Lesbók Morgunblaðsins - 31.08.1947, Qupperneq 6

258
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
AMERÍSKAR
I.
Eorsarbúi nokkur leigði sjer sum-
arbústað í Hvítfjöllum. Eitt sinn m?ð
an hann var þar hafði hann farið á
skemtigöngu og er hann kom heim
aftur, sá hann að slys hafði orðið á
veginum fram undan sumarbústaðn-
um. VTagn hlaðinn heyi hafði oltið þar
um koll. Heyið lá þar í stórri dyngju
á vcginum. Hestar stóðu á beit fyrir
utan, en unglingspiltur var kófsveitt
ur að moka heyinu aftur upp í vagn
inn, og hafði til þess kvísf. Drengur-
inn hefir ekki verið eldri en fjórtán
ára og það var auösjcð að hann var
þreyttur.
„Ilvað hofir komið fyrir“, spurði
borga. búinn, eins og hann gæti ekki
sjeð það með sínum eigin augusn.
„Vagninn valt um koll og alt heyið
íór aí honum", sagði pilturinn.
,,Þú ert orðir.n uppgeíinn", sagði
borgarbúinn vingjarnlega. „Og þetta
er alt of mikið erfiöi fyrir þig, svona
ungan. Er ekki best fyrir þig að hvíla
þig um stund og koma með mjer
og fá einhverja hressingu. Það er sjálf
sagt til matarbiti handa þjer og mjólk
ursopi“.
„Jeg þori það ekki“, svaraði piltur
inn. „Pabba mun ekki líka það ef
jeg h'.eyp þannig frá heyinu.“
„Vertu ekkort að hugsa um það.
Hvað ætli svo sem að verði að heyinu
eða hestunum þótt þú skreppir heim
rr.eð mjer? Komdu, jeg er viss um að
hann faðir þinn hefir ekkert á móti
því“.
Með semingi lagði pilturinn kvísl-
ina frá sjer og slóst í för með mann
inum. Það var settur fyrir þá matur,
en tvisvar hætti drengur að borða og
hafði orð á því að „pabbi mundi verða
vondur út af því að hann skyldi ekki
halda áfram að moka heyinu á vagn-
inn“. En í bæði skiftin fullvissaði mað
KÍMNISÖGUR
urinn hann um það að ekkert lægi á
og rjetti honum gómsæta rjetti.
Eftir hálfa klukkustund stóð dreng
ur á fætur og skókaði frá sjer stóln-
um.
„Nú verð jeg að fara“, sagði hann.
„Pabbi vill ekki að jeg svíkist um.
Jeg hugsa að hann skammi mig harð
lcga.“
„Hann þarf ekkert að vita um þetta“
sagði maðurinn.
„Jú því miður veit hann um það“,
sagði drengurinn. „Hann liggur undir
heyinu“.
II.
Á búgarði nokkrum í Georgia lagði
hópur blökkumanna á stað 11 í skóg
um kvöld, og æíluðu að reyna að veioa
þvoítabjörn. Þeir hcfðu Uncle Sam
neð sjer, vcgna þess að þeir vissu
hvað hann haíði gaman af veiðiferð-
um. Ilar.n var þó ekki góður til gangs
því að hann var áttræður að aldri og
farinn aí gigí. Hann hökti þó á eftir
þeim inn í skóginn.
I egar þeir voru komnir fimm mílur
inn í skóginn gáfu hundarnir til kynna
að veiði mundi uppi í trje nokkru. Og
þá var ekki um annað að gera en
fella trjeð. En þegar það fjell, þá kom
í ljós að þar var ekki þvottabjörn,
heldur grimmur og ógurlegur skógar
björn.
Hundarnir ýlfruðu af hræðslu, lögðu
skottin rnilli fóta sjer og flýðu eins
og íætur tcguðu. Veiðimennirnir tóku
lika til fótanr.a og lintu ckki sprcttin
um fyr en þeir komu í rjóður nokk-
urt. Þar var bjart af tunglsljósi. Þá
söknuðu þeir Uncle Sam, en enginn
þorði að snúa við til að leita að honum
„Veslings Uncle Sam“, kjökraði
einn af veiðimönnunum. „Hann var
svo slæmur í fótunum að hann hefir
ekki komist neitt. Og nú er björninn
4
sjálfsagt að naga um hnúturnar a
honum.“
„Auðvitað, auðvitað", sagði annar.
„Vesalings Uncle Sam“.
Þegar þeir komu heim á búgarðinn
læddust þeir heim að kofa Uncle Sam
til þess að færa ekkjunni þessar sorg
arfrjettir. Þeir börðu að dyrum, en
þeim brá heldur í brún þegar hurðin
var opnúð og Uncle Sam stóð í gætt
inni.
„Herra trúr!“ hrópuðu þeir. „Ilvern
ig komstu hingað?"
„Jeg?“ sagði Uncle Sam ósköp
rólega. „Jeg kom heim með hund-
unum."
III.
Maður nokkur i New Jersey var að
flytja búferlum. En það var ýmislegt
af búslóð hans sem hann þorði als ekki
að láta á flutningavagninn vegna þess
að hann óttaðist að það mundi brotna.
Þar á meðal var mannhæðar há
klukka, sem afi hans heitinn hafði
átt.
Maðurinn tók klukkuna i fang sjer
og hugðist bera hana heim í nýja
bústaðinn. En klukkan var bæði þung
og erfið viðfangs svo að hann varð
eð taka sjer hvildir með stuttu milli-
bili.
Er hann hafði haldið þannig áfram
í hálftíma og var orðinn bæði sveitt-
ur og móður, þá er kallað til hans og
hann beðinn að biða.
Þetta var ölvaður maður, sem stóð
hinum megin við götuna. Svo kallaði
hann:
„Má jeg spyrja yður einnar spurn
ingar?“
„Hvað er það?“ spurði hinn upp-
gefinn.
„Hví i skrattanum færðu þjer ekki
heldur vasaúr?“
IV.
Bóndakona nokkur i North Caro-
lina veiktist og nú varð bóndinn i
fyrsta skifti á ævi sinni að vinna.
Hann varð að hjlkra sjúklingnum,