Lesbók Morgunblaðsins - 14.05.1950, Side 14

JLEbiSÚii MUKGUi'lBiiAbúlíio
| 282
[ Töframaðurinn benti mönnum þá
1 að koma með sjer. Enginn sagði
neitt, eft nokkrir röðuðu sjer á bak
við hann. Allir voru með pálma-
grein í hendi og allir berfættir. —
Fylkingin gekk nú á eftir töfra-
manninum eftir gryfjunni og þeg-
ar hann var kominn í botn, kallaði
hann: „Snúið við“. Og þannig gekk
hópurinn sex sinnum fram og aftur
yfir glóandi steinana. Allir horfðu
til hæða. En einni konu varð það á
að hún hrasaði og leit niður fyrir
sig. Hljóðandi hljóp hún þá upp úr
gröfinni og sagðist hafa skaðbrent
sig. Hún lá marga daga í brunasár-
um á eftir.
Nú gaf Tufetufetu merki um að
þessu væri lokið. Hann gekk þá til
kofa síns, en nokkrir menn köst-
uðu skíðum af bananatrjám á stein
-ana og gaus þá þegar upp þykkur,
hvítur reykjarmökkur, sem blind-
aði mig í svip. Þegar jeg opnaði
augun aftur, höfðu menn lagt grísa-
skrokka þar ofan á til þess að
steikja þái Voru skrokkarnir svo
þaktir grænum blöðum og krydd-
jurtum og síðan mokað mold ofan
á, svo að hitinn nýttist sem best.
Raiere og vinstúlkur mínar tvær
höfðu verið með í hópnum, sem
gekk um eldkistuna. Jeg skoðaði
nú fætur þeirra allra og sá að ekki
\ höfðu einu sinni sviðnað hárin á
^ fótleggjum þeirra.
Nú fór að koma líf og fjör í fólk-
ið. Hátíðleiki Umuti var fallinn af
því. Nú var farið að leika á m mn-
hörpur og hljóðfæri og sumir sungu
himcncs. Hlátur og hávaði berg-
málaði í skóginum og menn hlökk-
uðu til veislunnar, sem átti að vera
á eftir. Jeg beið ekki eftir því.
t Þessi athöfn hafði fengið svo mjög
á mig, að jeg gat hvorki hugsað um
[ mat nje skemtun. Jeg fór því einn
á burtu.
Það var oísahiti í eldkistunni.
Jeg gekk sjálfur úr skugga um það,
‘ svo á því er engimi efi. Þeir,-sem
óðu eldinn höfðu engan viðbúnað.
Jeg þekti þá og var flestum ná-
kunnugur. Þar voru engin brögð í
tafli. Þeir smurðu ekki fætur sína
nje bjuggu sig undir á annan hátt.
0,g það voru ekki allir með sigg
í iljum.
Á Raratonga, sem er skammt frá
Tahiti, höfðu fjórir Englendingar
tekið þátt í eldgöngu, Gudgeon
hershöfðingi, dr. William Craig, dr.
George Craig og Mr. Goodwin. —
Hershöfðinginn kvaðst ekki hafa
orðið var við annað, en að sjer
hefði fundist rafmagnsstraumur
fara um sig við og við meðan á því
stóð og eins á eftir. Hann slapp
alveg óbrendur og tveir aðrir. En
dr. Wiiliam Craig óhlýðnaðist töfra
manninum og leit niður fyrir sig á
göngunni, og um leið skaðbrendist
hann, svo að hann átti lengi í því.
Hálfri stund eftir að þeir óðu eld-
inn, kastaði hershöfðinginn grein
niður á steinana og hún fuðraði
þegar upp.
Lady Thurston segir frá því að
hún hafi horft á eldgöngu á Fiji-
eyum og fleygt klút niður á stein-
ana, þar sem töframaðurinn gekk,
og klúturinn hafi brunnið sam-
stundis.
Þegar jeg var kominn heim í kofa
minn í Tautira, fór jeg að hugsa um
alt þetta. Á ferðum mínum um
mörg lönd hafði jeg sjeð ýmislegt
óskiljanlegt, og þetta var eitt af
því. Enginn getur gefið neina skýr-
ingu á því hvers vegna eldurinn í
uniu, eldgrófinni, var magnlaus.
(„Hin mikla móðir“ er ímynd
lífsuppsprettunnar og dýrkun henn
-ar verður rakin til Aría aftur í
grárri forneskju og hefur frá þeim
dreifst um öll lönd. í Egyptalandi
varð hún að Isis-dýrkun, þar sem
Isis var ímynd alheimsmóðurinn-
ar).
II.
í JBIBLÍUNNI (Dan. 3) segir írá
því að Nebúkadnesar Babýlóníu-
konungur Ijet kasta þremur Gyðing
um í eld, vegna þess að þeir vildu
ekki tilbiðja gull-líkneski það, er
hann hafði gera látið. Nebúkadnes-
ar var þeim svo reiður, að „hann
skipaði að kynda ofninn sjö sinn-
ufn heitara en vanalegt var að
kynda hann. Og hann bauð ram-
efldum mönnum, sem voru í her
hans, að binda þá Sadrak, Mesak
og Abed-Nego og kasta þeim inn í
brennandi eldsofninn. Síðan voru
þessir menn bundnir í nærfötum
sínum, kyrtlum, skikkjum og öðr-
um klæðnaði sínum og þeim kastað
inn í hinn brennandi eldsofn. Og
sökum þess að skipun konungs var
svo strengileg, en ofninn kyntur
ákaflega, þá varð eldsloginn að
bana mönnunum, sem báru þá Sad-
rak, Mesak og Abed-Nego. En þeir
þrír menn, Sadrak, Mesak og Abed
-Nego fellu bundnir niður í hinn
brennandi eldsofn.
Þá varð Nebúkadnesar konungur
forviða og spratt upp skyndilega;
hann tók til máls og sagði við ráð-
gjafa sína: Höfum vjer ekki kastað
þremur mönnum fjötruðum inn í
ofninn? Þeir svöruðu konunginum
og sögðu: Jú, vissulega konungur.
Hann svaraði og sagði: Jeg sje þó
fjóra menn ganga lausa inni í eld-
inum, án þess að nokkuð hafi orðið
þeim að grandi, og er ásýnd hins
fjórða því líkust sem hann sje son-
ur guðanna. Þá gekk Nebúkadnesar
að dyrum hins brennandi eldsofns,
tók til máls og sagði: Sadrak, Mesak
og Abed-Nego, þjónar hins hæsta
guðs, gangið út og komið hingað.
Þá gengu þeir Sadrak, Mesak og
Abed-Nego út úr eldinum. Og jarl-
arnir, landstjórarnir, landshöfðingj
-arnir og ráðgjafar konungs söfn-
uðust saman og sáu, að eldurinn
hafði ekki unnið á líkama þessara
manna og að hárið á höfði þeirra
var ekki sviðnað, og ekkert sá á
nærfötum þeirra og enginn eld-
eimur fanst að þeim.“