Lesbók Morgunblaðsins - 30.05.1948, Blaðsíða 5
LESBÓK MORCUNBL AÐSINS
2SI
SENDIHERRA FRAKKA HYLTUR
Hinn 10. þ. m. var sendiherra Frákka hjer, M. Voillcry, haldið virðu-
legt samsnti í tilefni af tíu ára starfi hans hjer á landi. — Bjarni
Renediktsson, utanríkisráðherra, talaði þar fyrir minni sendiherr-
ans, en dr. Alexander Jóhannesson fyrir minni Frakklands.
Itreða Bjarna Benediktssonar,
utanríkisráðherra
JEG verð að byrja þessi fáu orð með
því að biðja afsökunar á, að jeg get
ekki talað á frönsku. Þekking mín á
því göfuga tungumáli nægir rjett til
þess að jeg skil, þegar jeg les það og
veit fyrirfram hjer um bil um hvað
er að ræða. Ef jeg hefði beðið ein-
hvem að þýða orð mín á frönsku,
kynni jeg þess vegna sjálfur að hafa
haft einhverja hugmynd um efni
ræðu minnar. En jeg er viss um að
vegna framburðarins mundi enginn
annar hafa skilið orð af því, sem jeg
sagði, eða reyndi að segja, og hefi
jeg þess vegna valið þann hversdag-
legri en öruggari hátt að tala á enska
tungu.
Forseti íslands hefur í dag sæmt
heiðursgést okkar M. Voillery stór-
krossi fákaorðunnar. Með því að M.
Voillery er enn talinn útlendingur var
utanríkisráðuneytið íslenska spurt
ráða um þetta og jeg get fullviSsað
ykkur um og veit að þið trúið því,
þegar þið hafið í huga, að jeg til-
heyri ekkj diplomatíinu heldur hinum
sannleikselskandi stjórnmálamönnum,
sem svo mikið er af, einkanlega í
flokki mínum, að það er ekki neitt
innihaldslaust diplomataorðatiltæki,
þegar jeg segi ykkur, að jeg hefi aldrei
mælt með slíkum heiðri með meiri
ánægju en í þetta skipti.
Ástæða þessa er ekki einungis sú,
að íslensk yfirvöld óski að heiðra M.
Voillery, sem fulltrúa hinnar miklu
og göfugu frönsku þjóðar, heldur
óskum við einnig að sýna, hve mjög
við metum hann persónulega og starf
það, sem hann hjer hefur leyst af
hendi.
M. Voillery hefur sjálfur sagt frá
því í samtali við Morgunblaðið ný-
lega, hvernig honum var innanbrjósts
17. júní 1940. Þá var jeg lagakennari
við háskólann, og jeg mun sannar-
lega aldrei gleyma hversu hrifinn jeg
var af ró og virðuleika M. Voillery,
þegar hann flutti háskóla okkar
hamingjuóskir* sínar á þeim eftir-
minnilega degi. Sumir kunna að segja,
að slíkt sem þetta hafi ekki mikla
þýðingu, en jeg skildi framkomu
hans á þessum sorgardegi fvrir hið
volduga ríki, er hafði sent hann til
Islands, sem öruggl merki um ókúg-
andi anda og mikla menningu, bæði’
mannsins sjálfs og þjóðarinnar, sem
hann tilheyrði.
Síðan hefi jeg lært að þekkja M.
Voillery betur en jeg gerði þá og jeg
verð að segja, að áhrifin, sem jeg fekk
á þeim degi hafa styrkst þeim mun
betur sem jeg lærði að þekkia hann.
Sendiherrann þakkar.
\