Lesbók Morgunblaðsins - 01.05.1948, Síða 14

250
LESBOK MORGUNBLAÐSÍNS
AMERISKAR
XXI
I;'YRIR nokkrum árum fekk eitt af
Suðurríkjunum sjer rafmagnsstól, til
þess að taka af dauðadæmtia menn.
En jafníramt var blöðunum harðlega
bannað að scgja frá því með.hvcrjum
hætti siik aftaka færi fram. Var bað
gert til þess, að gera menn hrædda að
viðhafa slika launung.
Það vildi nú s\ o til, að fyrsti mað-
urinn, sem átti að fara í raímagns-
stólinn var kolsvartur Negri. Eftir að
mál hans hafði verið rannsakað og
hann hafði verið dæmdur til dauóa,
sagði dómforseti við hann:
,,Það er skylda dómstólsins að
krefjast þess aí fangavcrðinum að
hann gæti þín vcl fram til 21. ágúst
næstkomandi. En þann dag, milii sól-
aruppkomu og sólarlags, skaltu settur
í rafmagnsstólinn og tekinn af lífi.
Guð sje sál sinni náðugur. Fangavörð-
ur, farið burt með fangann“.
Fanginn var fluttur i svaríholið.
Kvöldið áður en aftakan átti að fara
fram, vildi hann endilega fá að tala
Við lögfræðinginn, sem skipaður haíði
vcrið verjandi hans. Lögfræðingurinn
kom til fangelsisins. Þar sat Surtur á
bekk í klefa sínum, reri fram og aftur
og hágrjet.
„Jeg þarf að biðja yður einnar bón-
ar áður en jeg dey“, sagði liann.
„Jeg skal gera hana ef jeg get“,
sagði iögfræðingurinn. ,En ef það er
að sækja um nóðun, eða taka málið
upp að nýu, þá er [>að ekki hægt. Þú
drapst mann með köldu blóði, mál
þilt lieíur verið fyllilcga rannsakað
og þú verður að deya þann dag, sem
dómarinn hefur tiltekið“.
„Það er ekki þclta“, veinaði Surtur.
,,Jeg hefi ekkcrt við daginn að at-
huga. Mjer er innan handar að ganga
frá öllu áður, og jeg vona að jeg geti
líka sæst við guð fyrir þann tíma. En
jeg þoli ekki að hugsa til þess“ — og
nú var rödd hans há og skræk — „jeg
KÍMNISÖGUR
þoii ekki að hugsa til þess að verða
að sitja í þessum stól frá sólarupp-
komu til sólarlags“.
XXII
Þ.\Ð hefur liklega verið fyrir áhrif
frá Fussyfoot Johnson að skoskur
klerkur nokkur tók sjer fyrir hcndur
að prjedika bindindi f>æir söfnuði sín-
um. iiann auglýsti, að næstkomandi
sunnudag mundi hapn taia í prjedik-
unarstólnum um skeðscmi áfengis og
drykkjuskapar og sýna söfnuðinum
hvað áfengið væri óholt.
Þennan dag var kirkjan full af
íólki. Og prestur beið ckki boðanna
að sýna mönnum hvcrnig áfengið
væri. Hann setti tvö glös á prjedik-
unarstólinn iijá sjer. Annað var fullt
af vatni, en hitt aFwhiský. — Menn
störðu þegjandi á og fullir eftirvænt-
ingai. Þá dró prestur dós upp úr vasa
sínum, opnaði hana og tók upp úr
henni langan, spriklandi orm.
Fyrst setti hann orminn í vatnið.
Þar bylti hann sjer og spriklaði, eins
og honum liði sjerstaklega vel. S\o
veiddi prestur hann upp úr vatnirtu
og stakk honum ofan í whiskýið. —
Ormurinn kreptist saman, og eftir
nokkrar teygjur \ar hann steindauð-
ur. Prestui dró nú dauðan orminn
uj\p úr glasinu, helt honum hátt á
loft svo allir mætti sjá og sagði:
„Vinir mínii, hjer sjáið þjer hvaða
áhrií áfengið licfur á lifandi veru. í
vatninu Ieið orminum vcl, en um leið
og hann kom í áfengið |>á stcindrapst
hann. I>arf jeg að scgja vður nokkuð
meira um sl.aðsemi áíengis?“
Fram í kirkjunni stóð kjálkabrciður
maöur á fætur og sagði:
„Má jeg spyrja — hvar fcnguð þjer
þetta wh.isky?"
„Mj«r þykir vænt um að þjer spurð-
uð um þetta", sagði prcstur. ,,.Iá, jeg
skal scgja yður það. Jeg fekk það í
knæpunoi hjerna á horninu, eklú
hundrað skref frá þessu guðshúsi".
„Þakka yður fyrir“, sagði maður-
inn. „Jeg ætla að fara þangað á morg-
un — það eru sem sje ormar í mjer“.
XXIII
S\rERTINGI nokkur í Noröur-Caro-
lina. sem staríaði við járnbrautina,
gifti sig, en það fór illa. Hálfum mán-
uði eftir brúókaupið varö hann fyrir
járnbrautarlest og tættist allur í sund-
ur, og var auðvitað gjörsamlega stcin-
dauður.
En í dauðanum eignaöist iiann pen-
inga, sem hann hafði aldrci getað
eignast í lifanda lífi. Fulltrúi járn-
Brautarfjelagsins brá snarlega við og
náði í ekkjuna áður en nokkur lög-
fræðingur gæti tekið mál hennar í
sínar hendur. Ilann fór með ekkjuna
til skrifstofu sinnar og sýndi henni
þar 500 glænýa dollarascðla, og spurði
hvort hún vildi ekki eiga þá. Ekkiima
haíði síst grunað það að svona miklir
peningar væri til í veröldinni, og hún
ætlaði þegar að hrifsa þá til sín. —
Ónei, hún varð að skrifa undir yfir-
lýsingu um það, að hún ætti engar
frckari kröfui- á járnbrautarfjelagið.
Með annari hendi lielt hún um scðl-
aóa, því að hún var dauðhrædd um
að þqsi-um stórgjöfula manni mundi
snúast hugur, cn mcð hinni setti hún
mcrki sitt undir yfirlýsinguna.
Önnur Svertingjakona hafði komið
með henni, stóð nú aftan við hana og
augun ætluðu út úr höfðinu af undr-
un og aðdáun.
„Ciarissa, hvað ætlarðu nú aö gera
þegar þú hcfur cignast jtcssi auð-
æfi?“ spurði hún.
EKkján svaraði ekki þegar. Ilún
lók einn seðilinn, vcifaði honum og
[icfaði að honum. Svo sagði liún:
„Jeg held jeg geri ekkert fyrst um
sinn á meðan jcg er í sorg og er að
eyða þessum peningum. En auðvitaó
giftist jeg aftur, og þá getur máske
hcnt mig sama happið aftur — hver
veit. En það segi jeg þjer, að þegar
jeg giftist aftur þá verður maðurinn
minn að vera járnbrautarþjónn“.