Lesbók Morgunblaðsins - 14.06.1953, Blaðsíða 15

LESBÓK MOKGUNBLADSINS
373
l’ú ert sjálfið í djúpi vitundar minn-
ar, smærri en mustarðsfræ. Þú ert
sjálfið í djúpi vitundar ininnar, stterri
cn jörðin, hærri en himininn, meiri en
allar þessar veraldir. I
Þú, sem ert allt þetta crt hinn sanni
guð. Þegar ég hverf úr þessum heimi,
lifir sjálf mitt áfram í þeim næsta. —
Sú, scm hefur þessa trú, efast ckki.
Þannig mælti Sandiiya.
Þessi fljót, sonur minn, renna til
austurs og vesturs, renna frá hafi 1 i 1
hafs. Þau vcrða sœr. Og þossi fljót,
þegar þau verða sa'r, þá vita þau ckki
meir hvaóa fljót þau eiu.
Á samn hátt, sonur minn, þegar iill
þessi dýr snúa aftur frá veruleikanum
vita þau ekki meir að þau hafa komió
aftur frá veruleikanum. Hvað, sem
þessi dýr kupna að hafa verið hér, Ijón
eða úlfar, göltur, ormur eða mýfluga
— það hið sama verða þau aftur og
aftur.
AUt, sem lifir á rætur sínar í hinum
æðri veruleika. Hann cr sjálfið og einn-
ig þú, Svetakctu, crt hann.
„Herra, scg mér fleira,“ sagði sonur-
inn.
„Scm þú vilt, barn mitt,“ svaiaði
faðirinn.
„Ef einhver mundi höggva að rót
þessa trés þarna, mundi því blæða, cn
þó lifa. Ef hann mundi höggva að stofni
þess mundi því blæða, en þó lifa. Ef
hann mundi höggva að krónu þess
mundi því blæða, cn þó lifa. — Vegna
hins lifandi sjálfs, sem í því býr stend-
ur það stöðugt, drekkur næringu og
fagnar tilveru sinni.
Ef hið lifandi sjálf yfirgefur eina
grein þess visnar hún. Ef það yfirgefur
aðra grein visnar hún einnig, ef það
yfirgefur hina þriðju grein visnar hún
á sama hátt. Ef það yfirgefur allt tréð
— visnar það allt.
Nákvæmlega á sania hátt, sonur
miim, skaltu leggja þér þetta a hjarta “
— Og faðirinn hcll áfram.-------„Þessi
Hkami visnar og deyr, þegar hið lif-
andi sjálf hefur yfirgefið hann. Hið
lifandi sjálf dcyr ckki. i öllu, sein lifir
býr hinn æðri veruleiki. Hann er sjálf-
ið, og einnig þú, Svetaketu, ert hann.“
„Herra, seg mcr fleira,“ sagði son-
urinn.
.tíeru þu vrlt, barn mitt,“ sagði íað-
innn. ,Jj'*rðu mer aldin þe^a n.,ag-
rcdha tres þarru “
„Þiv sr hár, h«ra.“
P* JKIjúfðu þaS.
„Það er klofið, herra.“
„Hvað sérð þú þar?“
„Ekkcrt, hcrra."
Þá sagði faöirinn: „Þessi ósýnilegi
kjarni, sem þú getur ekki greint er
sjálfur kjarni hins mikla nyagrodlia-
trés, sem það er sprottið si'.
Trú mér, sonur minn. Allt, gem lifir
á rætur sínar í hinum æðri veruleika.
Hann er sjálfið, cinnig þú, Svctakctu,
■ert lrann."
„Hcrra, scg mcr fleira,“ sagði son-
urinn.
„Sem þú vilt, barn mitl,“ sagði fað-
irinn. „Setlu þettn sall í vatnið þarna
og bíddu mín hór á morgun."
Næsta dug sagði faðirinn: „Færðu
mér sallið, sem þú scttir í vatnið í
gær.“
Sonurinn fann þaö ekki, því saltið
hafði samlagazt vatninu.
Faðirinn sagði:
„Hvaða bragð cr að þessu vatni á
yfirborðinu?“ ,
„Það er salt,“ sagði sonurinn.
„Hvaða bragð er að þessu valni í
miðju þess?“
„Það er salt,“ sagði sonurinn.
„Hvaða bragð er að þessu vatni við
botn þess?“
„Það er salt,“ sagði sonurinn.
„Helltu því niður," sagðj faðirinn,
„og bíddu mín hcr á morgun.“
Sonurinn gerði svo og fann þar þá
hið sama salt og hann hafði sett i
vatnið, — því salti verður ekki eytt.
Og faðirinn mælti: „Ekki heldur hér
í þessum likama skynjar þú raunveru-
lcikann, sonur minn, en hann er þar
þó, því í öllu sem lifir býr hinn æðri
veruleiki. Hann er sjálfið. Einnig þú,
Svetaketu, ert hann.“
„Segðu mér fleira,“ sagði sonurinn.
„Það skal síðar gert., barnið mitt,“
svaraði liinn gamli þulur.
Indlandi, febr. 1053.
Gunnar Da!.
ÞAÐ er sagt að gomul rumensk kona
hafi týnt kúnni sinni. Hyn fór til lög-
reglunnar og bað um aðsloð hennar.
Lögreglan hét því að hjalpa henni á
allan hátt, meira að segja auglýsa eftir
kúnni i útvarpinu.
*- Venð þér blessaður fyrii það,
„agði gamía kcnan, og sja:ð svo um
að tilkynningin kcrru í Vc:c*e of Ame-
ríka CRáii A^erikjj) _svo þið sé amó-
anlegt að illif heyíi hana.
17. júní
1953
Sl;i, hjui'la mitt, liinii liörpustrcng
i licitri sólarþrá.
Sjá vængfarann á vorsins Icið
um víðlivolf fagurblá.
S.iá b!óm, cr vcx á bjartri grunil
og brosir hlýtt við þór.
Ilcvr línd, sem strc.vmir lctt og þýtt
meö ljóö i faðmi scr.
Heyr vorsins glaöa vængjaþyt
og vak, því sólin skin.
Hún leggur skæra ljóssins höml
á landið vcgna þín.
l!m fjöll, um jökla, fjörö og dal
hún fléttar geislabönd,
nm cfstu tinda, annes, sund,
uin cyar, vog og strönd.
Svo hreint cr all, scin hlylt og gott
aö hátið Ijóssins snýr,
cr ástjörö þin og ættarjörð
i ungu vori býr.
Þótt glóey lcysi gullhlað sitt,
og glitri dögg um nótt,
cr bjart scni fyr, og blitt og stillt,
þvi blæriim andar rótt.
En hlustir þú og hlustir vrl
þú heyrír landsins söng.
Hami liöur til þin, ljuft og vært,
um Ijóssins geislaþröng.
Sem móðir syngi inilt við barn
er máli stefnt til þín:
— Ég heíti á þig, heiöur minn
og hamingja er þín. —
Slá, hjarta mitt, þinn horpustreng
og hlyð á song þins lands.
Að vinna því og verja það
sé Torhvöt íslenzks manns.
Sæk Iram á ný, lyft fána hátt,
þvi frjálst skal laud og þ.ióð.
I'lin ástjörð og nnn aettarjeið,
uutt eigið aelakiruljsð .
Ih'gtCLrUS. JfthTSSON
frá Frcstsbakka.