Lesbók Morgunblaðsins - 17.10.1948, Qupperneq 12

440
LJESBOK MORGUNBLAÐSINS
sagt mjcr, að jeg skyldi ekki hika
við að kalia i sig, ef jeg heldi, að
hún gæti gert eitthvað fyrir mig.
Afklæðst
Eftir augnablik birtist önnur
stúlka, sem sagði, að rakari biði
eítir mjer. Hun sagði mjer að klæða
mig úr jakkanum og taka af mjer
hálsbindið, ei' jeg vildi. Þetta gerði
jeg, og fór hún ekki fram á, að jeg
tíndi af mjer fleiri spjarir, en fekk
mjer málmnúmer, sem ávisun á
íötin min.
1 þessu kom miðaldra rakari til
mín og bauð mjer að fylgja sjer.
Hann fór með mig inn í miðjan sal-
imi hægramegin og bauð mjei sæti
i þægilegasta rakarastólnum, sem
jeg lief á ævi minni komist i.
Eftir þetta tók rakarinn til ó-
apilltra malanna að þekja mig all-
an rneð hvítu ljerefti og vefja
mjúku efni um hálsinn á mjer. —
Síðan byrjaði hann að klippa.
Sjálf klippingin var ósköp lik þvi
sem gerist og gengur að þvi undan-
skildu þó, að hann skifti hárinu
alltaf rjett, en það lield jeg liafi
ekki komið fyrir mig áður á rak-
arastofu. Venjulegast er það svo,
að rakarinn klippir, skiftir og greið
ir, og strax og jeg er kominn út af
rakarastofunni flýti jeg mjer ein-
livers staðar inn, þar sem jeg get
greitt mjer sjálfur. Nú var rjett
skift. /
Annað atriði, sem mjer þotti at-
hyglisvert í sambandx við klipping-
una, var að rakarinn notaði greiðu,
sem hann tók úr skáp hjá sjer. Hún
var í lokuðum pappírsumbúðum og
\ arð hann að rífa utan af henni til
að geta notað hana. Siðan þvoði
hann greiðuna upp úr sjóðandi
vatni, sem bullaði í þar til gerðri
krukku fyrir frarnan okkur. Eftir
að hann hafði klippt hárið þurt,
bleytti hann það og setti í það feiti
Að því loknu fleygði hann greið-
unni 1 ruslakörfu og tók aðra út ur
skápnum fína og íór eins með liana
og þá fyrri, reif utan af henni,
þvoði, notaði og fleygði henni síð-
an.
Raksturinn
Og nú hóíst raksturinn!
Fyrst var skift um hvítu dúkana,
sem höfðu verið vafnir um mig.
Siðan var rakarastólnum liallað ai t-
ur á bak. svo jeg horfði beint upp
í loftið. Þar næst smurði rakarinn
sterkri mentholfeiti framan í mig,
og að vörmu spori kom hann með
allheitan klút, sem hann skelti
framan i mig. Þannig var skinnið á
mjer í mentholfeitibökun i eina eða
tvær mínútur.
Strax og heiti dúkurinn var tek-
inn aí andlitinu byrjaði rakarinn
að smyrja volgu, og ilmandi rak-
kremi framan í mig. Hann nuddaði
það all lengi inn í húðina og eftir
að hafa skolað aí höndum sicr tók
hann heitan rakhníf og byrjaði að
skafa niður kjálkana.
Það er dálitið skrítin tilfinning,
sem gripur mann, þegar maður veit
að verið er að raka sig, en manni
finst hins vegar, að stöðugt sje ver-
ið að klappa sjer í andlitinu. En
svona var það. Mjer fanst rakarinn
langtum frekar vera að klappa mjer
með einhverju mjúku, volgu stvkki
en að vera að skcra af mjer skegg-
ið.
Eftir að þannig var búið að
„strjúka af mjer skeggið“, kom rak-
arinn aftur með heita, þykka,
blauta klútinn og iagði hann frain-
an í mig. Þar la hann nú í a. m. k.
þrjár mínútur. Síðan kom rakarinn
aftur, tók af mjer heita klútinn og
skelti á mig köldum klúti. .
„Þetta er bara til þess að vekja
yður, ef þjer hafið verið farinn að
verða syfjaður“, sagði hann bros-
andi.
Eftir að kaldi klúturinn hafði
legið í andliti mjer um stund þerr-
aði rakarinn mig með mjuku klæði
og' burstaði mig í framan með ilm-
andi talkúmi.
í þessu kom ein snyrtistúlkan til
olikar og sagði:
„Á jeg ekld að sverfa og lakka
neglurnar yðar?“
„Nei, takk,“ sagði jeg og fannst
þessi spurning móðgun við karl-
menn yfirleitt.... En þegar jeg leit
i kringum mig i'anst mjer, að jeg
gæti ekki álasað stúlkunni, því
fimm eða sex menn í rakarastof-
unni voru að láta fægja og lakka
á sjer neglurnar.
llvað kostar það?
„Er það nokkuð fleira?“ spurði
rakarinn.
„Ekkert,“ svaraði jeg.
Hann skrifaði þá eitthvað á nótu,
fjekk mjer liana og sagði mjer að
íramvísa henni til brosandi stúlk-
unnar með svarta hárið, stóra
munninn og brúnu augun, sem
liafði tekið á móti mjer í dyrun-
um.
Iiún bað mig um málmnúmerin
mín og kom aftur að vörmu spori
með jakkann minn og bindið,
linýtti bindið á mig með orðunum
„Windsor, eða venjulegan?“
„Windsor“, sagði jeg, og svo batt
hún á mig Windsorhnút. Síðan
klæddi hún mig í jakkann og fylgdi
mjer til annarrar stúlku, sem sat
brosandi fyrir íraman peninga-
kassa.
„Eruð þjer nú vissir um, að það
sje ekkert fleira, sem jeg get gert
fyrir yður?“ spurði brosandi stúlk-
an með stóra munninn.
„Ekkert meira,“ svaraði jeg.
„Blessaöir og sælir þá,“ sagði
hún, „og verið velkomnir hingað
aftur.“ Með það og nokkurt þjórfje
fór hún að sinna öðrum viðskipta-
viui.
En nú var stóra stundin runnin
upp. Hvað hafði vinur minn ekki
sagt?.... „Ræningjastofnanir“....
Já, jeg stóð nú framrni fyrir bros-