Lesbók Morgunblaðsins - 23.08.1953, Blaðsíða 2

464
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
sér sæti til vinstri í vélinni aftan
til“ — segir einhver — og allir
flýta sér eðlilega til að verða fyrst-
ir til.
Vitanlega fer sem að líkum læt-
ur, að um það bil helmingurinn af
hópnum hreppir sætin „til vinstri
í vélinni“ — hinir verða að notast
við hægri hliðina og virðast reynd-
ar una við hlutskipti sitt engu sið-
ur en þeir til vinstri, enda er út-
sýnið, hvort sem heldur er yfir lög
eða láð, hið fegursta.
Það er bjart í lofti, og við fljúg-
um ýmist fyrir ofan eða neðan
léttar skýaslæður og skemmtilega
lagaða skvabólstra með síbrevti-
legum litbrigðum í skini kvöldsól-
arinnar. í gegnum smærri og stærri
glufur og göt á skýafarinu lítum við
yfir skrúðgrænt Suðurlandsundir-
lendið, blómleg býli og nýslegin
tún. Innan skamms siáum við blika
yfir bungunum á Mýrdals- og Eya-
fjallaiökli, sem bera fagurlega við
dimmbláan flöt Atlantshafsins úti
fyrir. — Svo tekur Síðan við, ein-
kennilega sett eins og græn ræma
undir traustum skjólvegg norður-
fjallanna.
í nálægð jöklakóngsins
Landslagið verður æ eyðilegra.
gróðurinn æ fátæklegri eftir því
sem austar dregur, þar til við loks
erum stödd í nálægð sjálfs fjalla-
kóngsins, Vatnajökuls. Hann minn-
ir á fullvalda, frjálsborinn til ríkis
í örnakinni tign Öræfanna — skrið-
jöklarnir á volduga þegna hans á
varðbergi, viðbúna þá eða þegar
til að teygja út ískalda jötunarma
sína og láta greipar sópa um sand-
flæmin við fætur þeirra. Þarna
sjáum við Hvannadalshnjúk fyrir
neðan okkur. Er þetta virkilega
hæsti íslandstindur, sem ekki sýn-
ist háreistari en þetta? — Bíddu
þangað til þú kemur niður á jörð-
ina — segir einhver — og kemst
upp á tindinn — og sjáum svo til,
hvort þú leyfir þér að gera lítið
úr Hvannadalshnjúk. — Alveg
satt — það er víst miklu ráðlegra!
Móttökurnar á Fagurhólsmýri
Rúmum klukkutíma eftir að við
hófum okkur upp til skýanna yfir
Reykjavík setjumst við á flugvöll-
inn á Fagurhólsmýri.
Þar tekur á móti okkur falleg
hjörð af föngulegum kúm og for-
vitnum kálfum. Hins vegar er hér
engin mannleg vera til að troða
okkur um tær — það gerðu nú
reyndar blessaðar kusurnar ekki
heldur. — Páll Arason ætlaði að
vera hér mættur, er við kæmum,
með álíka stóran hóp af ferðalöng-
um og okkur, sem hann hefur verið
með undanfarinn hálfan mánuð á
sams konar ferðalagi og því, sem
við erum nú að ieggja upp í. En
honum hefur seinkað lítils háttar
síðasta áfangann frá Reynivöllum
og við bíðum róleg, skoðum okkur
um og tökum til við að tjalda, þeir,
sem tiald hafa meðferðis, þangað
til bíll Páls kemur brunandi á
tólfta tímanum með fullfermi af
kátum og glaðklakkalegum ferða-
löngum. Þetta er æði mislitur hóp-
ur. Mér er sagt, að þarna ægi sam-
an ekki færra en 7 þjóðernum,
Norðmönnum, Dönum, Svíum,
Englendingum, Ameríkumönnum,
Þjóðverjum og Svisslendingum, að
ógleymdum íslendingum. Þetta er
fólk af öllum stéttum — ólíkt í út-
liti og sjálfsagt með ólíkar skoð-
anir og lífsviðhorf — en þó öllu
eitt saméiginlegt þessa stundina:
áhuginn á og ánægjuna af að sjá
og kynnast íslandi og íslenzkri
náttúru á ferðalagi sínu. Og fólkið
er yfirleitt í sjöunda himni yfir
öllu því sem það hefur séð og reynt
undanfarinn hálfan mánuð, veðrið
hefur verið ágætt mestallan tím-
ann — Askjah og Herðubreiðar-
lindirnar töfrandi — og ferjurnar
á Breiðamerkursandinum þá um
daginn eftirminnilegar.
Miss Stanlcy — hálfsjötug
„Ég hef notið hverrar mínútu í
ferðinni síðan ég lagði af stað frá
Reykjavík", segir við mig ensk
kona hálfsjötug að aldri. Hún heitir
Mary Sloane Stanley og á heima í
litlu þorpi nálægt Salisbury í
Hampshire í Suður-Englandi. —
Fólkið heima hjá mér — heldur
hún áfram — hélt, að ég væri nú
loksins alveg gengin af göflunum,
þegar ég hafði ákveðið að fara til
O t
<0
ÁS á Sandfelli í Öræfum.
Mary Sloane-Stanley með
myndavélina sína.
íslands. En það gilti mig nú einu.
Mig hefur alltaf dreymt um að
koma hingað, en aldrei getað kom-
ið því við fyrr. Þessar 6 vikur, sem
ég hef dvalizt á íslandi, hafa verið
eins og eitt ævintýri, en á þriðju-
daginn kemur verð ég að hverfa
heim aftur — við komum heim í
litla þorpið mitt í Hampshire um
kl. 6 á þriðjudagskvöldið, nái ég í
tæka tíð í lestina frá London.
Ekki fisjað saman
Já — henni er svei mér ekki fisj-
að saman, þessari hálfsjötugu
ensku konu, enda enginn flysj-
ungsbragur á henni í útliti í gráa
ferðabúningnum sínum, svell-
þykku pilsi og viðeigandi peysu,
að ógleymdum flókahattinum. Ég