Lesbók Morgunblaðsins - 06.05.1951, Side 12

Lesbók Morgunblaðsins - 06.05.1951, Side 12
204 ” LESBÓK MOUGUNBLAÐSINS' Brétum eyna. Ekki tóku vísinda- menn neitt mark á þessu heldur. Svó var það’hinn 1. desember 1927 Horntvedt skipstjóri á norska hvalveiðaskipinu „Norvegia" gekk þar á land og dró þar upp norska fánann og helgaði Norðmönnum landið í þeirri trú að það væri engr-^ ar þjóðar eign. Norris gerði meira en helga Bret- um Bouvet-eyna. Hann fann þar cinnig aðra ey, sem enginn hafði haft hugmynd um áður að væri tiL Var hún norðaustur af Bouvet- ey, lítil og láglend og brim mikið við ströndina. Þrjár sjómílur þar suðaustur af fann hann einnig þrjár minni eyar eða sker og suður af 'þeim kiettadrang. Eyna kallaði hann Thomsonscy en skerin Chimneys. Aðeins eitt skip hefir síðan sjeð þessa ey, og nú veit eng- inn með vissu hvar hún er. Stærstu eyna, sem Norris fann, kallaði hann „Liverpool Island“ og taldi hana vcra á 54. gr. 15 mín. s. br. og 5. gr. a. 1. Það er því cnginn cíi á aö það hcfir vcrið Bouvetey. Norris sendi skýrslu um þetta til .flotamálaráðuneytisins breska, cn þar þótti mönnum lítið eða ekk- ert til hennar koma. Margir fóru þó síðan að leita að Bouvetey, svo sem Ross, Crozier og Moore, en fundu hana ekki, sennilega vegna þcss, að þeir hafa leitað hcnnar of austarlega. Það var því engin furða þótt vísindamcnn væri van- Irúaðir á að cy þessi væri til, þar Scm svo snjöllum sæfarcndum fiafði riaistekist að finna hana, en hinir, söm höfðu fundið hana, voru ekki annað en lítt lærðir selveiði- nierin og hvalveiðimenn. Þó kóm svo, að breska flotamála- ráðúneytið taldi sjer ekki fært að rengja veiðimennina, og árið 1853 bætti það inn á sjókortið „Lindsay Islan'd“, . Bouvet cöa Liverpool ÍÁáfcd'V . Thenipsen Liand“ óg Ch.imneys“t Það var ekk: fyr en 1899 að mönnum skildist að tvær af þessum eyum væri sama eyan, og að þrjár væri skakt settar á kortið. Þetta var þó ekki leið- rjett á sjókortinu fyr en 1917, senni lcga eftir þcirri gullvægu reglu, að maður skyldi ekki geyma það til morguns, scm hægt er að gcra hinn daginn. Árið 1893 tilkynti Fuller, skip- stjóri á ameríska skipinu „Francis Allen“ að hann hefði sjeð bæði Bouvetey og Thomsonsey, en seinni eyan hefir ekki sjest síðan. Þýska hafrannsóknarskipið „Valdivia“ kom til Bouvct árið 1898 og mældi nákvæmlega legu hennar, 54 gr. 26 mín. s. br. og 3 gr. 24 mín. a. 1. En þrátt fyrir ítrekaðar tilraunir tókst skipinu hvorki að finna Thompsonsey nje skerin. Ef þessar eyar eru til eru þær lengra til austurs og hafa á þeim tíma verið umkringdar hafís og liuldar þoku. DOUGHERTYS-EY EDA SWAINS-EY Margar dularíullar cyar hafa horfið af sjókortum hin síðari ár. Sú seinasta, sem hvarf, var „Royal Company Island", sem átti að vera fyrir sunnan Chatham-eyar. Við- búið er að nokkrar fleiri hverfi. En um sumar vita menn ekki hvcrju þeir eiga að trúa, og þar á meðal er Doughertys-cy. Árið 1800 þóttist amcrískur hval- veiðaskipstjóri, Swain að nafni, hafa sjeð ey suðvcstur af Kap Horn. Hann kendi hana við sig og kallaði hana „Swains Island“ og sagði að hún væri á 59 gr. s. br. og 90—100 gr. vcstur lcngdar. — Nokkrum árum seinna þóttust skipstjórarnir Macy og Gardiner einnig hafa sjeð þessa ey. Svo leið og beið fram til 1841 að cnski skip- stjórinn Daugherty tilkynli að liann heíói sjeð land a 59. gr. s. br. cg 120 gr. v. L Árið 1880 bóttist Keates skipstjóri á ,.Louise“ frá Bristol hafa sjeð eyna, og þá merkti flotamálaráðuneyti j hana inn á sjókortið og nefndi hana „Doug* herty8’ey“. Seinna tdkyntu þeir skipstjórarnir Stanr.a’-d og Whit- son að þeir hefði sjeð eyna og nú er hún á kortinu eftir mælingum þeirra, en þess þó getið að hún geti verið dálítið austar. Þrátt fyrir mikla leit, hefir eng- inn maður sjeð þessa ey síðan Stannard sá hana. Frægir land- könnuðir, eins og þeir Ross og Scott, hafa leitað hennar og ekki fundið. Þó er talið óhugsandi að öllum þcim, er eyna hafa sjeð, hafi skjöplast. En það getur verið að allir hafi þeir sjeð fjalljaka og haldið að það væri cy. í slæmu skygni er mjög auðvelt að manni missýnist þannig. Enginn þorir samt að fullyrða að þessi ey sje ekki tiL AURORA-EYAR Þær draga nafn af skipinu „Áur- ora“, sem þóttist finna þær 1762. Árið 1790 sáust þær einnig af skipinu „Princess“, og fjórum ár- um seinna voru þær staðscttar af Bustamente, skipstjóra á gpanska skipinu „Atrevida“. Hann he1t kyrru fyrir hjá eyunum um viku- skeið og sagði að þær væru þrjár og lægju allar á sama brciddarstigi. Miðeyan vacri lág, en hinar tvær svo háar að þær mætti sjá í 40—50 km. fjarlægð. Miðcyan væri á 53. gr. 2 mín. 40 sek. s. br. og 47 gr. 5 mín. 15 sck. v. 1. Syðstu eynni lýsti hann allrækilega, því að hann hafði siglt fram hjá henni í tæplcga sjómílu fjarlægð. Hjcr er ekki rúm til þcss að rekja skýrslu hans ýtarlega, en hún var mjög nákvæm og sann- færandi. En hjer fór eins og með Saxcmbcrg eyna, að Bustainente id það, &em hann Ljc.L \:ö aú sjá.

x

Lesbók Morgunblaðsins

Direkte link

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Lesbók Morgunblaðsins
https://timarit.is/publication/288

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.