Lesbók Morgunblaðsins - 15.04.1945, Qupperneq 10

218
LESHrtK M0RCUNBLAÐSIN8
liema )»á. som á oinhvorn hátt voru
montnir. Up]»skafningar í hvaða
st.jett sem voru, voru niestu mann-
leysurnar í hans augum.
Allir Möðruvallakennarar voru
’ágætir. Ýmsir Möðruvellingar hafa
verið að hnýta í Ilalldór Briem.
f>eir mega skammast sín. Ef þeir
iiFt 'ðu ekki af honum var l>að Jtoim
að kenna, fvrst og fremst. Það
mega þeir vita. Ualldór var fjöl-
fróður maður og mesta ljúfmenni.
dog sat stundum á kvöldin uppi í
kompunni hans og lærði þar margt.
— l'ppi á Náströnd?
— Já, Náströnd var hún kölluð,
kompuskrattinn uppi á háalofti, á
móti norðri.
— Fannst þjer ekki fátæklegt og
kuldalogt þar?
— Nei. Jeg tók ekkert eftir því.
Jeg var engu vanur.
— Eða kalt í ofnlausum svofnloft
unum?
Noi. Maður hafði þó rúmföt. Og
það átti að nægja. Ef manni varð
kált — þá var onginn of góður að
þerja sjor.
Kirkjan og dansinn.
— Kyntist þú okki ýmsu fólki
í sveitinni?
Ekki mörgu. Ilafði/lítinn tíma til
þess. En sr.iDavíð á Hofi varð mjer
minnisstæður, sá hefðarklerkur.
Einu sinni man jeg að hann v.jek
að kirk.jurækninni áj Möðruvöllum.
Alltaf margt við kirk.ju h.já honum.
En unga íólkið, sagði hann, hofði
annað orindi on að hlýða messu.
Ilann átti við dansinn. Því hann var
ekki fyrr búinn að loka á eftirlsjor
kirkjunni en hannonikan glumdi
í „leikhúsinu". i
Svo brann skólinn ofan af okkur
og þá kárnaði gamanið. En samt
tókum við prófið.
Daginn sem burtfararprófið var
úti bauð pabbi þinn okkur strák-
unura upp á toddý. Við áttum að
vera komnir inn á Akureyri morg-
uninn oftir. Ólafug var með okkur
í toddýinu. Aldrei sá jog vín á hon-
um þessi ár. Þegarjkomið var frain
á nótt fór Ólafur að segja við mig:
„Nú mátt þú okki drekka meira,
Bogi. Þú verður að komast inneft-
ir“. Og hverju heldurðu að jeg hafi
svarað: „Auðvitað drekk jeg meira
og komst innol'tir“, soin og varð.
I Latínuskólanum.
— Hvonær tókst þú stúdentspróf ?
— Eftir að jog kom frá, Möðru-
völlum var jog m. a. við verslun
í j\’ík, hjá Cunnari bróðir. En versl-
unarstörfin áttu ekki við mig. Fór
að hugsa um að halda áfram á hinni
svonefndu mentabraut og fór að
læra undir skóla hjá sr. Císla á Mos
felli, og lærði þar undir 2.bekk gekk
upp|í 2. bekk um vorið 1904. Ilefði
J>á eins getað farið í 3. bekk; enj
jhafði ekki vit á því. \’ar í skólanum
einn votur. Utanskóla þann næsta,
svo í fjórða bekk og las síðan 5.
þg 6. bokk á{einum vetri.
En stúdent varð jeg 1908, og
sigldi nokkru síðar til Ilafnar.
Las þar ensku. En þogar jeg er
r.jett kominn að því að taka próf
vorið 1913, heldurðu þá ekki að
einn rækarls augnlæknir segi mjer
að ef jeg okki steinhætti að lesa,
þá verði jog blindur. Vitanlega
hafði jog kvalir í augunum, en er þó
ekki orðinn blindur ennþá, sem bet-
Ur fer. Mjer or okki sjorloga vol
við þann augnlækni.
%
„Þegar jeg ræð ekki lengur —“
Svo byrja jeg við Mentaskólann
1914. Það eru því orðin 30 ár sem
jeg er búinn að vera að troða í
krakkana þar. Allir, sem eru stúdent
ar þaðan, og eru ekki komnir yfir
fimtugt eru því lærisveinar mínir
Þar á meðal flestir kennarar við
skólann. — Svona gengur það.
— Hvernig hefir,þjer líkað þessi
30 ára kennsla?
— Þeim mun lletur, som jeg hefi
verið við hana lengur. Ilefi aldrei
kært nemendur mína, þóttjþeir hafi
vorið með glens og læti. Þetta er alt
svo græskidaust. — Unglingarnir
þurfa að hafa eitthvað sjer til
skemtunar. Einu sinni, þegar jeg
var nýkominn að skólanum, sagði
Pálmi Pálsson, yfirkennari, við mig
,Að hann hofði aldroi kært oða
kvartað undan nemendum sínum.
— Jog skal sogja þjer nokkuð,
jBogi, sagði Pálmi. Þegar jog ræð
'okki lengur við piltana, þá ætla
jeg að fara sjálfur.
Lengi skal manninn reyna.
Eftir því, sem jeg verð eldri, eftir
því þykir mjer meira gaman að
vera með krökkunum, sitja fyrir
framan þau eða ganga um gólf, eða
sitja uppi á borðshorninu hjá þeim.
Kann altaf betur og betur við mig
með þeim . Máske vegna þoss, að
jog sje að nálgast það að verða
barn aftur.
Kannske er jeg nokkuð önug-
ur við þau stundum. En þau vita
sem er. að jeg meina það okki oins
illa og orðin falla."
Oft erjjeg að hugsa um það, þeg-
ar .jeg horfi framan í öll þessi and-
lit, hve erfitt það er að geta sjer
til um það, hvað úr þessu unga
fólki verður. Máltækið isegir: Lengi
skal manninn reyna. Og það er satt.
Það verður seint sjeð á'krökkunum,
þvernig þau duga, þegar út í lífið
kemur. Þar verða dúxarnir stund-
um gatistar. Og þeir, sem aldrei
gátu lært neitt, standa sig bost.
Jegjnefni ongin nöfn. Dúxar vorða
t. d. læknar, sem aldrei geta þekkt
gigt frá beinbroti, eða verða yfir-
leitt ekki nokkur skapaður hlutur,
nema góðum mönnum til gremju
og andskotanum til athlægis.
Langir vinnudagar.
— Þú ert ekkert|farinn að draga
víð þig vinnuna? .
— Onei. Það gerir ágirndin fyrst