Lesbók Morgunblaðsins - 08.08.1937, Blaðsíða 1
31. tölublað.
Sunnudag-inn 8. ágúst 1937. XII. árgangur.
Í»»folA«ryr«Pt»%UJ» h.f.
að vaða eld
Rannsókn á því hvernig
menn sleppa óskaddaðir.
[Eftir F. Yeats-Brown, höfund »Bengali«]
Indland er mesta undraland. Þar
het'i jeg oft sjeð menn vaða eld.
En j>að hefir altaf verið að nóttu
til, þar sein fleira hefir verið um
að vera, dansflokkar, trúðar og
fílabardagar. — Þar hefir verið
erfitt að atliuga alt sem skyldi,
engar kringumstœður til þess, er
menn koma þar sem aðvíf^ndi
gestir og hafa í tilbót munninn
fullan af betel.
En öðru máli var að gegna í
garði einum í úthverfi London á
miðvikudaginn var, þar sem jeg
var boðinn til að sjá Indverja
vaða eld. Þar var rannsóknanefnd
vísindamanna til jiess að gera á
jtessu fyrirbrigði nákvæmar at-
liuganir.
Achmed ITussain, svo hjet Ind-
verjinn, stóð j>ar við endann á
gröf, sem fylt var af glóð. Hann
fórnaði höndum og bað guð um
varðveislu meðan hann gengi yfir
hið 4 metra langa bál. Smellir
hevrðust í myndavjelum alt um
kring og suða í kvikmyndavjel.
Áhorfendur stóðu sem steini lostn-
ir og biðu eftir að „eldavaðandinn
sýndi list sína.
Læknarnir, sem voru í rann-
sóknarnefndinni höfðu rannsakað
fætur Indverjans, svo þeir gætu
atlmgað hvaða áhrif eldurinn hefði
á þá. Og nú stóð þessi grannvaxni
maður og bjó sig til jiess að vaða
eldinn fyrir okkur, ekki í því
skyni að telja okkur trú um, að
hjer væri neinir töfrar á ferðinni,
heldur beinlínis til þess að sýna
hvað hann gæti með trúarstyrk-
leik sínum í fullvissu um mátt-
uga handleiðslu guðs. Hann fórn-
aði höndum, meðan golan feykti
til silkikápu hans, og örfaði eld-
glóðina í bálinu, svo koliu urðu
hvítglóandi.
Enginn efi gat leikið á því, að
alt var þarna svikalaust. Fóta-
skinn Achmed Hussains var alveg
með eðlilegum hætti, mjúkt, eins
og er á þeim, sem altaf ganga á
skóm. Því ]>að var auðsjeð á fót-
nm hans, að hann gekk altaf skó-
aður en ekki herfættur.
Hann var jiess fullviss, að trú-
artraust hans gerði honum mögu-
legt að vaða eldinn. Ekkert ann-
að. Hann sagði mjer að hann gæti
vaðið bál, sem væri helmingi
lengra en jietta, en svo ekki
lengra. „Því ekki lengra en það“?
spurði jeg. Þá vjek Indverjinn sjer
hjá að svara.
Engin brögð voru í tafli með
bálið, sem kynt var þarna í garð-
inum. Það var um 4 metrar á
lengd og 1 m. á breidii Elds-
neytið var um 40 centimetrar á
þykt. Notuð voru um 4 tonn at’
eikarbrenni og ofan á jiað var sett
lag af viðarkolum, og nú lögðu
vísindamennirnir sem þarna voru
ofan á viðarkolin, til þess að at-
huga hve heit þau væru. Hita-
stigið á yfirborði þeirra var 540
gráður á Celsius. En niðri í eld-
inum var hitinn meiri. Trjegrind,
sem lögð var á bálið fuðraði upp
á einu augnabliki. Það virtist ó-
hugsandi að nokkur maður gadi
stigið á þann eld án þess að
brenna sig.
*
Achtned Hussain steig út á hiti
hvítglóandi kol, og sökk í j>au upp
í ökla.
Einn. Tveir. Þrír. Og hann var
kominn yfir. Það tók ekki yfir
1 sekúndu, eða innan við l/>
sekúndu hvert skref. Strax rann-
sökuðu læknarnir iljar hans. Þær
höfðu ekki brenst.
Þá komu j>rír menn, sem aldrei
buðu sig fram til þessarar tilraun-
ar. Með þeim var Achmed Huss-
ain. Hann átti að leiða þá yfir,
þeim til öryggis. Enn baðst liann
fyrir. Síðan tók einn fjelaga hans
hiifðu áður reynt að vaða eld, og