Lesbók Morgunblaðsins - 13.09.1942, Blaðsíða 6

286
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
Veiðimenn í lífsháska (^1)
Skráð hefir Böðvar frá Hnífsdal
vernig líst þjer á veðrið,
*• Láki ? sagði Guðmundur
Stefán Guðmundsson við bróður
sinn.
— Ætli hann hangi ekki svona
í dag, ansaði Þorlákur.
Þetta var morgun einn, vetdrinn
1895. Hjarn var á jörð og frost
allmikið. Þeir bræður bjuggust í
skyndi, tóku byssur sínar og gengu
til sjávar.
Allmikill snjór lá yfir Súðavík;
en hann var barinn saman í skafla,
svo að gangfæri var gott. Þeir
tóku lítinn árabát úr nausti,'
hrundu honum á flot og reru út
með landi. Logn var á sjóirm, en
þó gætti nokkurrar undiröldu ut-
an úr Djúpinu. Annars var þessi
fallegi innfjörður úr ísafjarðar-
djúpinu, Alftafjörðurinn, eins og
fagurskyggður silfurskjöldur yfir
að líta. Mynni hans takmarkast
annars vegar af Kambsnesi, en
hinsvegar af Súðavíkurhlíð, sem
nær lengra út. Hún nær frá Súða-
vík og út í Arnarnes, en það skil-
ur Álftafjörð og Skutilsfjörð. Yst
á Súðavíkurhlíð, úti undir Arnar-
nesi, var lengi verbúðarhverfi
nokkurt. Stunduðu menn sjó þar,
allan ársins hring, nema yfir há-
sumarið. Þar hjetu Hafnir og heit-
ir svo enn.
Bræðurnir reru út með hlíðinni.
Súðavíkurhlíð er fremur ill yfir-
ferðar, gróðurlítil og sæbrött mjög
Hún er sundurrifin af giljum. —
Skriðuhætt er þar, einkum í úr-
komutíð. Snjó festir illa, þar sem
bæði er snarbratt og stormasamt,
en hlaði niður snjóhengjum í efstu
hamrabeltunum, falla þær, fyrr en
varir, niður gilin.
Fjaran er örmjó og ærið stór-
grýtt á köflum.
Báturinn skreið út með fjörunni,
skamt undan landi. Ræðararnir
fióru sjer hægt og töluðu saman
um veiðihorfurnar.
— Ekki efast jeg um það, sagði
Þorlákur, — að tófan leiti í fjör-
una með kvöldinu.
— Það er mjög líklegt, svaraði
Guðmundur Stefán, —- en vegna
harðfennisins er nú með öllu ó-
mögulegt að sjá nein spor, svo að
við getum ekki sjeð, hvort þær
hafa verið mikið á ferli í nótt
að leið.
— Þess vegna verður við að
renna blint í sjóinn með að velja
okkur stað, sagði Þorlákur. —
Þá getur og svo farið, að tófur
renni í fjöruna, báðum megin við
okkur, en þó svo langt frá, að við
verðum einskis varir.
Þegar þeir voru komnir langt
út með hlíðinní, lentu þeir bátn-
um, gengu upp úr fjörunni, fundu
sjer felustað í stórgrýtinu og lögð
ust í leyni.
Þannig lágu þeir allt til mið-.
nættis, en urðu einskis vísari.
Þá fór að snjóa og varð þá ekki
framar skotljóst. Þeir bræður fóru
nú út í Hafnir og fengu gistingu
í einni verbúðinni, það sem eftir
var nætur.
Alla nóttina hjelt áfram að
snjóa. Morguninn eftir var. enn
fannkoma, og nú var komið svo
mikið brim í Höfnunum, að ekki
var nokkurt viðlit að ýta þar báti
á flot.
Guðmundur og Þorlákur voru
um kyrt hjá vermönnunum fram
undir hádegi. Þá snöruðu þeir tví-
hleyptu haglabyssunum um öxl,
og lögðu af stað fótgangandi, inn
Súðavíkurhlíð.
Þegar þeir höfðu gengið um
st'und, skall á með aftaka hvass-
viðri, sem lá inn og ofan úr hlíð-
inni. Svo var skafbylurinn þá
svartur, að ekki sáu þeir hvor
annan, nema þeir leiddust.
En þeir hjeldu samt áfram. —
Þeir höfðu gengið þarna undan
veðrinu í hálfa klukkustund,
þegar þeim barst til eyrna þung-
ur niður, gegnum hríðina og veðra
gnýinn. Áður en þeir fengu áttað
sig á, hvað þetta væri, fjell hrap-
andi snjóflóð um þá, eins og
þungur árstraumur, gróf þá í kaf,
bar þá með sjer, niður fjöruna og
út í sjó.
, Þorlákiir áttaði sig fyrst til
fulls, þegar brimið hafði dreift
svo mjög úr snjóskriðunni, að hún
hjelt * honum ekki lengur uppi.
Sökk hann þá á kolsvarta kaf og
kendi hvergi botns. Þetta var ó-
notalega kalt bað, í grenjandi
stórhríð og hörkugaddi.
Þegar honum skaut aftur úr.
kafinu, bar brimaldan liann upp í
fjöruna, um það bil tuttugu föðm-
um innar en snjóflóðið hafði borið
hanri fram. Guðmundur bróðir
hans var þar fyrir í fjörunni.
Hann hafði ekki borið eins langt
út og náði því landi á undan
Þorláki. En báðum hafði viljað
það til lífs, að þetta var um há-
flæði. Hefði aftur á móti verið
háfjara, myndu þeir að öllum lík-
indum hafa slasast á stórgrýtinu í
f jörunni.
Tóku þeir nú að ráðgast um,
hvað gera skyldu.
Það var ekki árennilegt að snúa
við og reyna að komast aftur út í
Hafnir. Þá var veðurofsinn beint
í fangið. Hitt var og sýnilega lífs-
hætta að leita undan veðrinu, inn
Súðavíkurhlið, því að úr því að
snjóflóðin voru byrjuð að hlaupa,
mátti búast við, að hvert gil hlypi
fram, þegar minnst varði, inn með
allri hlíðinni.
— Jeg held, mælti Þorlákur, —
að við ættum að reyna 'að komast
í skjól við einhvern klettinn, grafa
okkur [þar í fönn og bíða átekta,
ef eitthvað skyldi rofa til bráðlega.
Þeir leiddust nú áfram, uns þeir
sáu klettaborg eina. Þar námu þeir
staðar og bjuggust að grafa í skafl
inn. En í sama bili fjell snjóflóð
niður hinummegin við klettinn.
Þóttust þeir nú sjá, að aldrei
myndi þeim duga að setjast þarna
um kjuú og láta snjóinn geyma
sig. Nú var ekki um annað að velja
en að brjótast móti veðrinu, sömu
leið til baka.
Það var erfið ganga og óskemmti
leg. Rennblaut fötin frusu utan á
þeim, hríðin lamdi snjónum fram-
an í þá. Snjórinn bráðnaði innan