Lesbók Morgunblaðsins - 14.05.1950, Side 2

270
LESBOK MORLUInBLaÐSINS
hvað í hinum unga manni bjó. —
Mc Dougall kom því svo fyrir, að
Albert fekk að leika prófleik hjá
hinu kunna fjelagi „Glasgow
Rangers". Það varð til þess, að
Albert byrjaði að leika knatt-
spyrnu fyrir alvöru. Hann stóð
sig svo vel í þessum leik, að stjórn
„Rangers“ bauð honum að leika
með fjelaginu framvegis. Fyrsti
leikur hans með „Rangers" varð
allsögulegur.
„Jeg kom hálftíma áður en leik-
urinn átti að hefjast“, segir hann.
„Það var venjan heima. Jeg var
með skóna mína undir hendinni í
pappírsumbúðum. En fjelagarnir
höfðu sína skó í töskum, sem þeir
fengu ekki einu sinni að bera sjálf-
ir. — Jeg hafði engan aðgöngu-
miða að vellinum og í fyrstu átti
jeg ekki að fá að fara inn á völl-
inn, nema að kaupa miða. Það
rættist úr þessu er jeg gerði boð
fyrir formann klúbbsins. — Hann
sagðist hafa haldið að jeg væri
hættur við allt saman og varamað-
ur minn væri að búa sig til að
hlaupa í skarðið.
Fyrstu 20 mínúturnar á vellin-
um var jeg hálf utan við mig. —
Þekti ekki meðleikendur mína, nje
leikvenjur þeirra. Áhorfendur
skiftu þúsundum og grasið var svo
mjúkt, að mig langaði helst til að
leggjast í það og flatmaga þar. En
svo kom jeg auga á knöttinn. Og
þá gleymdi jeg öllu í kringum
mig“.
Þessi leikur var upphafið að
frægðarbraut Alberts Guðmunds-
sonar.
Var alltaí á lciðinni heim. .
Meðan Albert var hjá „Rang-
ers“ stundaði hann verslunarnám
sitt og datt aldrei annað í hug, en
að fara heim að því loknu, fá vinnu
og setjast að heima. Þegar ís-
lensku knattspyrnumennirnir fóru
til London 1946, var ákveðið að
Albert ljeki með flokknum. Arthur
Dickson, formaður „Rangers“,
sagði honum þá, að Tom Wittak-
er hefði hug á að fá hann í Arsenal-
liðið. Albert vildi ekki binda það
neinum fastmælum að svo stöddu,
enda ákveðinn í að fara heim til
íslands.
Á járnbrautarstöðinni í Londön
beið Wittaker komu Alberts og
vildi fá hann til að skrifa undir
samninga þá þcgar. En Albert
sagði að betra væri að hann sæi
sig leika, áður en nokkuð yrði á-
kveðið um framtíðina. Lofaði þó,
að semja ekki við neitt annað fje-
lag, fyrr en hann hefði talað við
Wittaker.
Eftir fyrsta leik íslendingsins
vildi Wittaker semja strax. Albert
var tregur og kvað best að bíða
þar til allir leikarnir væru búnir.
Eftir annan leikinn gerðist for-
maður Arsenal svo ákveðinn, að
Albert skrifaði undir' eins árs
samning, enda voru þá fleiri fjelög
komin á stúfana, sem vildu ná í
Albert svo að hann hafði hvergi
frið, þar sem hann var.
„En eftir þetta ár hjá „Arsenal"
var jeg ákveðinn að fara heim. Jeg
hafði þá gift mig og vildi setjast
að heima“, segir Albert. „Einn af
síðustu leikunum mínum með
Arsenal var í París. Þá fekk jeg
svo freistandi tilboð frá „Nancy“
franska fjelaginu, að jeg ákvað að
fórna einu ári til, á altari knatt-
spyrnunnar. En eftir það ár skyldi
enginn fá mig til að dvelja er-
lendis við knattspyrnuleik.
Enn fór þó á annan veg, cr „Mil-
«n“, ítalska fjelagið, bauð mjer
helmingi hærra kaup en þekkst
hafði áður“.
Mciddist liættulcga og var
talinn „frá“.
Á Ílalíu meiddist Albert hættu-
lega í leik, brákaðist um hnje. Átti
hann í þeim meiðslum í 7% mán-
uð. Töldu læknar að hann myndi
aldrei framar leika knattspyrnu.
í sjúkrahúsinu urðu þeir vinir,
eixm af læknunum og Albert. Þessi
læknir taldi mögulegt að gera
mætti fótinn alheilan með upp-
skurði. Hann kom dag nokkurn til
Alberts og sagði honum, að nú
hefði hann fengið leyfi fjelagsins
til að skera upp hnjeð og gera
þessa tilraun.
Albert benti honum á að ekki
væri það samþykki nóg, því hann
þyrfti líka að fá sitt samþykki og
það gæfi hann ekki, nema ítalska
fjelagið lofaði að „selja“ hann aft-
ur til Frakklands. Síðar reyndi
ítalska fjelagið að ganga á þetta
loforð, en Albert hafði búið svo
um hnútana, að hann gat farið sínu
fram.
Nú er hann aftur kominn til
Frakklands og leikur með „Rac-
ing Club du Paris“, esm er eitt
albesta knattspyrnufjelag Frakk-
lands. Það er deild úr „Racing
Club de France“, sem er eitt fjöl-
mennasta íþróttafjelag í Frakk-
landi. Albert er bundinn samning-
um við þetta fjelag þar til í júlí
1951. Kann hann vel við sig í
Frakklandi og við fjelaga sína. —
Hann ætlar heim að samningstíma-
bilinu loknu, eins og svo oft áður.
En úr því verður framtíðm að
skera hvort hann kemst heim.
Frægðin kennir ekki
fyrir haf narlaust.
Þetta er í stuttu máli frægðar-
saga Alberts Guðmundssonar í þau
sex ár, sem hann hefir leikið knatt-
spyrnu með bestu knattspyrnufje-
lögum í Evrópu. Hún virðist vera
ósköp blátt áfram. En á bak við
sigra Alberts á knattspyrnuvellin-
um liggur mikið og erfitt starf.
Frægðin hefir ekki komið fyrir-
hafnarlaust til hans, frekar en ann-
ara.
Stööug þjálfun og reglusemi eru