Lesbók Morgunblaðsins - 23.08.1953, Blaðsíða 5

LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
467
Til vinstri: Við flug-
vélina á Fagurhóls-
mýri. — Til hægri:
Á ferjunni yfir
Breiðárlón á Breiða-
merkursandi.
( I ~hi<r * tLt
urn þar við einn húsvegginn tvö
gríðarstór tundurdufl — sakleysis-
leg, af því að við vitum, að dráps-
máttur þeirra hefur verið að engu
gerður, svo að við getum óhult
tyllt okkur á þau á meðan við sjúg-
um ánægð brjóstssykursmolann
okkar, langt frá öllu stríði, í sátt
við guð og menn.
Þessi tvö dufl eru aðeins fá af
mörgum, sem bar þarna upp að
söndunum á stríðsárunum. Öræf-
ingarnir voru hættir að kippa sér
upp við komu þessara grályndu
fjörulalla.
Svo kveðjum við Öræfin — og
sólskinið um leið. — í dag grúfir
þoka á fjöllum og byrgir jökla-
sýnina okkur til angurs og leið-
inda.
Fjórði farkosturinn
Við komum að Breiðárlóni og nú
kemur að því, að við fáum að reyna
fjórða farkostinn í ferðalaginu:
bátinn, eftir flugvélina, hestinn og
bifreiðina. Kænan, sem við erum
ferjuð á, tekur aðeins 5 manns í
einu yfir ósinn, og ekki er hún
„pottþéttari“ en svo, að við verð-
um að hvolfa úr henni austrinum
í hvert skipti, áður en nýr fólks-
farmur er tekinn. Þessir selflutn-
ingar taka alllangan tíma. Við, sem
bíðum, styttum okkur stundir við
að reika um sandinn, rista í hann
rúnir og horfa á selina leika sér og
reka í skvett úti við fjöruborðið.
Við eigum hér annars í vök að
verjast gegn áleitnum kjóum og
kríum, sem virðist lítt um komu
okkar gefið.
í Jökulsárlóni
— grátt en fagurt
En loks kemur röðin að þeim
síðustu. Við þökkum ferjumanmn-
um, knálegum Öræfingi, fyrir
drengilega aðstoð, komum okkur
fyrir á bílpallinum og enn er af
stað haldið austur á við um Suður-
sveitina, þar til við komum að
Jökuisárlóni um 9 leytið um kvöld-
ið. Hér væri dýrðlegt um að litast
í góðu veðri. — Jafnvel nú í þung-
búnu dumbungsveðri er hið ein-
kennilega, gráísaða landslag hríf-
andi. Umhverfið, hæðir og jökul-
öldur, og hólmar í lóninu, er und-
arlegt sambland af ís og sandi og
einn drifhvítur ísjaki, eins og sjálf
ímynd hreinleikans, speglast í grá-
lygnum vatnsfletinum.
Hér verðum við að fá ferju á
ný — í þetta skipti gengur hún
miklu greiðlegar heldur en yfir
Breiðárósinn áður.
Rauður og Pálína taka við
Hingað til höfum við ferðazt á
opnum Öræfabílum. Nú skiptum
við um og förum í tvo bíla lokaða,
sem Páll Arason á sjálfur — annar
er hárauður og ber því nafnið
Rauður með réttu, hinn er grænn,
Pálína heitir hann, þ. e. Páll sjálf-
ur er bílstjórinn. Ferðinni er heitið
að Reynivöllum, þar sem við tjöld-
um um nóttina. Nokkrar ár og
sprænur eru á leiðinni, sem við
verðum að fara yfir. Ein þeirra,
Stemma, veitist Pálínu æði þung \
skauti. Boðaföllin ganga á báðar
hliðar — við stöndum kyrr eitt
augnablik, þar sem állinn er dýpst-
ur og finnum vætu undir fótum á
bílgólfinu. Skyldum við ekki ætla
að hafa það? — Ojú — Pálína
skreiðist örugglega upp á bakkann
hinum megin. En ógurlegt átak
kostaði það hana, — og Pál — og
farþegana, sem ekki gátu hjálpað
til á neinn hátt annan en að öskra
af öllum kröftum í hvatningar-
skyni!
Rauður er háhjólaðri en Pálína
og veitist því yfirferðin léttari.
Morguninn eftir, sunnudag,
bjartan og hlýan, höldum við áleið-
is til Hornafjarðar og komum til
Hafnar eftir þægilega dagsferð kl.
um 7 síðdegis.
Öræfin mega ekki verða
útundan
Hér skiljast leiðir mínar og
ferðafélaga minna. Ég hverf aftur
áleiðis vestur að Djúpi — þeir
halda áfram hinni upphaflegu
ferðaáætlun.
Ég þakka þeim öllum fyrir
skemmtilegar samvistir, — Páli
Arasyni fyrir ötula ferðaforystu,
Jóni, kokkinum okkar, fyrir ágæta
frammistöðu í sínu mjög svo þakk-
arverða starfi — og óska þeim
góðrar ferðar áfram.
Að lokum þetta: Enginn, sem
langar til að sjá og kynnast því
sem íslenzk náttúra á fegurst, má
láta Öræfin verða útundan. Það er
ef til vill erfiðara að ferðast um
þau en flesta aðra landshluta — en
erfiðið borgar sig þúsundfalt —
jafnvel þótt ekki sé gengið á
Hvannadalshn j úk.