Lesbók Morgunblaðsins - 11.07.1954, Qupperneq 4

• LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
Flugmynd
tekin af
sólmyrkvan-
um.
(Ljósm. Mbl.:
Ól. K. M.)
f!64 -
leyndist með henni. Þetta var ekki
hið aðvífandi dauðamyrkur, sem
fylgir nóttinni. Sumir sögðu að
verið hefði lesljóst, en varla hefur
svo verið í húsum inni.
Við Ölafur misstum aldrei sjón-
ar á fuglunum. Birtan var næg til
þess að við gátum glögglega greint
hinn sitjandi fýl um allan klettinn
og eins hinn, sem var á flugi. Hátt
á lofti í norðri mátti líta hvítt ský,
sem var bjart 03 var eins og fölv-
um bjarma slægi af því. Maður,
sem var staddur uppi á Revnis-
fjalli þessa stundina, sagði mér að
birtu hefði einnig borið af jöklun-
um, þvi að þeir voru utan við al-
myrkvann. Má vera að af þessu
hafi ekki orðið jafn dimmt í Mýr-
dalnum eins og annars staðar þar
sem almyrkvinn fór yfir. Og eins
má vera að bjarminn af jöklunum
hafi átt nokkum þátt í hinum und-
arlegu og furðulegu litbrigðum.
EINS og á þessu má sjá, voru
skilyrði öll hin beztu til þess að at-
huga hvernig bjargfuglinum brvgði
við. En við fengum ekki séð að
hann tæki hið minnsta mark á al-
myrkvanum, nema ef vera skvldi
að hann hefði verið heldur hljóð-
ari þá stundina. Ólafur fullyrti að
hann hefði ekki breytt háttum sín-
um hið minnsta og ekki rekið upp
nein einkennileg hljóð .Og það er
áreiðanlegt, að enginn einasti fugl
flaug úr fjöllunum til sjávar. Hann
hafði ekki heldur orðið fvrir
minnstu styggð, því að engin flug-
vél var þarna nærri til þess að fæla
hann með hvin sínum og hrevfil-
dyn. Þeir fuglar, sem í hreiðrum
sátu, voru kyrrir, en hinir voru á
svifflugi meðfram klettunum eins
og áður og aldrei þögnuðu þeir al-
gjörlega, heldur var sífelt garg að
heyra til þeirra. Og enga breytingu
var á þeim að sjá, er sólin kom fram
að nýu. Sé lundi þarna í fjöll-
unum, hefur hann einnig haldið
kyrru fyrir, annars hefðum við
hlotið að sjá hann.
Þá er að minnast á aðra íugla.
Kríum voru gefnar gætur á fjór-
um stöðum. Á mel nokkrum í fjall-
inu fyrir ofan kirkjugarðinn í Vík,
sem stendur mjög hátt, verpir
talsvert af kríu. Þær breyttu ekk-
ert háttum sínum meðan var að
dimma, en voru gargandi á flugi
fram og aftur. Rétt á meðan al-
myrkvinn stóð, voru þær hljóðar,
en byrjuðu að garga aftur undir
eins og birti, en engin þeirra flaug
brott.
Á söndunum fyrir vestan Pét-
ursey voru kríurnar athugaðar á
þremur stöðum þar sem þær verpa.
Á tveimur stöðunum fór eins og í
Vík, að þær hljóðnuðu rétt á með-
an almyrkvinn var og engin flaug
brott. Einn hópurinn átti heima
niður undir sjó. Þangað kom kjói
rétt í því að sólin var að slokkna.
Þutu þá allar kríurnar upp með
gargi miklu til þess að hrekja ó-
vininn á brott, og voru þær síðan
gargandi á flugi yfir varpstaðnum
meðan almyrkvinn stóð.
Heiðarfuglar voru venju frem-
ur hljóðir meðan sólin var svört, en
þó heyrðist alltaf í þeim, og ekki
voru það hræðsluhljóð að því er
bezt varð vitað.
Kjóar voru mikið á ferli meðan
dimmast var, en höguðu sér að
engu á annan hátt en þeirra er
vani.
Tjaldur var eini fuglinn, sem
virtist kunna myrkvanum illa.
Meðan við Ólafur sátum undir Vík_
urkletti, var einn tjaldur að stikla