Lesbók Morgunblaðsins - 14.05.1950, Side 15

LESBÖK MORGUNBLAÐSINS
283
III.
í BÓK, sem heitir „The Ritual of
Higher Magie“, segir frá því að
indverskur yogi haíi í viðurvist
vísindamanna vaðið eld, og hafi þar
hvorki hrekkjum nje sjónhverfing-
um verið til að dreifa. Blöðin höfðu
þar ljósmyndara og birtu síðan
margar mynehr af gtburðinum. —
Ennfremur var tekin kvikmynd af
honum og sýnd síðar.
Gerður hafði verið bálkur úr
hvítglóandi cfni (steinum), sem
yoginn átti að ganga berfættur yf-
ir. Fætur hans voru nákvæmlega
rannsakaðir af vísindamönnum áð-
ur en hann lagði á stað, til*þess að
gengið yrði úr skugga um það, að
hann hefði ekki borið neitt eld-
varnarefni á sig. Yoginn byrjaði á
því að þylja eitthvað eða tóna. Svo
óð hann eldinn og þegar á eftir
voru fætur hans aftur rannsakaðir.
Sást hvergi á þeim hinn minsti
brunavottur, og hárin á fótleggjum
hans höfðu ekki einu sinni sviðnað.
Þegar hann var spurður að því
hvernig í ósköpunum hann færi að
þessu, svaraði hann, að með því að
þylja eða tóna kvæði á undan, tæk-
ist sjer að ná sambandi við anda
eldsins og gera þá hliðholla sjer.
Hann sagði að hljómfallið í tón-
laginu væri á „bylgjulengd“ eld-
andanna, og þess vegna hlífðu þeir
sjer.
IV.
Á NOKKRUM stöðum í fornsögum
vorum er getið um menn, sem óðu
eld. En hvergi er þess getið hvernig
þeir bjuggu sig undir það. Aftur á
móti cr á cinum stað frásögn, sem
er mérkileg ef hún er borin saman
við frásögnina um eldvaðendurna
á Tahiti og indverska yogann.
I Eiríks sögu rauða segir frá því
að Þorkell á Herjólfsnesi bauð til
sín spákonu. „Hún bað fá sjer konur
þær, er kynni fræði það, sem til
seiðsins þarf og Varðlokur hjetu.
En þær konur íundust eigi. Þá var
leitað um bæinn ef nokkur kynni.
Þá segir Guðríður: „Hvorki er jeg
íjölkunnug nje vísindakona, en þó
kendi Halldís, fóstra mín, mjer á
íslandi það kvæði, er hún kallaði
Varðlokur“. Þorkell segir: „Þá
ertu happfróð“.----Slógu þá kon-
ur hring um hjallinn, er Þorbjörg
sat á uppi. Kvað Guðríður þá
kvæðið svo íagurt og vel, að engi
þóttist heyrt hafa með íegri rödd
kvæði kveðið, sá, er þar var hjá.
Spákonan þakkar henni kvæðið og
kvað margar þær náttúrur nú til
hafa sótt og þykja fagurt að heyra,
er kvæðið var svo vel flutt, — „er
áður vildu við oss skiljast og enga
hlýðni oss veita. En mjer eru nú
margir þeir hlutir auðsýnir, er áð-
ur var jeg dulin, og margir aðrir.“
^ ^
F Á L I Ð A Ð
HJÓN NOKKUR dóu samtímis, en
fóru sitt í hvorn staðinn. Konan
íór til himna og eítir nokkra daga
símaði hún til manns síns til þess
að vita hvernig honum liði.
— Hvernig líkar þjer þarna?
spurði hún.
— Ágætlega, svaraði hann. Við
göngum hjer í nauðum búningi
með horn á höfði og höfum ekk-
ert annað að gera en moka á eld-
inn. Vinnutíminn er ekki nema
tvær stundir í sólarhring. En
hvernig líður þjer þarna uppi?
— Jeg er alveg að verða uppgef-
in, sagði konan. Jeg verð að fara
á íætur klukkan fjögur á morgn-
ana til þess að hýsa stjörnurnar og
tunglið og hleypa út sólinni. Og svo
verð jeg allan daginn að keppast
við það að dreifa skýunum um
himininn.
Hvernig stendur á því að þú
verður að vinna svona baki bro+nu?
spurði maðurinn.
—Ef satt skal segja, þá er held-
ur íáliðað hjer uppi, sagði hún.
20/4 1950
Hátt ber þig, hof,
móti húsi mínu,
sváslegt, sviptigið,
sumarfagurt.
Vakir vordraumur,
vígður eldi,
yfir anda þíns
Urðarbrunni.
Saga þín er
sem þjóðarsagan,
skin og skuggar
hvar skiptst á hafa,
leið ég nauð,
er jeg leit um glugga
hervörð híma
við Hnitbjörg draumsins.
Hátt ber á ný
úr læðing leysta,
höll háreista
við himinblámann.
Sólvang' svipmynda
sje jeg verða
hamraborg huldu
heillavætta.
Vertu vordraumur
vorsins þjóðar,
frjálsrar, framgjarnrar,
friðarþyrstrar,
vertu vettvangur
vandaðs málfars,
listasnildar
á ljóssins vegum.
Hatt ber þig, hof,
hvestu sjónir,
vertu vígi
og vörður sannleiks.
Lyftu í ljósheima
lífsins merki,
æðstu aðalstign
andans máttar.
Ómar ungi.