Lesbók Morgunblaðsins - 19.01.1947, Blaðsíða 7

LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
19
ins cr henni byrgt — alt of þurt —
alt of hrjóstrugt — fínu fellingarnar
á litlu, ljósbláu krónublöðunum verða
fleiri og stærri með hverju andartaki,
sem líður, eins og hrukkur á enni
þess, sem þjáist, stöngullinri þornar
og mjókkar. líkt og armur dauðsjúks
manns. Samt heldur hún sjer fast í
þrjóst mannsins eins og húi/vilji alls
ekki við hann skilja. og.ljósbláa,
krypplaða krónan horfir á hanu eins
og hálfbrostið auga.
Um kvöldið er hún horfin, og hann
gleymir henni, eins og flestu sem fvr-
ir ber í önnum dagsins.
★
Mörgum árum síðar situr hann við
dánarbeð litlu stúlkunnar sinnar.
Tærðu handleggirnir hennar eru mjó-
ir og máttvana eins og visnandi
stönglar. Varir hennar eru bleikar
eins og blöð á haustdegi. Andardrátt-
urinn er svalur og seinlátur, eins og
hafræna hallandi dags.
Þau þegja bæði, og ekkert virðist
geta rofið þá þögn. — Þögnin ein,
er nógu mælsk til þess, að geta verið
boðberi hugsana þeirra nú. Augun
hennar, sem áður voru djúpblá og
tindrandi, líkt og næturhiminn með
norðurljósum, þau eru nú svo ljós —
og svo kyrr. Ljósari og kyrrari en
nokkru sinni áður, það er eins og
gleymskan sje að breiða fyrstu þoku-
slæðuna yfir þau. En — bak við þessa
slæðu bregður fyrir leiftri, eins og
stjörnuhrapi um heiða hávetrarnótt,
það er glampi orðlausrar óskar, sem
kemur inrist innan úr djúpi sálar-
innar, það er þögul en irtnileg bæn, og
hann skynjar hana þegar:
— Gleymdu mjer ekki!
Og eldsnart bregður upp minningu
blómsins, sem eitt sinn visnaði á
engjateignum við brjóst hans í sól-
skininu forðum.
Nú skilur hann fyrst til fulls, hvað
það hafði verið að segia við hann á
sínu þagnarmáli. það var líka síðasta
ósk — einnig hinsta bón þess, sem
hefir li'fað, en hlýtur að deyja. Sú
Hann slær.
Og hádegissólin þurkar slægjuna.
Fyrstu boðberar hafrænnar haust-
golu klappa á kinn hans.
Nú nemur hann staðar og tekur
upp lítið b!óm, sem liggur ofan á ein-
um múganum. Ilann þekkir það vel,
það er kallað , glevm mjer ei“.
Þetta undarlega nafn dregur at-
hygli manns að þessu litla, látlausa
blá^öla blómi, jafnvel þess manns,
sem er sláttumaður í húð og hár —
og annað ekki.
Harm horfir um stund á blómið.
Það er eiginlega ekkert sjerstaklega
athyglisvert við þáð, nema nafnið.
Og honum finnst það fara líkt eins
og hofmannsklæði á húsgangi.
Svo tyllir hann því á skyrtubrjóst
sitt. Það hefir ha'nn sjeð annan mann
gera.------Skvldi það tol'a við hann
líka? Já — það tollir við gráröndóttu
tvistskyrtuna hans, og honum virðist
það hjúfi’a sig upp að brjósti sínu
með öllum ákafa þess, sem vill um-
fram alt halda því, sem hann hefir,
en er hræddur um að missa það.
Og svo heldur hann áfram slættin-
um. Afengan ilm leggur upp af
skrælnandi grasinu. Sá ilmur verður
sterkari við fallið. rjett eins og jurt-
irnar sjeu að gera úrslitatilraun til
þess, að vekja eftirtekt á sjer.
— Taktu eftir mjer! Taktu eftir
mjer! óg mjer! hvísla ilmraddir ótelj-
andi grasa, en nú kemur hafgolan og
tekur bæði óminn og ilminn í fang
sjer, ber hann á burt og dreifir hon-
um út yfir fölnandi fjalls'hlíðina.
Hann er blandaður, ilmurinn, engin
sjerstök jurt skarar fram úr, og sam-
hljómur allra þessara ilmradda renn-
ur saman í eitt í skynjan mannsins:
Iíey — hey — hey. — Og ljárinn
syngur líka: Hey — hev — hev —.
Og litla jurtin hangir við bar-
hans, líkt og hún hafi fest þar rætur.
En hún skrælnar lika. Brjóst manns-
ósk, sem hefir að tungu ilin blóinanrfti,
ómblæ hljóman'na og eldbjarma unn-
andi sálar. t.
Þessi einfalda ósk:
Gleym mjer ei!
Og ilmur endurminninganna blossar
upp!
En — bak við hann ymur sláttu-
hljóðið frá ljá dauðans:
Iley hey — hey!
Einar Sveinn Fr'manns.
KONRÁÐ STEFÁNSSON
sótti um S00 kr. sty.k á fjárliigura 1904—0.>
til J>ess al nema rafmagnsfræði í Þýskalandi.
FjárlaTanefnd var einhuga um að synja læiðn-
inni, og sagði: Nefndinni þótti það ekki neitt
lífsspursmál að þessi maður færi að leggja
stund á nám suður í Þýzkalandi. Nefndin
efar ekki að hann sje sjerlega praktiskur,
áhugamikill og vel greindur, en af því að
J>etta nám er svo sjerstakt, þá er óvíst að
hverjum notum það kemur. Oðru máli hefði
verið að gegna, ef hjer hefði verið um það
að ræða. að leggja stund á fræðigrein, sem
nauðsynleg væri fyrir aðal-atvinnuvegi vora.
GAGN AF VESTURHEIMSFERÐUAl
Jeg man eftir presti einum, sem jeg átti
tal við sumarið 1899, er jeg fór til Islands. Það
var einn hinna yngri manna, áhugamikill fram-
faramaður og ötull, búhöldur hinn ágætasti
og skýrleiksmaður hinn mesti, hugsandi um
|>rif lands og J>jóðar í öllum efnum. Ilann hafði
verið að brjóta heilann um það, hvernig hann
gæti nú vakið nýtt fiamfaralíf J>ar í sveitinni
og hrist fólkið upp af J>eim dauðans og van-
ans dvala, sem J>að lá í. Hann hafði reynt
ýmislegt en það hafði misheppnast. Hann
sagði:
Jeg er nú loksins kominn í skilning um,
hvernig á því stendur, að þessi sveit ei eftir-
bátur anna’-a og sefur þótt aðrar sjeu yakn-
aðar. Hjeðan hfefur enginn farið til Vestur-
heims. Það hafa allar ^sveitir vaknað, þegar
fólkið hefur farið að flytja vestur. Það hefur
komið rót á blóðið, sem J>ví nær dautt var í
æðunum Brjefin að v^stan hafa i akið npp
nýjan du.' o.> áhnea hjá tV.Jkinu. Þa.ð ?'«fir
farið að brjótast um af öllum matti o ei .
menningarbragur komið á líf þess (síra Friðrik
J. Bergmann).