Lesbók Morgunblaðsins - 02.12.1951, Blaðsíða 3

Ólafur læknir var frekar lágur
maður vexti, en þó sterklegur.
Hann var snar í snúningum og
kvikur á fæti. Bjartur yfirlitum og
fölleitur, nettur í andliti og fríður
sýnum, með mikið enni og stórt
hökuskarð. Hann bar yfirvarar-
skegg, ljósjarpt að lit.
Ólafur var vel að manni, allra
manna fimastur og snarpastur.
Syndur var hann sem selur og að
öllum íþróttum var hann svo bú-
inn, að langt bar af öðrum mönn-
um þegar í skóla.
Oft Ijek hann það, þegar hann
ferðbúinn var að leggja af stað að
heiman í læknisferð, að hann hljóp
að hesti sínum, studdi höndum á
lend honum og svejflaði sjer fram
í hnakkinn svo fljótt sem hendi
veifði.
f>á list Ijek hann einnig að hiaupa
af hesti á harða spretti og koma
standandi til jarðar. Þetta sá Davið
frá Stöðlakoti hann gera. Reið iiann
þá skjóttum hesti er hann átti og
vanur var þessum leik húsbónda
síns.
Ólafur læknir var írábær gleði-
og f jörmaður, söngvinn og hagorð-
ur. Oft kastaði hann fram stökum
til þess að vekja hlátur og glað-
værð kringum sig, en naJega eru
þær allar glevmdar, enda ekki ætl-
aðar nema liðandi stund.
Hvar sem hann bar að garði,
hvort heldur til oðalsbónda eða
kotunga fylgdi honum ávallt gfeði
Qg gamanyrði, svo sjúkum ljetti og
óx ásmegin í baráttu fyrir lífi og
lieifsu. Áhyggjur dreifðust við
komu hans sem ský frá sólu.
Svo brjóstgóður var Ólat'ur lækn-
ir, að segja mátti að hann gæti ekk-
ert aumt sjeð, án pess að hlaupa
undir bagga. Oft sást hann lítt fyr-
ir í hjálpsemi sinni.
Einhverju sinni kom húsfreyjan
á Efrahvoli til þess að leita sjer
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
567
hjálpar að Stórólfshvoli. Bóndi
hennar var í veri, en heimilið bjarg
arlítið. Hún liitti læknisfrúna og
bar upp erindi sitt, en frú Mar-
grjet sagði eins og satt var, að sjálf
ætti hún aðeins mat af svo skorn-
um skamti, að ærinn vandj væri
sjer á höndum, að sjá hjúUm sínum
og gestum farborða. Fór konan við
svo búið. Um þetta leyti var læknir
að koma úr sjúkravitjun og sá til
konunna:. Hvort einhver varð til
þess að segja honum erindi hennar
eða hann hafði af nærfærni sinni
grunað það, er ekki vitað, en víst er
um það að hann Jagði Jeið sína
beina leið inn í búr húsfreyu og
ljet þar greipar sópa og sendi með
fenginn á eftir konunni upp að
Efrahvoli. — Sjálfur sagðist hann
geta sent út á Eyrarbakka ef alt um
þryti.
Sem dæmi um hugulsemi hans
og hjálp.semi hefur merkiskonan
Anna Guðmundsdóttir frá Bjólu-
hjáleigu sagt frá því, að einhverju
sinni, er hún yar hjá föður sínum
á Stórólfshvoli, sambýlismanni
Ólafs læknis um sex ára skeið, liafi
hún vor eitt verið að basla við
eldamensku, en eigi haft annan
eldivið, en hálfblautt tað. Mun
margt gamajt fólk enn minnast
þess hver raun slik eldamenska gat
verið í gömlu hlóðareldhúsunum.
Svo hittist á að Ólaf lækni bar
þarna að. var hann fljótur aö gjá
og skilja erfiðleika annara. „Áttu
erfitt núna Anna mín,“ sagði hann
og hljóp þegar út og tíndi saman
spýtur og sprek og kom með innan
stundar og færði henni.
Er Anna var innan fcrmingar-
aldurs, var það starf hennar að
sitja kvíaær i'öður síns í Djúpadal
við Eystri-Rangá. Ekkert úr hafði
hún, enda áttu fáir í þá daga. Var
farið eftir sólinni. Hinsve,gar vand-
aðist málið, þegar ekki sást til
sólar og vissi hún þá ógjörla hve-
nær mál væri að reka ærnar heim
til mjalta.
Dag nokkurn er þykt var loft bar
Ólaf lækni þar að, var hann að íara
í læknisvitjun. Hann hægði á fcrð
sinni og ávarpaði Önnu glaðJega
að vanda. Notaði hún þá tækifærið
og spurði hann hvað framorðið
væri. Svaraði hann með því að
taka upp úr sitt og fá henni það
með þeini ummælum, að hún hefði
þess meiri þörf en hann og skyldi
hann lána henni það. Oft eftir
þetta þegar veður var þungbúið,
•lánaði hann henni úrið. Átti hann
ætíð frumkvæðið að því sjálfur.
Svo mikil og vakandi var hugul- .
semi hans og ljúflyndi, ekki síst er
börn eða unglingar áttu hlut að
máli.
Þegar læknir kom úr kaupstað,
frá Reykjavík eða Eyrarbakka,
kom hann oft við hjá Magnúsi sýslu
manni Torfasyni, sem þá bjó á Ár-
bæ í Holtum. Jafnan færði hann þá
börnum sýslumanns góðar og
smekklegar gjafir. Minnist kona
mín enn dominotafls úr beini, hag-
lega gerðu, er henni þótti hin mesta
gersemi, svo og fleiri gjafa. Átti
hún þessa hluti mjög lengi til minn
ingar um þennan góða ljósa sinn.
Ólafur læknir var góður búmað-
ur, svo sem hann átti kyn til og
bar gott skyn á þá hluti. Hann átti
sæmilegt bú, en mjög hvíldi það á
herðum hinnar tápmiklu konu hans
síðari árin.
Á Stórólfshvoli var þá unnið
að voryrkju á túnum með kvísl-
um og klárum, eins og venja
var. Þegar læknir sá þctta fyrsta
vorið, sem hann var þar, sagði
hann stúlkunum að hann skyldi
hjálpa þeim til þess að vinna á tún-
inu með miklu hægara móti. Bjó
hann í skyndi til hrísherfi og kendi
þeim að nota það. Þótti þetta hin
mestu viðbrigði. _ j