Lesbók Morgunblaðsins - 11.10.1942, Blaðsíða 7

LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
319
allir voru gengnir til náða í þorp-
inu, vildu þeir ekki gera ónæði
og spentu því af sjer skíðin við
kirkjugffrðsvegginn, en þar sáu
þeir skíði fyrir, sem þeir veittu
þó enga sjerstaka eftirtekt.
Settust þeir nú inn í útihús
eitt og mötuðust. Er því var lokið
bjuggust þeir til brottferðar á ný.
Sáu þeir þá að einhver hafði tekið
ein skíðin þeirra og skilið eftir
þau sem fyrir voru, er þeir komu,
en skíðaför lágu niður með ánni
Bjuggust þeir við að þar myndi
hafa verið ferðamaður á leið til
B . . . . og misgripið sig á skíð-
unum. Vissu þeir að hann gat
ekki verið kominn langt svo þeir
veittu honum eftirför, með þeiin
árangri, sem kunnugt er.
Furðaði þá mest á því, að
ferðamaður þessi skyldi ekki
stanza, þegar þeir kölluðu, og
einnig vakti það undrun þeirra
að finna forkunnarfagran dúk í
slóð hans. Samt hvarflaði ekki að
þeim að hjer væri þjófur á ferð
— til þess voru þeir of heiðarlegir
sjálfir.
Er Lapparnir nefndu dúkinn,
skildi hreppstjórinn strax hvern-
ig í öllu lá, en ljet ekki á nein.i
bera, enda var hann værukær
maður og frábitinn öllum mála-
ferlum. Hefir honum vaflaust
fundist Mr. Gardon vera þegar
búinn að taka út næga refsingu.
Fáeinum dögum síðar helt Ame-
ríkumaðurinn til Kirkenes, og það
var ekki fyr en messað var næst,
að dúksins var saknað og varð
þá ekkert að gert.
En hvað haldið þið nú að Mr.
Gordon hafi sviðið sárast, er hann
hugleiddi þetta æfintýri eftir á?
Jú — helvítis Lappa klaufarnir
töpuðu dúknum, er þeir voru á
leiðinni heim til hreppstjórans,
með byrði sína — meðvitundar-
lausa — og hann hefir aldrei fund
ist síðan.
I skóbúðinni.
Búðarmaður: „Eru skórnir mátu
legir frú?
Frúin.- „Já, þeir eru alveg
mátulegir,'en þeir meiða mig al-
veg hræðilega, þegar jeg geng“.
o

::x*x~x~x*xk~x~:~x~X":~xk~x*x*x*x~:*x~x~x~x**x~:*x~X"X~x~x~:<
I -I
ÍSLAND
EFTIR RICHARD BECK
(Lesið á íslendingadegi i Blaine, Washington,
26 júii 1942).
Góðir hugir hafið brúa,
heim er jafnan ljúft að snúa.
ísland, þú átt þennan dag,
þúsundraddað ástarlag
berst þjer hljótt um bláan geim;
blærinn skilar kveðjum þeim.
Aldrei varstu okkur kærri,
aldrei mynd þín fegri, stærri,
land, sem hetju hjartablóð
hefir vígt, og andans glóð
kveikti’ í barna sinna sál,
svarf til eggjar viljans stál.
Heimangjöf þín, góða móðir,
gafst þeim vel, er nýjar slóðir
ruddu hjer, en hetjudáð
hafa þeir í sögu skráð
landsins nýja. — Ættjörð, enn
alast hjá þjer slíkir menn.
Horf því djörf mót heiðum degi,
hríð var fyr á þínum vegi,
íslands þjóð, í traustri trú;
táp þitt enn mun reynast brú
fram til nýrri, fegri daga;
fræg þig eggjar hetjusaga.
Sögu þinnar sigurhróður,
sólarljóð og hreystióður,
verma einnig okkar blóð;
aldrei tæmist þeirra glóð.
Því áttu’ Island þennan dag,
þúsundraddað ástarlag.
< •
< •
< ►
< •
< •
< ►

Miskunn.
Gömul kona í auðri kápu kom
of seint til messu.
Um leið og hún gengur inn
kirkjugólfið, heyrir hún prestinn
oss“. Söfnuðurinn bergmálaði:
„Drottinn, miskunna þú oss“.
„Hver ósköpin eru þetta“, sagði
sú gamla og nam staðar sem
snöggvast, „hafið þið aldrei sjeð
segja: „Drottinn, miskunna þú konu í rauðri kápu fyrr!“