Lesbók Morgunblaðsins - 31.01.1954, Side 2

r 54
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
NÚ VAR LAND
LAGT UNDIR FÓT
Þarna skildu nú leiðir okkar
Stefáns, því að hann ætlaði út í
Vestmanneyar, og þarna skildi ég
hestinn eftir og helt gangandi að
Núpi með poka minn á bakinu. Þar
bjó þá góðkunningi okkar Jón
Benónýsson og ætlaði hann og
fleiri Fjallamenn að fara suður í
Grindavík til sjóróðra. Einn af
þeim var Páll Guðmundsson frá
Kálfafelli, jafnaldri minn og kunn-
ingi. Varð ég að bíða þarna 4—5
daga þangað til allir voru komnir.
Þorsteinn Sveinbjörnsson frá Holti
hafði tekið að sér að fylgja þeim
Eyfellingum út í Flóa og fara svo
heim með hesta þeirra.
Kafaldsbylur af austri var þeg-
ar við lögðum á stað. Allir voru
ríðandi nema við Páll, en poka
okkar reiddu þeir. Varð okkur
Páli erfitt að fylgja þeim eftir, því
að þeir riðu greitt. Við Páll vor-
um báðir í þykkum snjósokkum,
sem náðu upp á mið læri. Var
þetta venjulegur fótabúnaður þá,
en af því að sokkarnir voru úr togi,
loddi mikið af bleytusnjónum í
þeim og varð okkur því gangan
erfið. Öll vötn voru á ísi og var
þó munur að vera þur í fætur.
Þegar tók að dimma um kvöld-
ið, bar okkur að bæum, sem sýnd-
ust eins og melkollar þarna á slétt-
unni. Þetta var Klasbarðahverfið
í Landeyum. Við Páll og Jón feng-
um gistingu á sama bæ. Var þar
baðstofukytra með moldargólíi og
niðurgengt í hana. Fjögur rúm
voru þar inni, en innst í endanum
var lambakró. Skarsúð var á bað-
stofunni og veggir þiljaðir niður
að rúmum. Þarna var gott og alúð-
legt íólk og virtist ánægt í þessu
greni; það hefir ekki átt öðru að
venjast. Leið okkur þarna ágætlega
um nóttina.
Um morguninn þegar iagt var
^ i stað, sprettu þeir ríðandi úr
spori, en við reyndum að hanga
á þeim. Var nú haldið rakleitt að
Skúmstöðum. Þar bjó Sigurður
Magnússon, efnaðasti bóndinn í
Landeyum. Þar var okkur vel tek-
ið. En ekki grunaði mig þá, að ein
af vinnukonum Sigurðar, María
Jónsdóttir, ætti að verða konan
mín. Hún var þá 28 ára gömul, en
réttum 10 árum seinna giftumst-
við austur í Seyðisfirði.
Frá Skúmstöðum var haldið rak-
leitt vestur yfir Þjórsá. Þar sneri
Þorsteinn aftur með hestana, og
nú voru allir gangandi. Við komum
við hjá Magnúsi í Pörtunum, sem
var góðkunningi Jóns. Þar var
okkur borið stórbrytjað hangikjöt
og man ég vel hvað Magnús sagði
þegar maturinn var framreiddur:
„Gerið þið svo vel, ég vona að
.ykkur verði að góðu þjósurnar af
henni gömlu Jörp“. Mér skildist
að hann hefði fengið Jörp hjá Jóni
og teldi því maklegt að hann
fengi sig saddan á kjötinu. Um
kvöldið heldum við svo út á Eyrar-
bakka og þar gisti ég hjá Hannesi
frænda mínum í Roðgúl. Hann var
frú Núpstað í Fljótshverfi.
KULDALEGTí
þorlAkshöfn
Morguninn eftir var norðaustan
hríð og talsvert frost. Slógust nú
í hópinn fimm Fljótshlíðingar, sem
voru á leið í verið, svo að nú vor-
um við 12 saman. Allir vorum við
með þungar byrðar. Seinni hluta
dags náðum við Þorlákshöfn í
grenjandi stórhríð og treystumst
ekki að fara lengra. Okkur var
vísað til gistingar í sjóbúð og var
þar köld aðkoma, jafnmikið frost
inni sem úti og marhálmurinn í
bælunum gaddaður. Brekán voru
okkur fengin til að hafa ofan á
okkur, en fatapokana höfðum við
undir höfðmu. Við spurðum fólkið
hvort vlð gætum ekki fer.gið eitt-
hvað heitt að lata í okkur, en því
var dauflega tekið. Setti fljótt hroll
að okkur, þar sem við vorum áð-
ur sveittir af göngunni og fannst
flestum kuldinn óbærilegur. Þá
vorum við Páll sendir inn í bæ að
spyrja hvort við gætum ekki feng-
ið keyptan heitan graut. Við kom-
um þangað skjálfandi og lýstum
átakanlega líðan félaga okkar, svo
að fólkið aumkaðist yfir okkur og
lofaði að sjóða graut og senda okk-
ur. Leið svo og beið fram til kl.
11. Þá var komið með stóra fötu
fulla af heitum bankabyggs vatns-
graut, mjólkurlausum. Var í föt-
unni spónn handa hverjum manni.
Ég býst við að mjólkurskortur hafi
verið á heimilinu, en grautinn át-
um við með góðri lyst. Hann var
heitur og það kom sér vel.
Snemma var lagt á stað næsta
morgun. Þegar upp í Selvogsheið-
ina kom, var þar talsverð ófærð.
Björn hét maður, sem með okkur
var. Hann var ríðandi og fór geist
yfir sandana og skeytti því ekki
þótt aðrir væri gangandi. En þeg-
ar upp í heiðina og ófærðina kom,
varð hann að hlífa hestinum og
mæltist þá til þess að hægt væri
á ferðinni „vegna drengjanna".
Þar átti hann við okkur Pál. En
við launuðum honum með því að
greikka enn sporið.
Færðin fór að skána þegar vest-
ur fyrir Herdísarvík kom. Þar úti
í hrauninu komum við að dys, og
var svo sem sjálfsagt að hver mað-
ur kastaði steini í hana. Mér þótti
þetta ófagur leikur, en varð þó að
gera sem hinir. Seinna frétti ég
að þetta ætti að vera dys þeirra
Herdísar og Krýs, sem fyrstar
bjuggu á bæum þeim, sem við þær
eru kenndir, en sprungu þarna af
geðofsa út af beit. Skammt þaðan
var mér sagt að héti Mjöltunnu-
klif. Að Krýsuvík komum við um
kvöldið og gistum hjá Árna Gísla-
syr-í sýslumar.ni, sem nýlega var
fluttur þangað frá Kirkjubaear-