Lesbók Morgunblaðsins - 10.08.1947, Blaðsíða 7
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
235
wa mnu
^teján SJanneóóon oCitla-^Jdi
áuarpar Cjíila Suei,
uemóóoa óendmerra
diLi
Við sitjum hjer allir í sátt eins og bræður
og systur í kvöld fyrir því
öllu, sem milli bar áður, á stundum,
— ekkert á himninum ský!
Nú sitja hjer allmargir samherjar þínir
og sumir úr þeirri hjörð,
er oftast nær andstöðu flokksmönnum fylgdu
— og þó farmiðalausir um jörð.
Þess bið jeg og vona, að við hittumst þá heilir,
er við Hákon þú sagt hefir þrjú
snjallyrðin fornu hans Snorra, er öllum
stautandi kennd eru nú.
„Út vil jerj“, sagðir þú ungur við Dani
og íhyglis-dálætið hjer.
Þjer auðnaðist líka frá Lögbergi að segja:
Lýðveldi stofnað er.
Sjálfstæðis- framsóknar- kratar og kommar,
þeir kýta um reitur og völd.
í guðs friði. — Nú er það okkar að una
við eldinn, sem logar í kvöld,
á minning í þakklátum huga og hjörtum,
er heilbrigð í fagnaði slá
óskir og bænir um unað og sæmdir,
við utanför landsteinum frá.
Þetta guðsorð þjer leyft var að lesa
við lýðhrifnis bergmálin há.
Já, náðargjöf vormönnum var það
að vaka hinn seyjánda þá. —
Nú lýðveldið treystir þjer til þess að sýna,
til hvers það stofnað var,
hvað fullveldi má sín í fólksins þarfir
og friðarins hjer og þar. —
Jeg kemst ekki hjá því að kveðja, þótt annað
kynni jeg betur við
heldur en að tapa þjer hjeðan frá starfi,
því að hjer vantar altaf lið.
En liðsmaður góður ertu með afbrigðum, eins og
þeir útmála hver fyrir sig.
Betri en nokkur til forystu og fylgdar,
það fullyrðir reynslan um þig.
Að skilnaði bið jeg sem barnið, er veit,
hvað bænin 1 vandanum er,
bið Drottinn að vernda ykkur hjónin frá hverju,
sem hendir og miður fer.
Jeg veit að þið fljúgið til frændþjóðar bráðum
eða ferðist á rekabút.
Fylgi ykkur hjartans friður utan,
hann fylgi ykkur síðar út.
(Flutt í kveðjusamsæti í Vík 22. júní 1947).
- Molar -
Rússneskur málsháttur.
Ætlirðu í stríð, þá biddu fyrir þjer
einu sinni. Ætlirðu til sjós, þá biddu
fyrir þjer tvisvar. Ætlirðu að gifta
þig, þá biddu fyrir þjer þrisvar.
Rjettindi.
Vjer eigum rjettindi. En rjettindi
eiga líka aðrir menn. Þú mátt, ef þig
langar til, fara upp á fjall, kveikja
þar bál og dansa í kring um það eins
og villumaður. En reyndu að gera
þetta á túni einhvers. Þá muntu kom-
ast að raun um að rjettindi þín enda
þar sem rjettindi annars manns byrja.
Er það ekki einkennilegt, að aldrei
hópast menn saman eða fara kröfu-
göngur til þess að framkvæma góð-
verk?
Zigmund Norkoski hafði svarið
þess dýran eið að leggja aldrei hendur
á kvenfólk. Svo giftist hann. Þá vand-
aðist málið. En svo fann hann upp á
því að „skalla“ konuna.
Síminn hringdi og frúin svaraði.
Það var einhver ókunnugur maður, en
áður en hún vissi erindi hans, kom
dóttir hennar lítil telpa alsnjóug inn
og frúin sagði við hana:
—- Farðu strax úr buxunum, ef þær
eru blautar.
— Hvað segið þjer? sagði röddin i
símanum.
Tveir aldraðir menn sátu í klúbb
sínum. Þeir höfðu fengið sjer góðan
miðdegisverð og sátu nú og reyktu. Þá
segir annar þeirra:
„í hvert skipti sem jeg er hjerna, þá
heldur konan mín að jeg sje að eltast
við stelpur. Æ, jeg vildi að hún hefði
rjett fyrir sjer.“