Lesbók Morgunblaðsins - 02.12.1951, Blaðsíða 6

r 570
' LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
r óskunda, vaída hávaða, flytja til
hluti, jafnvel svo þunga, að eng-
inn á heimilinu gæti hreyft þá.
Það er því engin furða þótt fjelag-
inu þyki matur í þeim sögum, sem
nú hafa borist. Hjer skal nú sagt
frá nokkrum þeirra.
Kona, sem kallar sig frú Sylvíu
Y, og á heima í Logansport í
Indianaríki, skrifar svo: — Jeg tel
að draugagangur sje á heimili
mínu og er þetta til sannindamerk-
is: í fyrsta lagi ganga fjaðrirnar
í rúmdýnunum upp og niður eins
og einhver sje undir rúmunum og
lyfti þeím. I öðru lagi sá jeg konu
í gulum kjól ganga umhverfis rúm-
ið mitt og hverfa svo. í þriðja lagi
sá jeg konu með fjórar fætur rjett
við höfðalag mitt. í fjórða lagi sá
jeg hauslausan mann niðri í kjall-
ara. Hann var í fötum en hvarf
samstundis. —
Ungfrú Rósa R. frá Massaehu-
setts skrifar: — Fyrir nokkrum ár-
um leigði faðir minn stórt hús og
skemmtilegt í South Hadley Falls
í Massachusetts. Þegar hann sagði
vini sínum frá því að hann hefði
tekið þetta hús á leigu, hrópaði
hann: Draugahúsið? Fólk hefur
heyrt þar allskonar gauragang og
jafnvel sjeð gamlan mann sitja í
hægindastóli á hverju kvöldi úti
á verondinni. Þú munt ekki hald-
ast lengi við þarna.
Ekki víldi faðir minn trúa þessu,
en skömmu eftir að við fluttumst
þangað, byrjuðu lætin. Það var
eitt kvöld eftír að allir voru hátt-
aðir og öllúm gluggum og hurð-
um hafði verið vandlega lokað. Þá
heyrðu allir þungt fótatak í kjall-
arastiganum og svefnherbergis-
dyrnar voru opnaðar. Fótatak stað-
næmist við rúm mömmu, en þá
var eins og göngumaðurinn sneri
við, fótatakið fjarlægðist og heyrð-
ist seinast þegar gengið var niður
kjallarastigann. Svo var farið að
berja í bitana undir eldhúsgólfinu.
Síðan heyrðist glamra í diskum og
að hurðin á eldavjelinni var opnuð.
Séinast var barið harkalega á úti-
dyr. Pabbi rauk á fætur, opnaði
útidyrnar og kallaði: Hver er þar?
En þar var enginn. Hann fekk sjer
þá ljósker og léitaði alt í kring um
húsið, en varð einkis var. Föl var
á, en engin spor sáust þar.
Nokkrum dögum seinna heyrði
alt fólkið undarlegan hávaða niðri
í kjallara. Pabbi og eldri bróðir
minn fóru þá að forvitnast um
þetta. Bróðir minn helt á ljósi.
Þegar þeir komu í kjallaradyrnar
sýndist þeim þar vera eitthvert
ferlíki, eins og risavaxinn svartur
köttur, með glóandi glyrnum og
gapti eldrauðum kjapti. Bróðir
minn varð svo hræddur að hann
flýði upp stigann og pabbi á eftir.
Amma svaf á bekk í stofunni og
þar var einnig píanó. Einhverja
nótt sá hún mann í dökkum föt-
um og hvítri skyrtu sitja við pía-
nóið. Hún ætlaði að hljóða af
hræðslu, en kom ekki upp stunu
hvað þá meira. Og svo hvarí mað-
urinn. Einu sinni þegar mamma
sat inni í stofu heyrði hún eitt-
hvert þrusk frammi í eldhúsi. Hún
fór þangað, en þá heyrði hún
þruskið inni í stofu. Og þegar hún
kom þangað aftur, þá heyrðist
þruskið frammi í eldhúsi.
Að lokum flýðum við úr húsinu.
Og þegar við sögðum frá því hvað
við höfðum sjeð þar og heyrt, kiptu
nágrannarnir sjer ekkert upp við
það. Þeir sögðu: „Hver maður, sem
hefur átt heima í þessu húsi, hefur
orðið var við hið sama.“
Þessar sögur eru teknar hjer
vegna þess, að vísindamenn telja
nú víst, að þær sje sannar og
gerist víða vegna miðilshæfileika
einhvers á heimilinu. Þetta sjáist
á því, að sje hægt að finna miðil-
inn og flytja hann burt, þá hætta
fyrirburðimir. Venjulega eru þess-
ir miðlar unglingar, og eitthvað
öðru vísi en fólk er flest, og um
kynþroskaaldur. Sjaldnast standa
fyrirburðirnir í sambandi við full-
orðið fólk.
Iljer skal nú sagt frá einu dæmi
um þetta og minnir það eigi lítið á
ýmsar sögur, sem gerst hafa hjer
á landi, svo sem Fróðárundrin,
Hjaltastaðaíjandann, Núpsdraug-
inn, Garpsdalsdrauginn og Þistil-
ftarðarundrin. En sá er munur á,
að nú hafa vísindamenn rannsakað
undrin og komist að þeirri niður-
stöðu að þau væri ekki vísvitandi
af manna völdum.
Aðalmaðurinn í sögunni er
fjórtán ára drengur, sem John
heitir. Hann þótti mjög efnilegur
piltur og geðþekkur hverjum
manni. Fyrir rúmum tveimur ár-
um heyrði hann að það var eins
og verið væri að klóra loftið og
veggina í herberginu, þar sém
hann sat. Hann skéytti þessu ekki
fyrst í stað, helt að rotta eða íkorni
hefði komist þar milli veggja. En
honum fór ekki að verða um sel
þegar hann heyrði þetta hvar sem
hann fór, og jafnvel þar sem harm
var gestkomandi. Foreldrar drengs-
ins voru guðhræddir og vildu ekki
trúa því að neitt óhreint væri í
húsinu. En þeir heyrðu þetta líka
og þegar það ágerðist, fekk faðir
drengsins trjesmið til þess að rífa
allar þíljur innan úr herbergi son-
ar síns. Það kom fyrir ekki, þvert
á móti magnaðíst nú gauragangur-
inn um helfning, og hávaðinn af
klórinu yfirgnæfði alveg sagar-
hljóð og hamarshögg smiðsins.
Þetta var aðeins byrjunin, og
nú var farið að færa til húsgögn
og kasta hlutum. — Diskum var
beytt í gólfið. Tveir stórir stólar
komu á fleygiferð sinn úr hvoru
homi og krömdu John á milli sín
svo að hann æpti af sársauka. Svo
fór rúmið að dansa fram og aftur
um gólfið með John á nóttunni, og
gengu þessi læti stundum fram til