Lesbók Morgunblaðsins - 01.02.1948, Page 12

56
LESBOK MORGUNBLAÐSINS
leið, haíi haft með sjer Geiger^áhölh,
og búist við að finna þar kynstur öll
af úraníum.
★
Það er talið líklegt, að þegar ^tundir
líða muni mannkynið komast upp á
það að- ná kjarnorku úr ýmsum fleii i
írumeínurn. En sem stendur er ekki
nema um þrjú efni að ræða. — í
fyrsta lagi U-235, sem cr í úranium.
I öðru lagi plutoníum, tiem hægt Vr
að vinna úr úranium-238. Í þriðja lagi
tlioríum, en úr því má vinna i ran-
íum-233.
Helstu thoríum námurnar eru í
Frakklandi. Var það bandamönnum
ekki lítið áhyggjueíni meðan á stríð-
inu stóð. Og um leið og ameríski her-
inn hafoi náð fótfestu á meginlandi
Evrópu, var þangað send r.efnd mar.na
hin svo kallaða „Alsos-ncfnd“ i því
skyni að athuga hvað liði thorium-
birgðum Frakka. Nefndir.ni varð ekki
um sel þegar hún frjetti það, að Þjóð-
vcrjar hcfði flutt allar þessar birgðir
til Þýskalands. Þóttust menn þá vita,
að Þjóðvcrjar hefði uppgötvað hver/i-
ig hægt væri p.ð ná kjarnorku úr thor-
íum, og væri þannig komnir talsvert
lengra á því sviði heldur en þeir vcst-
anhafs. En þetta var þó ekki jafn
alvarlcgt og áhorfðist. Þjóðverjar
höfðu lagt hald á thorium birgðirnar
til þess að nota þær við framleiðslu á
— tannsmyrslum.
:x ★
Nú vita allar þjóðir að hægt cr að
ná kjarnorku úr úraníum, og að úr-
aníum námur cru dýrmætari en nokkr
ar aðrar námur. Ekkert samkomulag
hefur cnn fengist um það. að kjarn-
orkuna skuli aðeins nota í friðsamleg-
um tilgangi, en ekki til þess að myrða
og brennu. Meðan svo er, heldur á-
fiam kapphlaupið um úraníum nám-
urnar. Þeir'ra er leitað heimsendanna
milli — og ekki nóg með það, meiyi
eru jafnvel íarnir að hugsa um að fara
út fyrir jörðina í úraníum sókn.
Námur í tunglinu
Samkvæmt Reutersfrjett nýlega,
eru breskir vísindamenn farnir að
hugsa um það í fuliri alvöru „að
leggja undir sig tunglið." Nafnkunnur
breskur vísindamaður. A. M. Low pró-
fessor hefur sagt að fjárkreppan í
Bretlandi nána ætti að ýta undir menn
mcð það að komast scm fyrst til
tunglsins. Hann segir að flugmenn
þeir, scm þangað komist fyrst, muni
senniiega finna þar „slík ógrynni af
úraníum, að Bretar þurfi aldrei að
kviða fjárkreppu framar".
V V V V
Það cr ekki ljett verk að vera rit-
stjóri.
Ef vjer birtum skrítlur þá segir
fólkið að vjcr berum heimsku á borð.
En ef vjer gerum það ekki, þá segir
það að vjer sjcum of alvarlegir.
Ef vjer tökum grein upp úr öðru
blaði, þá scpir íólkið, að vjer sjeum
svo latir, að vjer nennum ekki að
skrifa sjálfir. En cí vjer gerum það
ekki, þá segir það, að vjcr trönum oss
sjálfum of mikið fram.
Ef vjer birtum ekki aðtendar grein-
ar, þá er það vegna þess að vjer vilj-
um ekki leyfa öðrum að láta skoðanir
sínar í ljós. En ef vjer birtum aðsend-
ar greinar, þá segir fólkið að vjer
fyllum blaðið með rugli.
Og nú segir það sennilega að vjer
höíum tekið þetta eftir einhverju öðru
blaði — og það er satt.
4^ 4^ V 4*' 4^
Samkepni
Þegar Chaplin var upp á sitt besta,
gcrðust margir til þess að herma eftir
honum og stœta leik hans. Kvað svo
rwmt að þcssu, að einu sinni var efnt
til samkeppni milli þessara manna, og
átti sá að fá gullbikar, er mest líktist
honum. Chaplin tók 'sjálfur þátt í sam-
keppninni, án þess að dómendur vissu.
Hann varð annar.
Barnahjal
Það hafði altaf verið ljós á nótt-
unni hjá Stínu litlu, en nú var
hún >orðin svo stór að foreldrar
hennar ákváðu að hún skyldi heð-
an af sofa í myrkrinu. — Fyrsta
kvöldfð scm mamma slökti ljósið
sagði Stina:
„Á jeg að sofa í myrkrinu?"
„Já, þú ert nú orðin svo stór
stú)ka“, sagði mamma.
„Þá þarf jeg að lesa bænina
mina aftur —r og vanda mig bct-
ur.“
Gunna hafði eignast ofurlítinn
kettling. Einu sinni kom hún með
hann rennandi blautan ofan af
lofti: Hún hafði verið að baða
hann.
Mamma hennar spurði byrst:
„Hvaða handklæði notaðir þú til
þess að þurka ketlinginn?"
„Jeg þurkaði hann ekki,“ sagði
Gunna. „Jeg vatt hann.“
Krakkarnir horfðu á snígil, sem
skrcið upp vcgg og þau sáu að
silfurlit rönd var eftir hann á
veggnum.
„Hvernig skyldi standa á þess-
ari silfurrönd?“ sagði Magga.
„Jcg held að jeg viti það,“ sagði
Jóna.
„Hvað er það þá?“
„Það er svíti“.
Nonni hafði staðið þegjandi hjá,
en nú var honum nóg boðið.
„Osköp eruð þið vitlausar," sagði
hann. „Snígillinn gengur ekki svo
hratt að hann geti svitnað.“
Mamma fór að hcimsækja vin-
stúlkur sínar og lofaði Góa með
sjer. Hann var fjögra ára.
„Þú verður að vera kurteis við
ungu stúlkurnar og svara öllu sem
þær spyrja þig um“ hafði mamma
sagt.
Stúlkurnar flyktust um Góa og
ein sagði: „Ósköp crtu sætur elsk-
an. Ilcldurðu að þú heimsækir mig
ckki þegar þú ert orðinn sextán
ára?“
Gói leit á mömmu, en hún sagði
ekkert. Þá spurði hann:
„Hvaða símanúmer hefur þú?“
4-------—---------------------------