Lesbók Morgunblaðsins - 22.07.1951, Blaðsíða 7

■ESBÓK MORGUNBLAÐSINS
363
SLö
opun mannóinó
Sögn Pygmy svertingja
að og gætið þess að engin ó-
hreinindi sje undir nöglunum.
9. Lokið öllum gluggum.
10. Komið á burt úr húsum öllu
eldfimu sem unt er áður en
árás hefst.
11. Drepið eld í eldfærum.
12. Grafið eða brennið þau föt,
sem þjer voruð í meðan á árás
stóð.
13. Forðist að koma nálægt
sprengjustaðnum, en flýið
þangað, sem örugt er að vera.
Til þess að sýna hve nauðsynlegt
er að fara í skjól, er getið um
Japana, sem fleygði sjer niður í
göturæsi skamt frá sprengingar-
staðnum í Hiroshima. Hann gætti
þess ekki að annar hællinn kom
upp fyrir ræsisbrún. Hann slapp
óskemdur að öðru leyti en því, að
hællinn brendist. Þá er þess og
getið ,að víð föt hafi veitt nokkra
vörn gegn bruna. Hvít föt reynd-
ust best, því að þau hrundu frá
sjer geislunum, en dökk föt drógu
þá í sig. Hvar sem föt þrengdu að
mönnum, fengu þeir brunasár og
sjerstaklega undan axlaböndum.
Það eru tómar ýkjur, að hvert
mannsbarn bíði bana þar sem
kjarnasprenging verður. Það eru
líka ýkjur að ein sprengja geti lagt
stórar borgir í rústir. Ekki má
miða við manntjónið og skemdirn-
ar í Japan. Menn voru þar alger-
lega óviðbúnir og byggingarnar
ljelegar. Þrátt fyrir geisilegt mann-
tjón, komst þó annar hver maður
af á því svæði, sem var 2—3 km.
frá sjálfum sprengjustaðnum.
Annar viðbúnaður.
Þúsundir lækna, hjúkrunar-
kvenna og hjúkrunarliða verður
altaf til taks, sáraumbúðir og með-
ul, þar á meðal þúsundir potta af
blóði til innspýtingar. Skipulagð-
ar eru sveitir manna, sem eiga að
fara með Geiger-mæla um alt
sprengjusvæðið, rannsaka hvar
FYRIR LANGA löngu var enginn
maður til á jörðinni. Þar var aðeins
hinn mikli og góði Zambey. Og einu
sinni sagði hann við sjálfan sig:
— Mjer leiðist að vera hjer einn.
Jeg ætla að skapa nokkra menn og
þá getum við veitt saman, borðað sam-
an, sungið saman og dansað saman.
Daginn eftir tók hann fullan poka
af hnetum og gekk með hann niður
að ánni. Þar tók hann eina hnetuna
úr pokanum, stakk henni upp í sig
og vætti hana með munnvatni sínu.
Síðan fleygði hann henni í ána og
sagði:
— Fljóttu þarna, láttu þig reka að
landi og þegar þú kemur á land skaltu
verða að manni.
Eins fór hann með allar hinar hnet-
urnar. Og þegar hann sneri sjer svo
við, þá voru allar hneturnar orðnar að
mönnum og þeir biðu þar eftir hon-
um. Síðan settust þeir allir að heima
hjá honum, og allir voru ánægðir. Þeir
veiddu vel, þeir sungu saman, þeir
sögðu sögur og þeir dönsuðu.
Þannig liðu mörg ár. En svo var það
einn dag að einn af veiðimönnunum
kom til Zambey og sagði:
— Mennirnir eru ekki ánægðir
herra. Þeir eru orðnir magaveikir af
því að eta altaf sama matinn, altaf
kjöt steikt í viðarfeiti. Við kunnum
ekki aðra matreiðslu. En broddgöltur-
inn, sem snapir um viðarrætur, hann
mönnum er óhætt að vera vegna
geislana, rannsaka drykkjarvatn
og matvæli, sem kunna að vera
menguð af geislunum. Þá eru og
skipulagðar hjálparsveitir, sem
eiga að flytja sjúka menn og særða
á lækningastöðvar.
„Vonandi þarf aldrei að grípa til
þessara neyðarráðstafana", segja
þeir, sem starfa að undirbúningn-
um, „en allur er varinn góður og
ekki er ráð nema í tíma sje tek-
ið“.
á sjer konu til að matreiða fyrir sig.
Við mennirnir eigum enga konu. ó,
Zambey, gefðu okkur konur.
Zambey vissi vel hvað af því mundi
hljótast, alls konar vandræði og fjand-
skapur. Hann maldaði í móinn. En
maðurinn þrábað hann því betur. Og
að lokum sagði Zambey:
— Úr því þið viljið endilega steypa
ykkur út í ógæfuna, þá skal jeg gefa
ykkur konur. í fyrra málið skuluð þið
allir fara á veiðar. Þið megið ekki fara
saman, heldur hver út af fyrir sig.
Og svo skal hver ykkar færa mjer
það dýr, sem hann hefir veitt.
í býtið næsta morgun þustu allir
mennirnir á stað. Svo tíndust þeir heim
einn og einn, og um kvöldið voru allir
komnir. Og vegna þess að þeir voru
margir, þá höfðu þeir lagt að velli
mörg dýr og af mörgum tegundum,
nema fíl, því að fíllinn er svo vitur
skepna að hann lætur ekki einn mann
veiða sig. Einn hafði náð í skjaldböku,
annar í apa, sá þriðji í broddgölt og
svo framvegis.
Zambey kom út úr kofa sínum og
hann sagði:
— Ó, þjer menn, hlustið á mig. Þið
hafið óskað eftir að eignast konur, og
nú breyti jeg veiðidýri hvers ykkar í
konu, og þá fær hver maður konu úr
því dýri, sem hann hefir veitt.
Vegna þessa eru konurnar svo mis-
jafnar. Sumar eru latar eins og skjald-
bakan. Sumar þvaðra stöðugt eins og
apar. Sumar eru snefsnar eins og
broddgöltur. Góðar konur? Þær eru að
vísu til, en þær eru svo fáar, að ekki
er orð á gerandi. Og engin þeirra er
vitur, vegna þess að engum veiðimann-
anna tókst að veiða filinn.
& &’ & &
Prestur nokkur hætti prestskap og
ætlaði að gerast lögregluþjónn. Lög-
reglustjórinn sá að hann var bæði stór
og sterkur, en vildi fá að vita um
aðra hæfileika hans.
— Hvað munduð þjer taka til bragðs,
spurði hann, ef þjer ættuð að tvistra
óðum mannfjölda?
— Leita samskota.