Lesbók Morgunblaðsins - 17.10.1948, Qupperneq 8

436
LESBOK MOItdUNBLAÐSINS
heíði verið kornið fyrir á bóndabæ
skamt þaðan. Það höfðu aðallega
verið Hollendingar, sem voru í þess
ari lest. Danski læknhúnn var kom-
inn til þess að veila lijúlp og sækja
þá, sem á lífi voru.
Þessi atburður haíði mi'kil áhrif
a okkur, og nú var það enn þung-
bærara en áður að hafa ábyrgð á
þúsund mannslífum, því að á hvcrri
stundu gat verið árásar að vænta.
En áfram varð að halda og rcyna
að láta ekki á neinu bera.
NóUin í skóginuui.
í' rökkrinu fórum við íram hjá
Wismar og fórum nú að skyggnast
eftir skógi, þar sem hægt væri að
lála fyrir berast um nóttina. En um
þessar slóðir cr lítið um skóg og
það var nær aldimt er vjcr iund-
um dálitinn lund. Jarðvcgur var
þar blautur, svo að þetta var síður
en svo ákjósanlegur staður, cn
þarna urðum við að láta fvrir bcr-
ast. Þarna voru tveir mjóir vegir
með eitthvað 100 m. millibili og
við skiftum vögnunum niður á þá.
öjuklingarnir íengu leyfi lil þess
að vera í vögnunum, en aliir aðrir
voru reknir út og urðu að liggja
úti um nóttina.
Rjett eftir að við höfðum sest að,
þótti mjer Stenström læknir koma
með tíðindi. Hann skýrði frá því að
þrjár af hinum vanfæru konum
liefði eliki þolað liristinginn í vögn-
unum, og liefði fengið fæðingar-
hríðir, og mundi því fjölga í nótt.
Þetta var nú alveg nýr vandræða-
þáttur i þessu skrykkjótta ferða-
lagi. Áttmn við nú að fara að setja
upp fæðingadeild lijer úti í skógi?
En Stenström tók þessu æðrulaust.
Hann kvaðst mundu geta greitt úr
þessu með aðstoð systranna. En
liann bað að sjer yrði íenginn
myrkvaður- vagn þar sem þau gæti
starfað við ljós.
Jeg gaf skipun um það að hann
skyldi íá vagn nr. 13, seon venjulega
var nefndur „Per Albin“. Piltarnir
mínir höíðu málað nöfn á vagnana
sína, og skírt þá í höfuð á konum
sinum og kærustum. En Lengquist
bilstjóri á nr. 13, var stjettvís flokks
maður, og hafði skírt sinn vagn í
höíuðið a forsætisráðherfanum —
Inn i þennan bil var nú lækninum,
hjúkfunarkonunum og hinum til-
vonandi mæðrum dembt.
Svo varð hljótt á áfangastaðnum.
Fólk hreiðraði um sig á þökum bíl-
anna cða á bersvæði undir ábreiðu.
Slenslröm kom og sagði að það
mundi verða bið á fæðingunum.
Maske varð ckki ncitt úr neinu. Jeg
hnipraöi mig í bílsætinu og ætlaði
að íara að hugsa um þaö hvort jcg
mundi geta sofnað, cn áður en jeg
komst að neinni niðuiistöðu var jeg
soínaður i'ast og rólt. Áhvggjur og
eriiði dagsihs höíðu gert mig úr-
vinda.
l’ótt skómm sje frá að segja vnkn
aði jeg ckki fyr en jeg vár yakinn
í birtingu. Margt liafði gerst á með
an jeg svaf. Drengur haíði fæðst
í „Per Albin“ og „móður og barni
leið vel eltir atvikum“, eins og það
cr vist orðað. Það haíði að visu
verið knapt með reiía, en hann var
gerður úr pappír og sáraumbúðum.
Hinar tvær konurnar höfðu „hætt
við“ að fæða.
Þetta var nú golt og blessað. En
önnur ffegn var ískyggilegri. Vagn-
arnir höfðu orðið íyrir árás um
nóttina. FlugVjelar höfðu lent í or-
ustu \ið loítvarnastöð, sem var
þarna í skóginurn, og við liöfðum
alls ekki tekið eftir í myrkrinu um
kvöldið. Um sama leyti liafði ein-
hver opnað dyr á „fæðingardeild-
inni“ og ljósgeisla hafði lagt þar út.
Til allrar hamingju hafði enginn
særst í árásinni, og allir voru svo
þreyttir að enginn kipti sjer upp
við þetta. HVorki jeg nje menn mín-
ír liöfðu orðið varir við liávað-
ann.-----
Snicun saman kamuiii við ollum
á ról og inn í bílana. En nú var það
enn meiri vandkvæðum bundið en
áður, því að nú var „Per Albin“
frá tekinn sem fæðingarstofnun og
einkabíll fyrir nýja farþegann. —
Stcnström vildi frá lögfræðislegan
úrskurð mihn um það hverrar þjóð-
ar hann væri. Móðir hans var pólsk,
hann var fæddur á þýskri grund,
en í sænskum vagni. Jeg vjek mjer
undan með því að segja, að forsætis
ráðherrann gæti varla verið þektur
fyrir annað en verða guðfaðir
drengsins, og undir verndarhendi
slíks manns þyrfti drengurinn ekki
að hai'a ncinar áhyggjur út af ríkis-
borgararjetti sínum.
Fangar rckuir sitt
á hvað.
Þröng var enn á veginum. Að
vísu vorum við komnir út úr verstu
þrengslunum, ílóttafólkinu frá Ber
lín, en alls staðar voru hörfandi
horsveitir á ferð. Það var líka aug-
ljóst að fangabúðir liöfðu verið opn
aðar og verið að flylja fangana —
Við mættum stórum fylkingum af
cnskum, amerískum og rússneskum
föngum. Shka íangaflutninga höfð
um við oft sjeð, en aldrei í jafn
stórum stíl. En skipulagið á þess-
um flutningum var ekki gott, því
að hóparnir stefndu í ýmsar áttir.
Við ókum fram hjá hóp Englend-
inga, sem var á norðurleið. Litlu
seinna mættum við öðrum hóp Eng
lendinga, scm var á suðurleið —
Hvernig skyldi þeim og varðmönn-
uiiuin haía orðiö við er þeir niætt-
ust?
Þjóðverjum verst
við Itússa.
Menn mínir voru vanir bví að
íleygja nokkrum sígarettum til
fanga, sem við ínættum. Og þótt
Gestapo-umsjónarmönmnmm væri
ekki uni þetta gefið, Ijetu þeir það
aískiítalaust þegar Bretar eða
í'ramh. a bls. 443