirra, er ]>eir væru komnir til
London. Ilann kom þaugað. Þar
sá liann strax ljóshærða manninn,
sein talaði við Dwerringhouse á
stjettinni. — „Þarna er maðurinn“
sagði hann. Forstjórarnir ráku
upp stór augu. Þetta var fjehirðir
fjelagsins. Hann rauk upp og sór
sig og sárt við lagði, að hann væri
ekkert við riðinn hvarf Dwerring-
house.
En fjehirðirinn var tekinn fyrir.
Brátt játaði liann brot sitt. Hann
vissi að Dwerringbouse hafði alt
]>etta fje meðferðis. Hann sat fvrir
honuin og sló hann niður. — En
Dwerringhouse lenti með höfuðuð
á stein og rotaðist til dauða.
Þetta gerðist fvrir mánuði síð-
an. Ferðamaðurinn hafði setið og
skeggrætt við afturgöngu hans.
Og þegár málið var rannsakað
kom það í ljós, að Ikverringhouse
hafði einmitt setið í þessum vagni
áður en hann var drepinn. Vind-
lingaveskið liafði smeygst niður í
bólstur bekksins, en smokrast upp
aftur af tilviljlm, og dottið fyrir
fætur ferðamannsins.
*
— Hafa lesendur Lesbókarinnar
magnaðri draugasögur að segja
hjerlendar ?
Máltækið segir: Mikið skal til
mikils vinna. Svo má segja um
íbúana í Taliiti.
Þeir brugga pálmavín, og verða
ölóðir af. Friðsömustu menn að
eðlisfari, verða hreinustu morð-
vargar. En til þess að koma í veg
fyrir að þeir drepi hvor annan í
ölæðinu, láta þeir fjötra sig sinn
við hvert trje, áður en þeir hella
í sig. — Kvenfólkið gegnir þeim
trúnaðarstörfum að binda þá
rækilega. Síðan bera konurnar
þeim vínið. Og með þessu móti
mcga þeir verða eins baiulvitlaus-
ir eins og vera skal. Þeir geta
engum gert mein.