Lesbók Morgunblaðsins - 19.01.1947, Blaðsíða 1

3tttmumblaí>!5in£
Sunnudaguiinn 19. janúar 1947
XXII. árg.
IkHfoldkrprentsiaiðja b.ti
2. tulublaö.
MEÐ UNGFRIJ I ÖRÆFAFERÐ
* •
Onnur grein
Reynt vað ú Jöktdsá; dýpsti állinn framundan.
NÆR þ<tu Stefán og Smith voru
komin út í vesturáliim. þar sem hann
var dýpstur, kom jaki ofan ána og
urðu þau að bíða til þess að hleypa
honum fram hjá. En straumurinn
skall á hálsum hestanna og aftur
urn herðatopp. Rjett í því að jakinn
fer fram hjá þeim, kemur annar jaki,
sem þau höfðu ekki veitt athygli og
skall á þeim ko.fortahestinum, sem
var í miðið. Varð áreksturinn svo
snöggur að hesturinn misti fótanna
og fór jakinn undir hann. Var það
nú hepni, að hestarnir höfðu verið
hnýttir hvor í taglið á öðrum, því að
fyrsti og seinasti hesturinn heldu nú
í íniðhestinn þangað til hann kom
fútunum fyrir sig aftur. Ef miðhest-
urir.n hefði verið bundinn við klyf-
söðul, mundi hann hafa rykt klyf-
söðli og koffortum aftur af fremsta
hestinum, og'hlaut það að verða að
slysi. En nú kom klárinn fótum fyrir
sig aftur, og svo komust þau heilu
og höldnu yfir ána. En þá kom í Ijós,
að hesturinn, sem fyrir jakanum varð,
var skorinn á báðum lærhnútum upp
við kvið, eftir brún á jakanum. Geta
menn nokkuð af því markað hvað
straumurinn hefir verið mikill og
kastið á jakanum*
Þegar alt var kornið yfir, sagði
Tómas:
— Enn Iafir við okkur lánið, Stefán,
en nú mátti ekki tæpara standa.
ÞEGAR þau höfðu nú yfirstigið
þennan farartálma, þóttust þau hafa
liimhi höndum tekið. En dag skal
fyrst að kveldi lofa, og fengu þau
áþreifanlegar sannanir fyrir því, að
sá málsháttur er rjettur.
Norðan árinnar hafði þeim virst
sem melhryggur. en það reyndist jök-
ultunga með djúpri og blautri jökul-
leðju, svo að þar voru urnbrot fyrir
hestana. Ekki var samt um neitt ann-
að að gera en reyna að brjótast yfir
þetta og vita hvort ekki tæki betra
við bráðlega. En cr þau höfðu farið
þannig um 150 faðma, komu þau fram
á jökulgljúfur og niðri í þeim byltist
fram á mei svo jeðisgengnum tryll-
ingi að þau heyrðu hvernig hún ruddi
f
fram grjóti. Var það líkast því, sem
þarna væri stórkostleg kvörn að
... °
nuila, er grjótið urgaðist við botninn.
Eóru þau spölkorn niður með ánni og
komust þá að raun um að hún rann
í þessu jökulgljúfri út í Jökulsá, og
var það áin er þau höfðu áður sjeð
að kom beint á móti Sauðá. Var nú
sýnt, að þau voru komin þarna í sjálf—
heldu á mjóum skriðjökulstanga, sem
þakinn var djúpri aurbleytu. Engin
minsta von var uni það, að hægt
mundi að komast yfir þessa jökul-
kvísl, og nú var Jökulsá farin að vaxa,
svo að hún var ófær líka. Eina bjarg-'