Lesbók Morgunblaðsins - 30.01.1944, Blaðsíða 12

28
LESIiÓIv MOROUNliLAÐSlNS
Q JJe
\
ennj:
J
Greifinn og brúðkaupsgestirnir
DAO EINN, þegai' Andy Dono-
van kom til miðtlegisverðar í mat-
söluhúsið við Seeond Avenue. þá
kynti frú Scott hann fyrir nýjuni
kostgangara. ungfrú <'onway. Þau
heilsuðust kurteislega. Að því búnu
sneri ungfrú Conway sjer aftur að
lambasteikinni, og herra Donovan
strikaði hana út af töílum athug-
ana sinna.
’ Hálfum mánuði siðar síðar sat
Andy á forstofut röppumtm og var
að reykja vindil. llann heyrði lágt
þrusk fyrir aftan sig.
Ungfrú Oonway kom út klædd
svörtúm, síðum kjól úr crepe de —
crepe de — æ, þessu þarna svarta
efni. Hún var með svartap hatt með
þunnri, svartri slæðu. Il'ún stóð
þarna á efsta þrepinu og var að
láta á sig svarta silkihanska. Hár-
ið var logagylt. llún horfði grá-
tun, fögruin augum til himins. Hún
var döpur og þunglyndisleg á svii>.
★
Donovan skrifaði ungfrú Con-
way strax aftur á töflur athugana
sinna. llann fleygði frá sjer vindl-
inum, sem hefði enst honum í átta
mínútur í viðbót.
„En hvað veðrið er gott í kvöldj
ungfrú Conway",- sagði hann.
,,-Iú, vaugum þeirra, ■sem eru í
skapi til þess að njóta þess, herra
Donovan", sagði ungfrú Conway
og varp öndinni.
í hjarta sínu bölvaði Donovan
blíðviðrinu. Það ætt-i að vera hagl
og stormur í samræmi við þung-
lyndi ungfrú Conway.
„•Teg vona, að enginn íif ættingj-
um yðar — jeg vona, að þjer haf-
ið ekki mist neinn“, sagði Dono-
van.
„Dauðinn hefir tekið", sagð'i
ungfrú Conway hikandi, „að vísu
éngan ættingja minna, heldur
mann, sem — en jeg ætla ekki að
fara að koma yður í vont skap með
því að segja yður frá þessu".
„Koma mjer í vont skap“, mót-
mælti Donovan. „Jeg myndi verða
himinlifandi, það eu að segja, mjer
myndi þykja þetta mjög leitt —
.jeg á við, að enginn myndi sam-
hryggjast yður innilegar en jeg“.'
Ungfrú Conway brosti dauf-
lega. en svipur hennar varð enn
þunglyndislegri við það.
„Illæðu, og þá hlær heimurinn
með þjer. Círáttu, og þá munu
menn fá þig til að hlqpja. Þetta
segja })eir vitru“, sagði hún. „En
jeg á enga vini í þessari borg. En
})jer hafið verið vingjarnlegur við
mig, og jeg er yður mjög þakk-
lát fvrir það“.
Hann hafði tvisvar við borðið
rjett henni piparstaukinn. „Það
er ekki gaman að vera einn síns
liðs í New York“, sagði Donovan.
„Ilaldið þjer ekki að þjer hefðuð
gott af að fá vður dálitla göngu í
skemtigarðinum, ungfrú Conway?
()g ef jeg mætti —
„Þakka yður fyrir herra Dono-
van. Mjer væri ánægja að fylgd
yðar. En haldið þjer ekki, að yð-
ur leiðist ekki að vera með mjer,
þegar hjarta mitt er svo þrungið
sorg?“
Þau geiigu inn i næsta skemti-
garð, þar sem héldra fólkið hafði
einu sinni látið sjer sæma uð anda
að sjer fersku loíti. Þau settust á
bekk á kyrlátuni stað.
„Hann var unnusti minn“, sagði
ungfrú Conway að klukkustund
liðinni. „Yið ætlum að giftast
næsta vor. .Teg vil ekki láta yður
halda, að jeg sje að gabba yður,
en hann var greifi. llann átti kast-
ala og stóra jörð í italíu. llann
hjet Fernando Mazzini greifi. Jeg
hefi aldrei sjeð gla'silegri mann.
Pabba var auðvitað illa við hann.
Einu sinni flýðum við, en hann
náði okkur aftur.
„Loks fjelst pabbi á, að við gift-
um okkur næsta vor. Fernando
sýndi honum skilríki fyrir titli sín-
um og auðæfum, og svo fór hann
ti! Ítalíu til þess að láta laga kast-
alann fyrir okkur. Pabbi var stolt-
ur, og þegar Fernando ætlaði að
gefa mjer nokkur þúsund dollara,
áður en hann færi, þá kallaði pabbi
hann öllum illum nöfnum. .Jeg
mátti ekki einu sinni taka við hring
frá honum, og þegar hann fór, þá
kom jeg hingað til borgarinnar og
fjekk gjaldkerastöðu í sælgætis-
búð.
Fyrir þrem dögum fjekk jeg
brjef með þeiin frjettum, að Fern-
ando hcfði farist í gondola slvsi.
Þéssvegna syrgi jeg. Hjarta mitt
herra ITonovan. verður altaf hans,
enda þótt hápn liggi nú í gröfinni.
Jeg er hraádd um, að jeg sje held-
ur leiðinleg, hérra Donovan. En
jeg gét ekki um annað hugsað. Jeg
ætti ekki að halda yður frá gíáð-
værurn vinum yðar, sem geta hleg-
ið og skeitit sjer. Ef til vill ætfuui
við að halda heim“.
★