Lesbók Morgunblaðsins - 01.02.1948, Page 13

LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
57
UR 8TRIÐSDAGBOK
Landinu alt
í ÞJÁNINGUNNI skal þekkja þetta
fólk!
Heimili mínu hefur verið breytt í
hersjúkrahús. Góðvinir í Svíþjóð hafa
tekið börnin mín að sier. Maðurinn
minn er genginn í herinn sem sjálf-
boðaliði. Jeg er einsömul í stóra bæn-
um. Hvað er þá eðlilegra en jeg opni
dyrnar fyrir gömlum vinum mínum
— særðum mönnum úr stríðinu, og
bjóði þá velkomna.
Kalnir menn hafa komið á sjúkra-
húsið upp á síðkastið. Illa kalnir. —
Hendur og handleggir, fætur og fót-
leggir líka, — svartir. Limirnir c-u
venjulega teknir af með nokkru milli-
bili — í lengstu lög er reynt að þyrma
þeim. — Sem örkumla menn hverfa
þeir hjeðan.
Suviranta heitir maður í sjúkrastofu
7, Suviranta. Það lítur illa út með báða
fæturna. Kolbrandur hefur breiðst út
um líkamann, frá dökkum útlimunum.
Kvalir hans eru óþolandi. Hann er
mjög máttfarinn eftir uppskurðinn,
sem gerður hefur verið á honum —
síðasta tilraunin að bjarga lífi hans,
— og við höfum»ekki ennþá þorað að
segja honum frá því, að hann hefur
misst báða fæturna. Jeg hef vakað í
nótt, og jeg geng oft að rúminu hans,
til að líta eftir því, hvort hann hefur
vaknað eftir svæfinguna. En ennþá
steinsefur hann. Þungur og hryglu-
kenndur andardráttur hans berst út
um stofuna. Fyrir utan er nóttin merl-
uð mánaskini. Jeg þarf ekki náttlampa
við, en dreg myrkvunargluggatjöldin
til hliðar. Jeg halla enninu að rúðunni
og horfi lengi á dauða náttúruna fyrir
utan.
Dauð, helfrosin. Hinn harði vetur
hefur læst greipum um allt það feg-
ursta í trjágarðinum mínum: rósirn-
ar, tigulegu eikurnar, ungu, veik-
(Cftir 'L&acjmar j^uin /w:
, ' i'i. :
amóati
d
FYRIR rúmu ári kom út í Uvpsölum merkileg bók, er heitir:
H ör ö u árin íFinnlandi 1 9 3 9—1 9 4 .
í hana rita 25 liöfundar af ýmsum stjettum í Finnlandi, f>ar
sem þeir lýsa á eftirminnilegan hátt hinum mikhi raunum, er
fijóö þeirra raiaði í. I bókinni er skrúð mörg hetiusaga, er seint
mun gleymast. Og þó að víða sjáist þar dökkir drœttir, þá ber
þó meira á fööurlandsást, fórnfýsi og fncnnkcerlc'.ka, scm vart á
sinn líka. * ,
Eftirfarandi frásögn, sem tekin cr úr bókhini cr eftir Dagmgr
Ruin Ramsay, yfirhjúkrunarkonu í Mdntsálá í Finnlandi.
r T. f
.st r. /
byggðu ávaxtatrjen. Eins og dauðinn
sjálfur hefur. harði stríðsveturinn
haldið yfir land vort. Við vorum ham-
ingjusöm þjóð. Við ræktuðum jörðina
í friði, við plægðum akra okkar. Börn-
in okkar uxu upp, glöð og hraust, eins
og skógarfurur í frjálsu landi.
Ó, hversu dýrlegt var sumarið í
sumar! Fullt af blómum og fuglasöng,
eins og það vildi láta sjerhvern taka
með sjer óvitandi mikinn fjársjóð af
unaðslegum minningum inn ‘í dimmu
dagana, sem voru fyrir höndum.
Því stríðið kom. Óvænt, skyndilega.
Þetta er allt eins og martröð. Mjer
finnst, þegar jeg loka augunum, og
opna þau síðan aftur, hljóti allt, sem
er í kring um mig að hafa horfið:
sjúkrarúm, særðir hermenn, hryglu-
kendur, dvínandi andardráttur, dauð
trje, dánu rósirnar fyrir utan. Og
heimili mitt er hamingjusamt eins og
áður. Jeg heyri börnin hlæja sem forð-
um, heyri fótatak lítilla, fimra fóta
fyrir aftan mig. Einhver, sem mjer
þykir innilega vænt um, er hjer ná-
lægt mjer, ekki í hættu einhversstað-
ar langt í burtu. Óg jeg, jeg er ekki
lengur gráklædd systir, ein meðal
margra í hópnum, held'or bara mann-
eskja, hamingjusöm manneskja í para
dís friðarins.
Og þó er einmitt það, sem nú lifir
og berst og líður og sigrar í kring um
mig — það er einmitt1 allt í þessu
mikla myrkri fyrir mig. Þegar allt
annað hefur verið tekið frá mjer, fyll-
ir hin takmarkalausa þolinmæði
þeirra og vonstyrka traust líf mitt
nýum auði, nýum kröftum og nýum
blómum.
í stofu 7 er einhver hreyfing. Jeg
geng hljóðlega til hans. Suviranta er
vaknaður. Jeg þreifa á púlsinum. —
Hann er daufur, en jafn. Jeg spyr
hann, hvort hann kenni mikið til.
— Nei, en hann langar að vita,
hvort hann haldi fótunum. Hann er
eitthvað svo undarlegur í tánum.
Þessi spurning vaknar oft hjá þeim,
sem limir hafa verið teknir af. Þeir
finna greiniiega til táar jog hæls, þó
svo að fóturinn hafi verið tekinn af
fyrir ofan hnje.
Hann horfir lengi á mig, spyrjandi.
Það er eitthvað, sem hann vill spyrja
mig um.
— Gekk uppskurðurinn Vel... Sagði
læknirinn nokkuð? hvíslar hann lágt.
— Nei, ekkert sjerstakt, Suviranta.
Aðeins að það batnaði bráðum. Þjer
þurfið ekki að vera órólegur.
— Jeg er ekki órólegur, systir. Og
auk þess — og auk þess — þjer þurfið
\
"-s/
I